บ่อยครั้งที่คำถามเหล่านี้ผุดขึ้นมาในหัวซ้ำแล้วซ้ำเล่า คำถามที่ยังคงถามกับตัวเองเสมอ

   ‘กำลังทำอะไรอยู่?’

   ‘จากนี้ต้องทำยังไง?’

   มีใครสักคนเคยพูดไว้ว่า ทุกปัญหามีทางออกเสมอ

   เขาเคยเชื่อในคำพูดนั้น กระทั่งมาหยุดยืนอยู่กลางพื้นที่โล่งกว้าง แสงสว่างส่องลงมาเพียงแค่เสี้ยวเดียว แค่เพียงให้เขามองเห็นตนเองเลือนลาง

   หลุมความรู้สึกถูกขุดลงลึก และลึกขึ้นเรื่อยๆ ฝ่ามือและร่างกายเปรอะเปื้อนไปด้วยบาดแผล

   “กำลังมองหาอะไรอยู่หรอ?” เสียงนั้นแผ่วเบา เขาไม่แน่ใจว่าเป็นเสียงของผู้หญิง หรือผู้ชาย

   “ไม่รู้เหมือนกัน” เสียงตอบกลับจากเขาจึงแผ่วเบา ไร้ซึ่งน้ำหนักอย่างเคย

   “เหนื่อยหรือยัง?”

   “ไม่แน่ใจ”

   “...”

   “ไม่รู้เหมือนกัน” — ไม่รู้ว่าอยากพาตัวเองออกไปจากความรู้สึกนี้จริงๆ ไหม, นั่นคือสิ่งที่เขาคิด แต่ไม่ได้ตอบออกไป

   ท้ายที่สุดแล้ว, แม้ว่าจะต้องจมอยู่ภายในก้นบ่อตรงนี้เพียงลำพังเขากลับคิดว่ามันคงจะดีกว่าการตะเกียกตะกายกลับขึ้นไปหาความเป็นจริง

   แม้แสงสว่างที่เขาต้องการจะไม่ถูกพบในที่แห่งนี้ก็คงไม่เป็นไร

   นั่นคือประโยคสุดท้ายที่เขาปลอบตัวเอง ก่อนจะหยุดค้นหาสิ่งนั้น