ก่อนหน้าจะเดินทางครั้งนี้เราเหมือนสูญเสียตัวเองที่เราเคยรักไป ตัวตนที่เราเคยชอบ เคยมีความสุขกับมันมากๆ จนถึงกับเคยเขียนไว้ว่า เราจะไม่เปลี่ยน

เคยอ่านเจ้าชายน้อยกันไหม เราอ่านหนังสือเล่มนี้ตั้งแต่ตอนเด็กๆ ถ้านับอายุจากตัวเลขปีที่พิมพ์ เจ้าชายน้อยฉบับที่เรามี ก็อายุ 16 ปีแล้ว

เราเลยเติบโตมากับความคิดที่ว่า ไม่ว่ายังไง เราจะไม่ยอมสูญเสียความเป็นตัวเองของเราไป จะไม่ยอมสูญเสียความฝันในส่ิงที่เราอยากทำ

แต่พอย้อนกลับมามองตัวเองตอนนี้ เราแทบไม่รู้จักเราคนเก่าอีกแล้ว ความฝันที่เคยฝันไว้ มันก็เป็นแค่เมฆหมอกจางๆที่ลอยวนอยู่ในหัว วันไหนที่มันรวมตัวกันเป็นภาพที่ชัดเจน วันนั้นเราก็จะกลับมาเจ็บปวดกับความฝันที่มันไม่เป็นจริง

สูญเสียมันไปให้กับหน้าที่การงาน

ความผิดหวังซ้ำๆความผิดพลาดซ้ำๆ

ความรู้สึกว่าตัวเองไม่เคยดีพอเลยความสงสัยในตัวเอง 

ความสงสัยว่าชีวิตที่เราคิดมาตลอดว่าเราอยากเป็น มันใช่สิ่งที่เราต้องการจริงๆหรือเปล่า

อีกด้านของชีวิตที่เราอยากใช้ แต่เรายังไม่เคยเข้าถึงมันได้เลย จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่รู้เลยว่าต้องทำยังไงถ้าวันนั้น เราเลือกอีกทาง เราจะมีความสุขกว่าที่เป็นอยู่หรือเปล่า

แต่พอมาถึงที่นี่ การที่เราได้หยุดคิด 

การเอาสมองออกมาจากเรื่องเดิมที่เราคิดวกวนซ้ำๆ การใช้ชีวิตจดจ่อกับสิ่งที่อยู่ตรงหน้า มันทำให้สมองเราเบาไปเยอะเลย

เราเพิ่งเข้าใจว่าทำไมถึงเรียกแชงกีล่าว่า the lost horizon ก็ตอนมาเห็นด้วยตาตัวเองนี่แหละเมืองที่ภูเขาหิมะรายล้อมจนมองไม่เห็นเส้นขอบฟ้า

แน่นอนว่าภูเขาหิมะทุกลูกที่เรามองเห็นไกลๆจากตรงนี้ เราอยากจะไปให้เห็นด้วยตาตัวเองซักครั้งนึงแหละ แต่มันก็มีทั้งลูกที่ไปได้ และไม่ได้ ไม่ใช่ว่าทุกลูกเราจะเข้าถึงมันได้หมด

การได้ยืนมองภูเขาหิมะที่รายล้อมไกลๆอยู่ตรงนี้ มันทำให้เรายอมรับในสิ่งที่เราเป็น และไม่ได้เป็นมากขึ้น

ภูเขาลูกไหนที่ไปไหว แล้วสภาพแวดล้อมต่างๆมันอนุญาตให้เราไปได้ ก็แค่อย่าเพิ่งท้อ ลองเดินดู ค่อยๆเดินด้วยระยะก้าวที่มันไม่ทำให้เราท้อไปซะก่อน แล้วเราคิดว่าระหว่างทางนั่นแหละ เราจะเจอสิ่งที่เราทำได้และทำไม่ได้เอง


บาลานซ์ระหว่างการใช้สมองและหัวใจ เป็นเรื่องที่เราพยายามหาคำตอบให้ตัวเองมาตั้งแต่เริ่มเข้าสู่วัยทำงาน 

ใช้สมองมากไป ก็เหมือนตัวเองเป็นโรบอท แต่ก็ดีที่ไม่ต้องเจ็บปวดกับอะไรใช้หัวใจมากไป ก็รู้สึกว่าตัวเองอ่อนแอเกินไป
ความพอดีมันอยู่ตรงไหนกัน
จนตอนนี้เราก็ยังหาคำตอบให้ตัวเองไม่ได้