เขาว่ากันว่า การทำความดีจะได้ขึ้นสวรรค์

22 ปีที่ผ่านมาผมคิดว่าตัวเองก็ทำความดีมามากโข ไม่ว่าจะเป็นช่วยแม่ปลูกผักชี ผักที่ผมไม่เข้าใจว่าทำไมมันถึงเป็นที่นิยมในประเทศนี้นัก หรือยกไอศครีมที่เพิ่งกัดไปได้แค่คำเดียวให้กับเด็กข้างบ้านที่มาจ้องตาแป๋ว บางครั้ง การทำความดีก็ทำให้ผมต้องมาถอนหายใจกับตัวเองบ่อยๆ แต่ผมก็ไม่ได้ติดใจอะไร บางอย่างทำไปแล้วก็มีความสุขดี

แต่การทำความดีครั้งนี้ ไม่รู้ว่ามันจะได้ขึ้นสวรรค์หรือเปล่า ถ้าได้ขึ้นแต่ขอถีบคนตรงหน้าก่อนสักครั้ง สิทธิ์ในการขึ้นสวรรค์ของผมจะยังมีอยู่มั้ย

"จุนกิ อีกครั้งเดียว นะ"

"อีกครั้งเดียวมาห้าครั้งแล้ว ออกไป"

คนตรงหน้าที้ถือแมคบุ๊คไว้ในมือ ยังคงทำหน้าหมาง๋อย ที่เคยใช้ได้ผลกับผมแค่ครั้งแรกกับครั้งที่สอง กลางคืนเวลาห้าทุ่มกว่าๆเมื่อเดือนที่แล้ว ในขณะที่ผมกำลังอ่านสรุปบทเรียนที่เพิ่งเขียนเสร็จ มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น ผมไม่คิดว่าเป็นประตูของห้องตัวเองในครั้งแรก แต่เมื่อฟังดีๆก็ต้องลุกไปเปิดเพราะเสียงมาจากประตูห้องตัวเอง เมื่อเปิดไปก็เจอกับผู้ชายตัวสูง ผมชี้ไปคนละทิศละทางเหมือนเพิ่งฝ่าสมรภูมิรบมา ขอบตาที่คล้ำหน่อยๆ นั้นทำให้พอเดาออกว่าเป็นเด็กมหาลัยเหมือนกัน

"ขอโทษนะครับ คือ เน็ตห้องผมมันใช้ไม่ได้ แต่ผมมีงานต้องส่ง ขอรบกวนได้มั้ยครับ ผมรีบจริงๆครับ"

สภาพคนตัวสูงดูเหมือนว่า ถ้าหากผมไม่ช่วย คงพร้อมจะกระโดดลงระเบียงได้ทุกเมื่อ แน่นอนว่าผมก็เป็นคนดีคนหนึ่ง ได้อุทิศสายlan สำหรับอินเตอร์เน็ตให้กับเพื่อนร่วมหอชั้นแปดได้ส่งงานอย่างเรียบร้อง นึกหงุดหงิดเจ้าของหอที่ดูแลเรื่องการเชื่อมอินเตอร์เน็ตที่แย่เสมอต้นเสมอปลาย


"งั้นไม่ทำงานก็ได้" เคย์โกะพูดก่อนจะลดแมคบุ๊คที่ถือไว้ที่ข้างตัว

"โอเค บาย" จุนกิที่เห็นอีกคนยอมถอยแล้ว จึงใช้มือดันประตูให้ปิดลงตามเดิม แต่ก่อนที่มันจะปิดสนิท แรงดึงออกก็เกิดขึ้นพร้อมกับร่างสูงๆนั้นเดินแทรกเข้ามาในบริเวณหน้าห้อง

"ไหงงั้น ไม่ทำงานก็กลับไปสิ" จุนกิไม่เข้าใจคนตรงหน้าเลยจริงๆ


"อยากอยู่ด้วย"

"นะ"

"เหงาอ่ะ"



จุนกิคงเป็นดีที่สุดในโลกแล้วจริงๆ ถึงได้อนุญาติให้คนเหงาแล้วยังขี้วอแวเข้ามาในห้อง

"นี่"

" "

"จุนกิ"

" "

"บอกไม่คุยก็ไม่คุยจริงๆด้วยแหะ"


จุนกิก้มหน้าพิมพ์รายงานของตัวเองต่อไป ถึงเคย์โกะจะเรียกร้องความสนใจรอบที่ล้านแปดก็เงยขึ้นไปตอบไม่ได้ เพราะตั้งใจไว้แล้วว่าถ้ายังทำส่วนนี้ไม่เสร็จจะไม่วอกแวกไปไหนเด็ดขาด

