เรามาเมลเบิร์น-โอ๊คแลนด์อีกแล้วล่ะ มาทุกเดือนเลยจนทุกคนสงสัยว่าทำไมถึงชอบไฟล์ทนี้นักหนา แอบซุกกิ๊กเป็นหนุ่มออสซี่เลี้ยงหมารักธรรมชาติและการผจญภัยรึเปล่า ตอบตามตรงว่าไม่มี (ถ้าเจอซักคนจะดีมาก เอาแบบคริส เฮมส์เวิร์ธนะ) แต่เรามีเหตุผลง่ายๆสามสี่ข้อว่าทำไมเราถึงรักที่นี่นัก

แต่ด้วยความที่เรามาเมลเบิร์นเป็นครั้งที่ 4 และโอ๊คแลนด์เป็นครั้งที่ 6 มันก็มีอารมณ์แอบเบื่อๆเนือยๆนิดหน่อย เลยพยายามหาอะไรทำ ไปๆมาๆทริปนี้เลยกลายเป็นทริปหาของกิน (อีกแล้วววววว)

เรามาถึงเมลเบิร์นในช่วงเช้า หอบร่างที่เหนื่อยอ่อนและจิตใจที่แสนล้าเพราะซีเนียร์บ้าๆบอๆตรรกะประหลาดแถมเหยียดเอเชียนมาถึงโรงแรมแบบครึ่งคนครึ่งซอมบี้ ก็กะว่าจะนอนพักซักสองสามชั่วโมงแล้วค่อยออกไปเดินเล่นหาของกิน ไปๆมาๆกลายเป็นผัก ตื่นอีกทีก็นู้นนน เกือบๆบ่ายสามครึ่ง เด้งตัวลุกออกมาจากเตียงด้วยความขี้เกียจปนหิวหน่อยๆ ชั่งใจระหว่างโทรสั่ง Room Service แล้วนอนต่อหรือออกไปหาของกินข้างนอกดีหว่า แต่สุดท้ายก็กลั้นใจว่าไหนๆก็มาแล้วอะ ออกไปเดินเล่นรับอากาศหนาวยามเย็นก็ได้ ออกไปหาอาหารเอเชียนกินให้ชุ่มชื่นหัวใจหายอยากดีกว่าเนอะ

อันนี้ถ่ายพระอาทิตย์ตามเช้า ก่อนที่จะล้มตัวลงนอนแล้ววาร์ปยาว

ก่อนออกจากโรงแรมก็นึกขึ้นได้ว่ามีร้านโดนัทแถวๆ Fitzroy - Brunswick Street ที่อยากลองไปกินนี่หว่า เอาล่ะไหนๆก็มาแล้วเราไปลองหน่อยละกันเนอะ ก็เดินไปนี่แหละจากโซน East Melbourne ที่เราอยู่ ไม่นั่งรถรางด้วยเพราะอยากเดินเล่นออกกำลังกายเผาผลาญแคลลอรี่ก่อนที่จะไปกินโดนัท

ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูใบไม้ร่วงของซีกโลกใต้ล่ะ เลยมีฝนตกปรอยๆนิดๆหน่อยๆ

อากาศเย็นเฉียบ ลมเย็นพัดตึ่งบาดผิวหน้าเวลาเดินดีเหลือเกิน

เราเดินเอื่อยๆตาม Google Map มาเรื่อยๆจนถึง Brunswick Street ที่โคตรคูล เป็นย่านฮิปๆของเมลเบิร์นเขาล่ะ สองข้างทางมีร้าน hand craft มากมาย ร้านอาหารและร้านกาแฟมากมี รวมถึงร้านหนังสือและเสื้อผ้าวินเทจมือสองเยอะแยะ

เราเองก็ตกเป็นเหยื่อของร้านขายกระดาษห่อของขวัญและเครื่องเขียนร้านหนึ่ง ไปได้โปสเตอร์แผนที่โลกแบบโบราณกับโปสเตอร์นิวยอร์กและเกียวโตแบบวินเทจมาอย่างละใบ แถมเกือบจะซื้อเซ็ตตราประทับครั่งมาแล้วแต่ยั้งใจไว้ได้เสียก่อน กลัวไม่มีเงินเหลือเอาไว้ซื้อข้าวนั่นเอง

