จารึกบทแรกแห่งทศวรรษ

ถึงชล คนที่ฉันรักสุดหัวใจ

ถ้าเมื่อไรล้มก็ให้เริ่มลุกด้วยการคลาน ตลอดทั้งปีจึงวนเวียนไปมาอยู่แบบนี้ เพราะเธอไม่ยอมจมลงไปเสียที ไม่ว่ากับอะไร

ไม่ต้องเดา ความคาดหวัง เป็นไม้เบื่อไม้เมากับเธอแน่ในปีนี้ เธอถูกมันเล่นงานจนอ่วม สะบักสะบอมแต่ยังประคองลมหายใจให้ตั้งตรงอยู่ได้

พอปักใจเชื่อว่าเธอบังคับให้การเป็นชลต้องยากไว้ก่อน หลายครั้งมันทำให้เธอจำใจยอมรับอุปสรรคโดยไม่คิดอยากแก้ไข การเติบโตของฉันคงต้องติดขัดไม่สมบูรณ์ตลอดไป แต่หลายครั้งเธอรับไม่ได้ว่ามันจะท้าทายอะไรกันนักหนา 

เป็นไปได้ว่าปีนี้เธอรับเอาคนใหม่ๆเข้ามาในชีวิตเยอะกว่าปกติและมันหลากหลาย 

สิ่งที่ยากที่สุดไม่ใช่การเริ่มต้นทำความรู้จักใคร แต่คือการไปถึงจุดที่เธอยินยอมให้คนเหล่านั้นขัดเกลาตัวตนที่ยึดถือไปทีละเสี้ยวได้สำเร็จ 

บ้างเข้ามาฝานเอาส่วนที่ดีที่สุดทิ้งไป บ้างคาชิ้นที่เหวอะหวะใกล้เน่าไว้อย่างนั้น 

แน่นอนว่าสิ่งที่ตามมาจากการกระทำเหล่านั้นคือเธอต้องเจ็บปวด ความเชื่อมั่นพังทลาย ความเด็ดเดี่ยวเข้มแข็งถูกตั้งคำถาม ติดหล่มอยู่กับความไม่จริงมหึมาที่เฝ้าสร้างมาทั้งหมด

ภาวนาว่าผลลัพธ์ที่เกิดจากการขัดเกลาของใครหลายคน ในท้ายที่สุดจะส่งผลดีกับอนาคตอันใกล้นี้บ้าง

ปีนี้เลวร้ายอย่างที่ใครเขาว่ากันจริงๆ

บทเรียนชีวิตที่คิดว่าคงสอบผ่านฉลุยคือทักษะการอยู่ร่วมกับคนเฮงซวย แต่ที่ยังสมบุกสมบันคือทักษะการเอาตัวรอด 

หวังจะวางฟางที่ทะเล่อทะล่าบ้าหอบอยู่บนบ่าทิ้งไป ก็ดันรับไม่ได้หากต้องอยู่อย่างไร้ภาระกอบกุมไว้ 

หากการเป็นชลมันจะต้องไม่ง่ายขนาดนั้น 

เรียนเชิญเข้ามาขัดให้ขึ้นเงา ดาหน้าเข้ามาฝนทั่งให้เป็นเข็ม จะถมฟางก่อไฟหรือจะสอนสั่งอะไรให้ก็ใส่เข้ามา

ปีหน้านี้ จงโง่ให้สุดและเริ่มคลานให้เร็ว

ยืนเองให้เต็มเท้าและจงออกเดินเสียที

รักที่สุดเสมอ

ชล