รสชาติชีวิตเป็นแบบไหน..
ที่ใครๆ บอกว่าจะได้รู้รสชาติของชีวิต..มันเป็นไง

ตอนเด็กชีวิตชีวิตของเราแสนหวานจับใจ
ไร้ซึ่งความทุกข์ เรามีความสุขกับของไม่มีราคา ดิน หิน ใบไม้ ไม่ต้องกังวลกับอะไรเท่าไหร่ เจ็บสุดก็คงไม้แขวนเสื้อของแม่

แต่พอโตขึ้น รู้ประสีประสา
ชีวิตที่เคยหวานเย็นโทนพาสเทลของเราก็หม่นหมอง

ยิ่งโตขึ้นรสชาติชีวิตเรามันกลับกลายว่า
มัน 'ขม' ไปได้ไงไม่รู้

ในตอนเด็กเราบ้วนทิ้ง เราคายทุกอย่างที่ขมในชีวิต
ยาพาราแบบเม็ด บอระเพ็ด คะน้า
ทุกอย่างที่ขม เลี่ยงได้คือเลี่ยง

และไม่เคยเข้าใจเลยว่า ทำไมผู้ใหญ่ชอบกินอะไรขมๆ
'กาแฟ' โอเลี้ยง' 'มะระ' 'เหล้า' 'เบียร์'
ชอบกันไปได้ไง 'ขม' จะตาย

จนเมื่อโตขึ้นเราจึงเข้าได้ว่า
รสชาติของความเป็นผู้ใหญ่ 'แสนขม' เพียงใด

เราเข้าหา 'ความ ขม' เพื่อ'ความหวาน'เพียงน้อยนิด
เรายอมลำบากทำเพื่อใครสักคน ที่เค้าไม่เคยมองมา แค่เพียงคำสั้นๆ ของเขา วันนั้นของเราก็หวานไป

เรากลืนความขมลงคอ ไม่คายอีกต่อไป
เรายอมเจ็บช้ำ ยอมเศร้าใจ เพื่อที่จะเข้าใกล้เขามากขึ้นอีกก้าวนึงก็ยังดี

ความสุขของเรากลายเป็นของมีราคา
ความสุขของเรากลับไม่ได้อยู่ที่เราอีกต่อไป
เราฝากความสุขของเรา หรือทิ้งมันไป กับคนที่ทำให้เราขมทั้งชีวิตด้วยซ้ำ

'ขมเท่าไหร่ก็ได้ เพื่อให้มันหวานซักนิดนึงก็ยังดี'
'เศร้าแค่ไหนก็ได้ เพื่อความสุขนิดหน่อยก็เอา'

กว่าจะรู้สึกตัว ชีวิตก็ติดขมไปแล้ว
รสชาติความเป็นผู้ใหญ่มันขมและขมมากขึ้นเรื่อยๆ
ความหวานแบบในวัยเด็กแลมันจะหายากเหลือเกิน

แต่ถ้าไม่ขมเลย ก็คงไม่หวานเท่าไหร่
แต่ขมมากไป ก็คงไม่มีความสุข