ระหว่างตรอกซอกซอยต่างๆก็มีกราฟฟิตี้เป็นระยะ

เสียดายที่ตอนเราไปเดินมันเย็นๆแล้ว ร้านรวงเริ่มทยอยปิดกันแล้ว

เหลือแต่ร้านอาหารและบาร์เท่ๆที่เริ่มเปิดกันตอนตะวันตกดิน

ในที่สุดเราก็เดินมาถึงร้าน Doughnut Time เป้าหมายของกินแรกของเราในทริปนี้ ;)

มีความรู้สึกละม้ายคล้ายกับตอนที่เราไปยืนซื้อ Voodoo Donut ที่พอร์ตแลนด์ (จะเขียนถึงไว้ใน ตอนนั้น...จำได้ว่า... ทริปเที่ยวอเมริกาของเราเอง) เราไปยืนเกาะตู้กระจก เล็งว่าอยากจะลองชิมโดนัทแบบไหน ตอนแรกคิดว่าจะลองชิมแค่ชิ้นเดียว ไปๆมาๆก็ได้มาสามแบบสามสไตล์จ้ะ

อันนั้นก็น่ากิน อันนี้ก็ดูดีมาก โอ้ยยย เลือกไม่ถูกกกกกกกก อยากมีซักสามกระเพาะ

มี Hot Chocolate ด้วยนะ ตอนแรกจะสั่งแล้วแหละแต่ในมือพะรุงพะรังมากเพราะมีกระบอกใส่โปสเตอร์และร่มด้วย คนขายก็หน้าตาน่ารักเชียวล่ะ ยิ้มสดใสละมุนละไมมากเลยคุ๊ณณณณ

อาห์... Please help me regain my strength.

ผ่ามผ๊ามมมมมมมมมมมม

เราได้มา 3 แบบ คือ...

 The O.G. ที่หน้าตาเหมือนคริสปี้ครีมนั่นแหละ เบสิก ไม่หวือหวา แต่ทว่าโคตรอร่อย

ชิ้นนี้เขมือบทันทีด้วยความหิวอยู่หน้าร้าน ก่อนจะเก็บอีกสองชิ้นใส่กล่องกลับไปกินต่อที่โรงแรม

อันต่อมาคือ Fairy Godmother อันนี้ซื้อเพราะชื่อเลยแหละ

เราต้องการการปลอบประโลมใจที่ดีจากไฟล์ทที่แย่เพราะซีเนียร์บ้า

เพราะฉะนั้นโดนัทครีมหนาๆโรยเรนโบว์หลากสีนี่คือใช่เล้ยยย

ชิมแล้วรู้สึกว่ารสชาติหวานมาก หวานขึ้นตาสุดๆไปเลย

แอบเลี่ยนนิดนึงเพราะครีมข้างหน้าด้วยแหละ

ท้ายสุดที่ยกให้เป็นผู้ชนะในแคมเปนจ์นี้คือ Creme de la creme ที่ราดคาราเมลข้างบน

หน้าตาอาจจะดูธรรมดาแต่เราเลิฟมากที่สุด กัดไปแล้วแป้งนุ่มมาก

แถมด้วยไส้ครีมทะลักทะลายแบบโอ้ยยยย ฟินสุด ผสมผสานกับคาราเมลกรอบๆด้านบน

กินแล้วเหมือนลอยได้ไปสุดขอบจักรวาล สลายทุกความเครียดและขุ่นข้องหมองใจ

หลังจากฟาดโดนัทไปหนึ่งชิ้นก็เกิดอยากกินของคาวขึ้นมาบ้าง เป้าหมายต่อไปคืออยากกินหมูกรอบ กร๊าซซซซซซ เราต้องการหมูกรอบ หมูกรอบจะเยียวยาทุกความบอบช้ำในจิตใจ เสิร์จกูเกิลแล้วออกเดินทางไปโดยพลันนนน

เป้าหมายเราอยู่ที่ร้าน Pacific BBQ House เรื่องของเรื่องคือไปแอบเห็นร้านนี้ในไอจีของลูกเรือการบินไทยที่อยู่ๆก็โผล่ขึ้นมาในหน้า Explore ดูทรงแล้วว่าดี ต้องอร่อยแน่นอน เอาล่ะ เราเชื่อเขา เราไปลองบ้าง!

