เราจะเป็นเราคนเดิมได้นานแค่ไหน?

เราคนไหนที่เรียกว่าเราคนเดิม คงพูดยากถ้าหากไม่มีใครหรืออะไรเข้ามาเรียกสติเราให้คิดได้ ว่าไอ้ที่เราเป็นอยู่ตอนนี้ มันเปลี่ยนไปจากเดิมแต่ไหน

เข้าใจว่าคนเราต้องเปลี่ยนแปลงไปกาลเวลา แม้ว่าเราจะอยากคงสภาวะความเป็นเราไว้แค่ไหน ถ้ามองย้อนกลับไป เรายังจะอยากเราตอนนี้อยู่มั้ย?

เราเคยตั้งใจเรียนมากกว่านี้ เพราะตอนนั้นสิ่งล่อใจมันเป็นโทรศัพท์หรือคอมพิวเตอร์เครื่องใหม่

เราเคยร้องไห้เพราะสอบได้คะแนนน้อยหรือถูกครูตี ไม่ใช่เพราะว่าคนที่พึ่งรู้จักไม่นานทำร้ายจิตใจ

เราเคยมีเหตุผลมากกว่านี้ ในตอนที่ยังไม่มีใครก็ไม่รู้มาคุยด้วยทุกวัน มาเอาใจ มาทำไรนู่นนี่นั่น

เราไม่เคยงี่เง่าขนาดนี้ ตั้งแต่เรามีใครคนนึงมาตามใจ ตามง้อเราทุกครั้งแม้เราจะไม่ใช่คนผิด

ความสุขของเราเคยเป็นการกิน จนกระทั่งวันนึงที่เราปล่อยคนแปลกหน้าคนนึงเข้ามาในชีวิต รู้ตัวอีกทีความสุขของเราก็มีแต่หน้าเขาซะแล้ว

คำว่า 'เรา' เคยเป็นเอกพจน์ หมายถึงฉัน
ไม่ใช่ 'เรา' ที่แปลว่า 'ฉันและเธอ'

อดไม่ได้ที่จะคิดถึงตัวเราเองตอนที่ยังไม่ชอบใคร ยังมีชีวิตอยู่ได้กับเพื่อนๆ ไม่เคยจะรู้สึกถึงความเหงา

คิดถึง 'เรา' ตอนที่เขายังเป็น 'เขา

ตอนนั้นที่ 'เรามีเหตุผล' เขาหายไปก็แค่ส่งสติ๊กเกอร์ไปทีนึง และรอคำตอบได้แบบไม่โกรธ เพราะซักผ้าอยู่

ตอนที่ 'เราไม่งี่เง่า' เขาขัดใจ ก็บอกไปว่าน่าเกลียด ไม่ชอบนะ ไม่ใช่เราที่ประชดประชันด้้วยคำพูดที่อยากเอาชนะ

ตอนที่ 'คำว่าขอโทษ' แปลว่า ขอโทษ มากกว่าเป็นสัญญานว่าคนพูดแพ้ คนฟังชนะ

หลายๆ คนมักจะคิดถึง 'เรา'
ตอนที่ทุกๆ อย่างมันสายไปแล้ว

สายไปเกินกว่าจะกลับไปเป็น'เรา'ได้อีก