"นี่"

" "

"ที่จริง วันนี้เป็นวันเกิดล่ะ"

" "

"เงยหน้ามาจนได้"

"โกหกเหรอ"

"หึ พูดจริง"

เคย์โกะไม่พูดเปล่า ยื่นโทรศัพท์ที่มีแชทคำอวยพรมากมายในไลน์ให้เขาดูเป็นหลักฐานด้วย

"สุขสันต์วันเกิด" จุนกิพูดอวยพรไปก่อนจะก้มลงพิมพ์รายงานต่อ

"แค่นี้เหรอ เย็นชาจังเลยน้า"



23.24 p.m.

เมื่อยชะมัด

จุนกิยืดตัวไปมาหลังจากก้มพิมพ์รายงานมานานหลายชั่วโมง พื้นโล่งๆหน้าโต๊ะทำงานที่ก่อนหน้านี้ถูกร่างสูงๆของเคย์โกะใช้เป็นที่นอนว่างเปล่า จุนกิเดาว่าคงกลับห้องไปแล้ว แต่ก็ผิดคาดเมื่อเจอร่างสูงๆที่กำลังหลับตานอนอยู่บนโซฟา

คงเหงาจริงๆสินะ

จุนกิเดินเข้าไปนั่งข้างๆโซฟา ไม่รู้ว่าเราคุ้ยเคยกันตั้งแต่เมื่อไหร่ ถึงได้วางใจให้เข้ามานอนเล่นในห้องของกันและกันได้อย่างสบายใจ จุนกิยกมือขึ้นลูบหัวเคย์โกะเบาๆ เหตุผลในการกระทำ เท่าที่หาเหตุผลได้ก็แค่อยากทำขึ้นมาเฉยๆเท่านั้น

"ฉันไม่ใช่หมานะจุนกิ" อยู่ๆคนที่นอนปิดตาก็พูดขึ้นมาเบาๆ อย่างกับละเมออย่างไรอย่างนั้น

"ก็คล้ายๆอยู่นะ หน้าน่ะ"

" " เคย์โกะหัวเราะเบาๆ แล้วดึงมือจุนกิที่ลูบหัวตัวเองอยู่ มาจับที่แก้มแทน ในตอนนี้มือของจุนกิกลายเป็นที่รองแก้มของอีกคนไปแล้ว

"มือเล็กจัง"

"ง่วงไม่ไหวแล้วเนี่ย กลับห้องได้แล้วมั้ง"

"ยังไม่ได้ของขวัญเลย" เคย์โกะยังคงมองมาอย่างคาดหวัง

เพิ่งจะรู้วันนี้แล้วจะหาของขวัญจากไหนกัน

แต่จะว่าไป ถ้าทำแบบนี้

ถือเป็นของขวัญได้มั้ยนะ

"เคย์โกะ ปิดตาสิ" จุนกิพูดสั่งคนที่นอนอยู่

"ทำไมเหรอ"

"ปิดเถอะ" เคย์โกะไม่พูดอะไรต่อแล้วปิดตาลง

จุนกิก้มลงใช้ริมฝีปากกดลงตรงแก้มข้างที่หันมาเบาๆ แล้วขยับตัวมานั่งตรงๆแบบเดิม

" "

"บิ๊กเซอร์ไพรส์เลยแหะ"

" "

"หน้าแดงหมดแล้ว จุนกิ"

จุนกิไม่ตอบอะไรทั้งนั้น เพราะตอนนี้หัวเขาเบลอแทบจะกลายเป็นสีขาวไปหมด

"แต่จริงๆแล้ว นึกว่าจะจูบซะอีก"

"เร็วไป"

"งั้นพรุ่งนี้ล่ะ"

"เร็ว"

"อีกสามเดือน"

"เร็ว"

"แล้วตอนไหนถึงจะไม่เร็ว"

"วันเกิดนายปีหน้า"

"ก็นานไป" ทำหน้าหูลู่หางตกแบบนั้นมันน่าหมั่นไส้ชะมัดเลย

"แต่ก็ ขอบคุณสำหรับของขวัญครับ"


จุนกิคงเป็นคนที่มีบุญหนาที่สุดในโลก เพราะคืนนี้อยู่ๆ เขาก็กลายเป็นหมอนข้างของซาโต้เคย์โกะทั้งคืน