ระหว่างทางก็ทุลักทุเลพอสมควรเพราะอยู่ๆฝนก็ตกหนัก เราต้องหอบกระบอกโปสเตอร์ หนีบร่ม และประคับประคองกล่องโดนัทไม่ให้โดนฝนจนกระทั่งมาถึงที่ร้านโดยสวัสดิภาพแบบน้ำท่วมรองเท้า

ถึงปุ๊บก็สั่งปั๊บ ได้หมูกรอบกับเป็ดย่างมากินให้หายอยาก

จริงๆมีอีกร้านนึงใกล้ๆคือ China Bar เขาว่าก็เด็ดเหมือนกันโดยเฉพาะน้ำจิ้ม

รอบหน้าจะไปลอง!

กินเสร็จก็เดินกุ๊กกิ๊กกลับโรงแรม นอนพักแล้วตื่นไปทำไฟล์ทโอ๊คแลนด์ต่อตอนตีห้า สู้ชีวิตเหลือเกิน ฮืออ

ไฟล์ทจากเมลเบิร์นมาโอ๊คแลนด์ใช้เวลาประมาณสองชั่วโมงนิดๆ เรารำคาญซีเนียร์ก็หงุดหงิดอารมณ์เสียมาตลอดทาง (แม่งเอ๊ย คนเชี่ย) พอถึงโรงแรมแล้วก็บาย แยกย้าย ไปมีชีวิตเป็นของตัวเอง หาของกินบำบัดจิตใจกันดีกว่าเนอะ

เราออกจากโรงแรมประมาณประมาณห้าโมงนิดๆ ตอนแรกกะว่าจะไปกินปิ้งย่างเกาหลีร้านเดิมที่ไปมาททุกรอบแต่ก็เบื่อแล้วอะ ชีวิตเราต้องหาอะไรใหม่ๆให้เป็นสีสันบ้างสิ ได้เวลาตามหาร้านอาหารในดวงใจร้านใหม่แล้วจ้าาาา

เย็นนี้เราเลยเดินลงเขามาวนเวียนแถวๆ Queen Street วกไปวนมาไม่รู้จะกินอะไรดีแต่ก็หิวมากจนตาลายแล้วเด้อ เลยเปิดกูเกิลหาร้านอาหารญี่ปุ่นก็แล้วกัน ก็ไปเตะตากับร้านหนึ่งตรง Durham Street ซึ่งมีรีวิวเขียนว่า

โป๊ะเช๊ะ! ร้านนี้แหละ เร็ว อร่อย และไม่เปลี่ยนราคามา 15 ปีแล้วแปลว่ามันถูกเว้ย ไปลองงงงง อยากรู้ก็ต้องลองงงงงงง

Durham Street เป็นตรอกเล็กๆซึ่งผู้คนที่เดินอยู่ในถนนเส้นหลักที่มีคนเดินขวักไขว่อาจจะมองข้ามไปเลยเพราะดูจากภายนอกแล้วไม่มีอะไรสะดุดตาน่าเชิญชวนให้เดินเข้ามาเลย แต่แท้ที่จริงแล้วมีร้านอาหารญี่ปุ่นเล็กๆซ่อนตัวอยู่ชื่อว่าร้าน Renkon

ร้านนี้มีกันอยู่เพียงสามคนเท่านั้น คือ คุณที่คอยรับออเดอร์และพ่อครัวอีกสองคน มีเมนูให้เลือกเยอะพอสมควร แต่เราก็ลองตามรีวิวคือ Katsu curry แต่เปลี่ยนจากไก่เป็นหมู (โหยหาสุดๆ)

ทาด๊าาาาาา หน้าตาเป็นแบบนี้นะจ๊ะ เราสั่งซุปมิโซะเพิ่มมาด้วย และทางร้านมีน้ำเปล่าและน้ำชาร้อนไว้ให้บริการจ้า

หมูกรอบมาก กัดไปแล้วนุ่มมาก แม้ไม่ได้นุ่มขนาดที่เอาตะเกียบตัดได้แบบร้านดังๆ

แต่มันมีความโฮมเมดละมุนละไมที่ดีเหมือนกับข้าวที่คุณแม่ทำ

ชวนให้คิดถึงร้านข้าวแกงกะหรี่ Smiley Kitchen ที่นิมมาน ซ.3 ที่เรารักมากมากมากมากมาก

(ใครไปเชียงใหม่ต้องไปลองนะ เราไปกินทุกรอบ ทุกครั้ง ประเสริฐ!)

