ริมฝีปากหยักหนาเริ่มบดจูบหนักหน่วงรุนแรงขึ้น มือใหญ่เริ่มไล้ไปหาชายเสื้อของคนตัวเล็กกว่า ฟันขาวขบลงบนกลีบปากบางจนเริ่มบวม ลิ้นสากสอดเข้าหาความสำราญจากโพรงปากเล็ก ลิ้นร้อนพันเกี่ยวระเล่น ของเหลวสีใสไหลซึมที่ขอบปากของทั้งคู่ ทุกอย่างกำลังจะดำเนินไป แต่แล้ว....
พลั่กกก!!!
ร่างแกร่งทรุดลงกองกับพื้นเพราะโดนคนตัวเล็กกว่าผลักออกจนกระเด็นอย่างไม่ใยดี
'....ปกติก็เห็นว่าวิธีมันได้ผลทุกทีเลยนี่นา...ไหงวันนี้เรย์ไม่ยอมแล้วล่ะ?'
"คุณคิดจะทำอะไรกันน่ะ?" ฟุรุยะถาม
"ทำอะไร? ก...ก็..เราเป็นแฟนกันนี่ เราก็ทำแบบนั้นไง...แบบที่เราทำกันทุกวันนั่นแหละ"
"หึ!! ผมยังไม่หายโกรธคุณหรอกนะ ผมไม่ได้โกรธคุณที่คุณต้องไปล้วงข้อมูลจากเป้าหมายที่เป็นผผู้หญิงแล้ว แต่ผมโกรธคุณที่คุณรับงานนี้โดยที่ไม่ยอมบอกผม ถ้าผมจับไม่ได้หรือถ้าผมไม่ได้ไปทำงานนี้ด้วย คุณก็จะโกหกผมต่อไปเหรอ???"
"ไม่ใช่แบบนั้นนะเรย์!!! ฉันแค่ไม่อยากให้เธอเป็นห่วงเท่านั้นเอง"
"แต่ผมไม่ชอบที่คุณโกหกผม!!!... ตั้งแต่เรื่องสก็อตซ์แล้วที่คุณไม่ยอมบอกความจริงกับผม คุณเอาแต่เก็บไว้คนเดียว แล้วเป็นยังไง??? พวกเราก็ทะเลาะกันจะเป็นจะตาย คุณก็รู้นี่ว่า การโกหกในแต่ละครั้ง มันไม่ได้ทำให้ชีวิตของพวกเรามีความสุขเลย!!!"
"...."
"ผ..ผม...ค..คุณ...คุณไปนอนที่อื่นเถอะ...เรา...อยู่ห่างกันสักพักเถอะ"
"เรย์...ไม่เอาน่า"
"ผมพูดจริงนะ!! ถ้าคุณไม่ไป...ผมจะไปเอง!!!"
"เรย์...เรย์...อย่าทำแบบนี้สิ เอาล่ะๆ ฉันไปนอนที่อื่นก็ได้ ถ้ามันจะทำให้เธอสบายใจขึ้น"
ฟุรุยะนิ่งเงียบไป อากาอิเดินไปหยิบกระเป๋าในห้องนอนแล้วเริ่มเก็บเสื้อผ้าและข้าวของเครื่องใช้ต่างๆ ไม่มีใครพูดอะไรกันทั้งสิ้น
"ฉันไปแล้วนะ ดูแลตัวเองดีๆ ด้วยละกัน...ตอนที่ฉันไม่อยู่" อากาอิพูดแล้วเดินออกจากห้องไปเลย ทิ้งให้ฟุรุยะยืนเคว้งคว้างอยู่ในห้องคนเดียว
'ไปจริงๆ อ่ะ...' ฟุรุยะคิด 'ไม่ง้อต่ออีกสักหน่อยเหรอ? เฮ้ยยยย เดี๋ยวสิ!!'
'ง้ออีกนิดนึงจะหายโกรธแล้วนะ ตาบ้าเอ๊ย!!! แล้วนี่...ดึกขนาดแล้ว...นายจะไปนอนที่ไหนล่ะเนี่ย??'
ฟุรุยะรู้สึกผิดขึ้นมาเล็กน้อย เพราะเขาเล่นตัวแท้ๆ เลยเชียว นึกว่าแฟนจะง้อมากกว่านี้เสียอีก สุดท้ายก็ต้องมานั่งกังวลเป็นห่วงว่าอากาอิจะไปอยู่ที่ไหน? อะไร? ยังไง? ต่ออีก
'ไว้ค่อยโทรไปหาแล้วกัน' เขาคิดแล้วพยายามข่มตาหลับ แต่ใจยังคงครุ่นคิดถึงคนที่เพิ่งเดินจากไป
...ตลอดเวลา....
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in