บทที่ 2 ของการเขียนถึงชีวิตเพื่ออุทิศให้ความโกรธกล่าวไว้ว่า

‘นกพิราบชรา เป็นสักคำที่สักคนใช้เรียกแทนผู้คนที่ดิ้นรนต่อสู้จนถึงบั้นปลาย

ทั้งพ่อและแม่ของเราก็คงเป็นพิราบอีกสักสองตัวที่ไม่ยอมบินต่ำกว่าที่เคยบิน’

ใจความนั้น เป็นความจริงมหัศจรรย์ที่เรายึดถือไว้ตลอดมา 

หากความเกรี้ยวโกรธคือสิ่งที่พ่อมอบให้เราจนเต็มโถ สร้างให้ชนเป็นเด็กสาวผู้ไม่แพ้ จงเข้มแข็ง ห้ามแม้แต่มีน้ำตา

ชนก็คงได้ทุกความอ่อนโยนมาจากแม่ ผู้หญิงที่อดทนเก่งที่สุดจากผู้คนเป็นหมื่นล้านที่ชนพบเจอมาตลอดยี่สิบเอ็ดปี

มากไปกว่านั้น หากการเข้าใจว่าเงื่อนปมใดใดก็ตามของชนมีผลตรงมาจากพ่อ การเลือกจดบันทึกเพื่อระบายความโกรธก็คงเป็นวิธีการเดียวกับแม่ของเธอด้วย

อาจเพราะไม่ได้ใส่ใจมากเท่าไร ชนถึงมาล่วงรู้เอาป่านนี้ว่าแม่เองก็ชอบเขียนบันทึกมาแต่ไหนแต่ไร 

อาจเป็นเวลากว่าสี่สิบปี หรืออาจจะมากกว่านั้น ที่ประวัติศาสตร์แห่งยุคสมัยถูกจดลงไปบนกระดาษทั้งที่เขียนหนังสือไม่คล่อง

เท่าที่จำความได้ ชนมักจะถูกแม่ถามว่าคำนี้สะกดยังไง ถูกต้องหรือไม่ อ่านว่าอะไร เพราะการศึกษาแค่ประถมสี่ทำให้แม่แยกไม่ออกด้วยซ้ำระหว่างไม้มลายกับไม้ม้วน

ในฐานะนักธุรกิจที่ครอบครองทรัพย์สมบัติมากมาย สระอือกับตัวการันต์คือศัตรูที่แม่ไม่เคยชนะ

แม่จดบันทึกไว้เสมอ ชนใช้อำนาจของการเป็นลูกเปิดดูสมุดหลายเล่มที่ถูกเก็บไว้ในตู้จนฝุ่นเขรอะ แม่คงลืมไปแล้วว่าเขียนอะไรไปบ้าง มันคงนานจนแม่ไม่นึกปิดเป็นความลับหรือหมดความอยากจะซ่อนไว้จากมือใคร

มีอัลบั้มรูปกองพะเนินเกือบครึ่งร้อย เต็มไปด้วยภาพทรงจำของครอบครัวใหญ่ที่อบอุ่นสนุกสนาน

แม่มักจะเขียนประกอบว่าเกิดขึ้นที่ไหนและเมื่อไร และเรากำลังทำอะไร น่าแปลกที่แค่อ่านก็นึกขึ้นได้เหมือนเพิ่งเกิดไปเมื่อวันก่อน

ชนไม่แน่ใจว่าเธอรู้สึกยังไง ที่พบว่าแม่มีสมุดสำหรับคัดตัวอักษรและเรียนรู้ภาษาอังกฤษด้วยตัวเอง 

แต่เธอมั่นใจว่าพิราบชราตัวนี้ยังมหัศจรรย์ที่สุดสำหรับเธอเสมอ 

แม่เริ่มต้นจากศูนย์ ขุดตัวเองออกจากใต้โคลนตม ดิ้นรนต่อสู้ทุกวิถีทางด้วยความรู้เท่าหยิบมือ

แม่เก่งมาก แม่มหัศจรรย์เกินกว่าใคร ชนคิดว่าเธอไม่มีวันมีแรงเทียบเท่าแม่ของเธอ 

หากเป็นเธอก็คงยอมแพ้ให้กับโชคชะตาชีวิต ไม่พยายามกระเสือกกระสนจะหายใจ ถูกสร้างมาให้ต่ำต้อยแค่ไหนก็จะพอใจอยู่อย่างนั้น 

หลายปีหลังนี้ วันเกิดของเธอสำคัญน้อยลงเรื่อยๆ ชนไม่ชอบให้ใครเฉลิมฉลองเธอ พอๆกับการได้รับคำเยินยอจากใคร ดีเสียกว่าที่มันจะถูกลืมเลือนไปและปล่อยให้เป็นวันธรรมดาเพียงหนึ่งวัน

แต่สำหรับแม่ วันเกิดมีความหมายมากกว่านั้น

สำหรับผู้หญิงที่อดทนฟันฝ่าทุกอย่าง เฝ้ารอการเบ่งบานของดอกไม้อย่างใจเย็นในทุกปี 

สำหรับผู้หญิงที่เริ่มต้นด้วยบาดแผลเต็มเนื้อตัวทั้งยังคลุกไปด้วยฝุ่นเช่นนี้ 

การถูกมอบความรักคงเป็นเหมือนเครื่องยืนยันว่าทั้งหมดถูกต้องทุกประการและแม่จะหายเหนื่อยได้เสียที

ไม่ใช่แค่สามสี่ปีนี้หรอก ที่แม่จำวันเกิดชนไม่ได้ แม่เขียนวันเกิดเธอผิดมาตั้งแต่ปีพ.ศ.2544 

ชนหัวเราะให้กับความเป็นผู้หญิงเบ๊อะๆของแม่โดยไม่มีเกี่ยงงอน

เพราะเธอรู้ดีว่าแต่ละวันแม่มีเรื่องให้คิดมากแค่ไหน การตัดสินใจของแม่เพียงครั้งเดียวคงสำคัญกว่าทุกครั้งที่ชนเคยทำมา

และเพราะเธอรู้ดี ว่าแม่ต้องจำวันเกิดของลูกๆทุกคน ไหนจะพี่สะใภ้ ญาติพี่น้องอีกมากมาย

และลำพังแค่ต่อกรกับความเกรี้ยวกราดปากร้ายของพ่อในทุกวัน ก็เหนื่อยยากมากพอแล้ว

รักแม่นะ

สุขสันต์วันเกิด