กินเสร็จแล้วก็อิ๊มอิ่มแต่ก็ยังไม่อยากกลับไปนอนอยู่ดี เราเลยเดินเข้าไปที่ร้าน The Kimchi Cafe ตรง Lorne Street (เส้นนี้เต็มไปด้วยร้านอาหารเอเชียนมากมายและมีซุปเปอร์มาเก็ตของจีนเล็กๆด้วย) ร้านนี้กลายเป็นร้านติดดาวในดวงใจของเราไปเลยเพราะที่นี่มี 2 โซนให้เลือกนั่ง มีโซนคาเฟ่ด้านในที่ตกแต่งด้วยโทนสีขาว มีต้นไม้น่ารักมุ้งมิ้งและเคาเตอร์ชงกาแฟ ส่วนโซนด้านนอกเป็นเหมือนสวนหลังบ้ายเปิดโล่ง มีบาร์และที่นั่งเก๋ๆ

ภายในร้านค่อนข้างมืด มีคนมาทานอาหารเย็นเยอะแยะมากมาย แอบเหลือบดูเมนูแล้วที่นี่เป็นเมนูฟิวชั่นเยอะแยะมากมายที่น่าลิ้มลอง แต่ด้วยความอิ่มจากข้าวแกงกะหรี่เลยสั่งช็อคโกแลตร้อนมาทานคู่กับคุกกี้ และอ่านหนังสือไปเงียบๆในมุมสุดของร้าน กะว่าตอนเช้าเราจะกลับมาใหม่! มาทานอาหารเช้าที่นี่ก่อนทำไฟล์ทกลับไปเมลเบิร์น

ถ่ายกับกระจกตรงทางไปห้องน้ำ น่ารักมากเล้ยยยย

และประมาณ 10 โมงเช้าของวันรุ่งขึ้นเราแวะเวียนมาใหม่ สั่ง Egg Benedict มาทานให้สาสมกับความอยาก โซ้ยแบบรีบๆเพราะต้องกลับไปเตรียมตัวบินต่อ

ดื่มไปเกือบครึ่งนึง เพิ่งนึกขึ้นได้ว่าลืมถ่ายรูปแหะ

ผ่ามผ๊ามมมม หน้าตางดงามแถมอร่อยอีกต่างหาก

มีแรงและกำลังใจไปต่อสู้กับความพังพินาศบนไฟล์ทต่อไป วู้ฮู้ววววว

เรากลับมาถึงเมลเบิร์นตอนประมาณสี่ทุ่ม หลับเป็นตายยาวไปจนประมาณเก้าโมงครึ่งก็ตัดสินใจลุกออกมาจากที่นอน เช้านี้เรามีเป้าหมายคือไปเดินเล่นที่ Queen Victoria Market เพราะมีภารกิจไปซื้อสบู่ลาเวนเดอร์ให้คุณพ่อจ้ะ

เรื่องของเรื่องคือคุณพ่อเคยมาเมลเบิร์นและซื้อสบู่ไปจากร้านหนึ่งในตลาดแห่งนี้ แล้วก็ติดอกติดใจเฝ้าใฝ่ฝันถึงสบู่นี้มาตลอด เอาล่ะ... ทำตัวเป็นลูกสาวที่น่ารัก เราเดินไปซื้อให้ก็ได้เด้อออออ

แต่ก่อนอื่นนั้นกองทัพก็ต้องเดินด้วยท้อง ประกอบกับอยู่ๆเมื่อคืนก็มีความคิดแว้บเข้ามาในหัวว่าอยากกินปาท่องโก๋! เอาละสิ จะไปหาปาท่องโก๋น้ำเต้าหู้ร้อนๆได้จากที่ไหนในเมลเบิร์นล่ะเนี่ย เดชะบุญที่ไปคุยกับมิลค์ผู้เคยอยู่ที่เมลเบิร์นมาก่อน มิลค์เลยแนะนำว่าให้ไปที่  State Library สิ ฝั่งตรงข้ามมีร้านขายปาท่องโก๋อยู่นะ

