"คุณไดเป็นอะไรไปรึเปล่าคะ? มีอะไรไม่สบายใจเหรอ?" มิจิถามอากาอิหลังจากที่เธอเห็นชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาอยู่บ่อยครั้ง และสนใจสิ่งรอบข้างมากกว่าตัวเธอ
อากาอิเสมองก่อนจะยกมือขึ้นเกาศีรษะแล้วตอบว่า "ไม่มีอะไรครับคุณมิจิ ขอโทษนะครับ"
"ไม่ต้องขอโทษฉันหรอกค่ะ" เธอเอื้อมมือมาสัมผัสมือของอากาอิแล้วปลอบโยนว่า "ถ้าคุณมีอะไรไม่สบายใจ...บอกฉันได้นะคะ" เธอยิ้มอ่อน หวังใจว่าการเป็นสาวน้อยแสนดีจะชนะใจไดคุงได้บ้าง ซึ่งตรงกันข้ามกับงานที่เธอทำราวฟ้ากับเหว เธอเป็นเลขาให้กับบอสในการค้ายาเสพติด แถมยังจัดหาผู้หญิงให้กับนักธุรกิจที่มาคุยงานกับบอส ทั้งธุรกิจสวยหรูที่ใช้เป็นฉากบังหน้า...และธุรกิจในตลาดมืดที่เลวทรามและดำสนิท... หรือบางทีเธอก็รับงานบริการซะเอง...แน่นอน...การทำงานแบบนีว่ามีความเสี่ยง ผลตอบแทนจึงงดงาม ซึ่งด้วยเหตุนี้นี่เอง มิจิจึงมีของแบรนด์เนมหรูใช้ๆ หรือกินข้าวแต่ที่ร้านแพงๆ เธอเองก็รู้วาาสิ่งที่ทำมันไม่ถูกต้อง แต่เพราะเธอรักความสบาย เธอจึงเลือกท่จะทำต่อไป แต่หากเธอจับผู้ชายที่น่ำรวยอย่างไดคุงได้อยู่หมัด เธอจะสามารถมีชีวิตที่ดีแบบเดิมได้ โดยที่ไม่ต้องทำงานอย่างว่าแล้ว...แม้เขาจะไม่เคยบอกเธอว่าเขาร่ำรวย แต่เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าของเขาที่ดูเรียบๆ แต่ผู้เชี่ยวชาญแบบเธอมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่า นั่นเป็นของแบรนด์เนมราคาแพงหูฉี่ เป็นลูกครึ่ง เกิดที่อังกฤษ เรียนที่อเมริกา แถมยังเป็นเจ้าของมัสแตงสีแดงแบบหาไม่ได้ในคนทั่วไป แบบนี้...ไม่ให้เธอหมายตาได้อย่างไร...
วันนี้ก็เช่นกัน.. เธอพยายามเอาใจไดคุงเช่นเคยด้วยการแต่งตัวสวยๆ แต่งหน้าสวยๆ หาคลับหรูๆ บรรยากาศดีๆ ให้เหมาะกับเป็นสถานที่เดทกับเขา แต่...ต่อให้เธอพยายามขนาดไหน ไดคุงก็ไม่สนใจเธอสักที เขาไม่เกาะแกะเธอเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ เขาไม่เคยสัมผัสตัวเธอก่อน มีแต่เธอพยายามสัมผัสและเสนอตัวกับเขาหลายต่อหลายรอบ แค่นี้ก็น่าจะพิสูจน์ได้แล้วว่า...ไดคุงมีคนรักอยู่แล้ว...และรักมากด้วย...แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็จะแย่งมาให้จงได้
"เต้นรำกันมั้ยคะคุณได?" มิจิเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ
"อ...อ่อ...เอ่อ..ได้ครับ ไปสิ" อากาอิอ้ำอึ้ง เขามัวแต่คิดถึงคนผิวคล้ำจนลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้เขาสืบคดีอยู่กับมิจิ
มิจิลุกขึ้นยืนและเอื้อมมือไปประคองแขนของเขา เธอเอาหน้าแนบชิดกับท่อนแขนแกร่งของเขาในเชิงออดอ้อนยั่วยวน แต่ไดคุงกลับมองตรงไปยังฟลอร์เต้นรำอย่างเดียวไม่มองเธอเลย
เมื่อถึงหน้าฟลอร์ เธอก็จัดแจงให้เขาโอบเอวของเธอ วันนี้เธอเลือกใส่ชุดเกาะอกรัดรูปเพื่ออวดเรือนร่างและเนินอกเต่งตึงขนาดใหญ่ เธอขยับเข้าหาไดคุงจนเนื้อเกือบแนบเนื้อ มีเพียงเสื้อของเขาและชุดของเธอเท่านั้นที่กั้นเอาไว้ วันนี้ไดคุงดูดีมากในเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ ใบหน้าเคร่งขรึมจนดูเครียด ผมหยักศกสีเข้ม รับกับดวงตาสีเขียวมะกอกคมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน อา...เขาช่างรูปงามอะไรเช่นนี้...
เธอซุกหน้าลงบนแผงอกกว้างของเขาอพื่อรับความอบอุ่น อากาอิชะงักไปสักครู่ก็ปรับอารมณ์ได้ เขายังไม่อยากปฏิอสธหญิงสาวตอนนี้ ยังมีงานที่ต้องทำ...
"ไดคุงคะ? คุณชอบฉันมั้ยคะ?" มิจิเอ่ยถามขึ้น
"...." อากาอิไม่ตอบ เขาเสมองไปทางอื่น
"ไดคุงคะ? คุณชอบฉันมั้ย?" มิจิถามย้ำอีกครั้ง
"อ...เอ่อ.....ไม่รู้สินะ" อากาอิหลีกเลี่ยงการตอบคำถาม เพราะตอนนี้ใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วมิจิเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้าของคนตรงหน้าด้วยแววตาขุ่นเคืองเล็กน้อยเพียงชั่ววูบ แต่ก็เปลี่ยนเป็นแววตาเจ้าเล่ห์ในทันที เธอยื่นหน้าเข้าไปหาเขาหลับตาลงและหวังให้เขาจุมพิตเธอเพื่อแทนคำตอบรับ อากาอิมองเธอแล้วหันหน้าไปทางอื่น เขาไม่เคยคิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลย
มิจิรู้ตัวว่าเธอถูกปฏิเสธ เธอโกรธจัด เพราะไม่เคยมีใครปฏิเสธเสน่ห์ของเธอมาก่อน แต่ก็ต้องข่มความโกรธไว้เพื่อไม่ให้เธอดูเป็นผู้หญิงงี่เง่า เธอคิดไว้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้
'ในเมื่อรักนางนั่นมาก...ฉันจะทำให้คุณเลิกกับนางนั่นให้จงได้... คุณจะได้หันมามองฉัน...หึหึหึ"
มิจิจูบลงไปบนปกเสื้อเชิ้ตของไดคุง รอยลิปสติกสีแดงสดติดอยู่บนเสื้อสีขาวเห็นได้ชัดเจน แต่อากาอิกลับไม่รู้ว่ามิจิได้พยายามสร้างความร้าวฉานให้กับความรักของเขาซะแล้ว....
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in