โอเค จัดไปฮะ เมื่อเรามีอาหารเป็นเป้าหมายในการดำเนินชีวิต อากาศข้างนอกจะเหน็บหนาวเท่าไรก็ไม่หวั่น จะต่อสู้ฝ่าฟันออกไปเพื่อของกินนนนนนน

ฟ้าใส แดดจ้านะ แต่ลมพัดมาทีนี่เย็นยะเยือกมากจ้า

และรถรางฟรีมีให้ใช้ก็ไม่ใช้ด้วย เดินเอานี่แหละ

เพราะถือเป็นการออกกำลังกายอีกอย่างหนึ่ง นอกเหนือจากการขยับขากรรไกร

ถึงแล้วจ้า Mr.Kitchen ตรงข้าม State Library

จริงๆแล้วร้านนี้มีหลายสาขานะ ใกล้โรงแรมกว่านี้ก็มี

แต่ตรงนี้มันทางเดียวกันกับที่ไปตลาดเลย

คนจีนเต็มไปหมดเลย ที่นี่มีเมนูหลากหลาย โจ๊กเกี๊ยวอะไรแบบนี้ก็มีนะ

แต่เราเก็บท้องไว้กินอย่างอื่นเลยสั่งแค่น้ำเต้าหู้กับปาท่องโก๋

ได้มาเรียบร้อยแล้วก็ทำเก๋ไม่นั่งในร้าน(เพราะไม่มีที่นั่ง คนเต็มมมมมไปหมด) เลยเดินข้ามฝั่งไปนั่งที่เก้าอี้หน้าหอสมุดแทน มองคนเดินผ่านไปผ่านมาไปเรื่อยเปื่อย เป็นยามเช้าวันอาทิตย์ที่สดใสดีนะ :)

บรรเทาความอยากให้เบาบางลงบ้างแม้ไม่มีนมข้นหวานก็ตามที

น้ำเต้าหู้อุ่นพอดีแต่หวานไปหน่อยแหละ

กินไป หวาดระแวงไปเพราะเจ้าพวกนี้ค่อยๆรุกคืบมาเรื่อยๆ

นี่ปาท่องโก๋ของเรานะ!

อิ่มแล้วก็ค่อยๆเดินไปตลาด ด้วยความที่เป็นวันอาทิตย์ผู้คนเลยเนืองแน่นมากเลยจ้ะ ตัวตลาดก็มีหลายโซนให้เดิน แยกย่อยไปตามหมวดหมู่อาหาร มีทั้งโซนอาคารด้านในตึกและลานด้านนอก

เราออกมาเดินเล่นข้างนอกก่อน มีวงดนตรีเปิดหมวกมากมายและ food truck หลากหมายให้เลือกสรร ซึ่งเราก็ไปสะดุดตากับร้านแพนเค้กที่มีสามสาวเป็นคนขาย คนต่อแถวเยอะแยะเลยแหละ

ละมุนมากแบบโอ้ยดีงามมมมม โปะวิปครีม ราดช็อคโกแลต ฟินมากกกกกกกกกกก

เราเดินวนเวียนตามหาร้านสบู่ของคุณพ่อ แต่ก็ไม่เจอซะที เลยแวะกิน Brazilian BBQ หน่อยก็แล้วกัน คนต่อแถวเยอะแปลว่าอร่อยชัวร์!

มีทั้งข้าว เนื้อย่าง ไก่ย่าง ไส้กรอกย่าง โอ้โหหหหหหหหห จัดเต็ม อิ่มอร่อยมากกกกกกก

นั่งไปก็ฟังวงดนตรีสดเล่นเพลงไปเรื่อยๆ คึกครื้นมาก

อันนี้ก็เป็นส่วนตลาดข้างนอกเหมือนกัน ให้ความรู้สึกเหมือนเดินเจเจแบบอากาศหนาวและมีระเบียบ

โดนัทร้านนี้ก็คนแน่นเหมือนกัน แต่ไม่ไหวแล้วเด้อ ถ้ากินอีกนี่น่าจะจุกจนเดินไม่ไหวล้าวววววว

และแล้วเราก็เจอร้านสบู่ที่ตามหา แต่ทว่ามันปิดไปแล้วอ้ะ! ตอนแรกเซ็งๆมาเลยก็ไลน์ไปบ่นๆกับคุณแม่ แต่แล้วก็เหลือบไปเห็นป้ายเล็กๆว่าร้านย้ายไปอยู่อีกฝั่งหนึ่งของตลาด เย้เฮ มาแล้วไม่เสียเที่ยว ไปแบกเอาสบู่ลาเวนเดอร์กลับมาหลายก้อนเลย ฮี่ฮี่

และตอนแรกเรากะว่าหลังจากเดินตลาดเรียบร้อยแล้วจะไปคาเฟ่ช็อคโกแลตที่เห็นคนแชร์ๆกันในเฟสบุ๊ค แต่สุดท้ายก็เปลี่ยนใจไปเดินซื้อของกินที่ซุปเปอร์มาร์เก็ตจีน โหลดของกลับดูไบดีกว่าเนอะ

แต่ก่อนที่เราจะเดินไปถึงซุปเปอร์มาร์เก็ต เราก็โดนกลิ่นหอมของราเมงดึงดูดให้เลี้ยวเข้าร้านนี้ ฮือออ ไม่ได้หิวอะไรเลยนะแต่รู้สึกว่าไม่ได้กินมาน๊านนาน ลองหน่อยละกัน ฟื้นฟูพลังใจเพราะเดี๋ยวต้องทำไฟล์ทสิบสามชั่วโมงกลับ โฮฮฮฮ แค่คิดก็เหนื่อยแล้วจ้า

อร่อยมาก หมูชาชูละลายในปากมาก เส้นเหนี่ยวนุ่มพอดีไม่แข็งไม่นุ่มจนเกินไป อาห์ เวิร์คคคค

จากนั้นก็ไปลัลลาซื้อของ ได้บัวลอยน้ำขิงแช่แข็งมา 2 แพค มักกอลลี 1 ขวด และน้ำพริกเผาจีนแบบที่คนไกลตัวแต่ใกล้ใจเราชอบ 2 กระปุก เราไม่กล้าซื้อพวกเนื้อหรือผักต่างๆเพราะไฟล์ทมันยาว กลัวจะเสียก่อนเลยเอามาแค่นี้พอเนอะ จากนั้นก็เดินต๊อกแต๊กกลับโรงแรม นอนนนนนน ไปบินนนนน และกลับมาเป็นผักที่ดูไบ

ช่วงนี้เริ่มรู้สึกว่าร่างกายไม่แข็งแรงพอที่จะบินไฟล์ทยาวๆได้แล้วอะ เหนื่อยล้าเป็นพิเศษ ต้องลดละการบินไฟล์ทยาวลงซักพักหนึ่ง TT______TT

จบไฟล์ทนี้ก็เป็นมะนิลาที่เราโชคดีเอาเบอร์มิ่งแฮมเบอร์มิ่งเฮลไปแลกมาได้ ก็ไปนอนอืดดูทีวีเฉยๆหนึ่งคืน และทำไฟล์ทกรุงเทพต่อกัน 2 ไฟล์ท ชื่นชีวันเมื่อฉันและเธอชิดใกล้จริงๆ และก็หยุดอยู่ดูไบเฉยๆ 5 วันที่ไปไหนไม่ได้ กลับไทยไม่ได้เพราะไฟล์ทกลับกรุงเทพเต็มมากกกกกก ก็ถือว่าประหยัดค่าตั๋วกลับไทยในเดือนนี้ไปละกันเนอะ (พยายามมองโลกในแง่ดีเข้าไว้ ฮึบบบบ)

ส่วนปลายเดือนคือทริปที่เรารอคอย เฝ้ารอมานานแสนนานกว่าจะได้ไฟล์ทนี้ ซึ่งก็ยังไม่บอกหรอกว่าไปไหน เอาไว้กลับมาเล่าให้อ่านกันนะ ;)

ด้วยรัก...จากทะเลทราย

ป.ล.1 เรารวบรวมเรื่องราวจิปะถะเกี่ยวกับอาชีพการงานไว้ที่ above the sea level ไปตามอ่านกันได้นะ

ป.ล.2 ทริปฮ่องกงผ่านกล้องฟิล์มของเราก็เขียนจบแล้วเช่นกันใน ขึ้นเครื่องบินด้วยกันเป็นครั้งที่สอง