เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Teach YouIfIStay
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน Chapter 5
  • "เป็นอะไรไปเหรอชู ทำไมวันนี้ดูหงอยๆ ล่ะ" โจดี้ถามขึ้นหลังจากเห็นสภาพเพื่อนร่วมงานที่ดูแปลกไปจากปกติ วันนี้อากาอิเศร้า ซึม ดูเหมือนหมาหงอยมากกว่า FBI สุดเท่ห์ ฉายา Silver bullet ที่อดีตแม้แต่องค์กรชุดดำยังต้องเกรงกลัว

    'เกิดอะไรขึ้นกันนะ?' โจดี้ สตาร์ลิ่ง เพื่อนร่วมงานสาวสวย อดีตแฟนเก่าของอากาอิ ที่ตอนนี้ยอมรับและเข้าใจได้แล้วว่า...อากาอิคงไม่รักใครได้อีกแล้วนอกจากเรย์ สายตาอ่อนโยนที่เคยใช้มองโจดี้ตอนนี้ใช้มองแต่เรย์คนเดียวเท่านั้น พวกเขารักกัน เข้าใจกัน ผ่านความเจ็บปวดและอะไรต่างๆ นานามาด้วยกันเยอะมากจริงๆ 

    อากาอิเวอร์ชั่นหมาหงอยมองมาทางโจดี้ด้วยสายตาเบื่อๆ เมื่อยๆ ล้าๆ เมื่อคืนนี้เขาแทบไม่ได้นอนเลย เพราะมัวแต่ง้อเรย์

    'ที่รักกกก ออกมาคุยกับพี่ก่อนสิครับ อย่างอนแบบนี้สิ'

    'รักงานมากไม่ใช่เหรอ?? งานอะไรก็รับไม่ถามผมเลยสักคำ!! รักงานมากก็ไปทำงานเลย!!!'

    'โธ่...เรย์ พี่ขอโทษคร้าบบบบบบ ออกมาคุยกันก่อนสิ ไหนบอกว่าเข้าใจไง เธอเอง..ก็บ้างานเหมือนกัน พี่ยังไม่เคยว่าเธอเลยนะ'

    ชิบหายแล้ว กว่าจะรู้ตัวว่าพูดอะไรออกไปอีกฝ่ายก็เดตแอร์ไปนานมากกว่าจะตอบ

    'ไม่คุยแล้ว เดี๋ยวพอแบบนี้..เกิดคุณกลับไปชอบผู้หญิงขึ้นมา ผมไม่อกหักเหรอ? กับผู้หญิงคุณยังเคยคบมาตั้ง 2 คน ผมไม่เคยคบใครเลยนะ..มีแต่คุณคนแรกและคนเดียวเนี่ย'

    'โธ่..เรย์...พี่ไม่เคยคิดแบบนั้นเลยนะ พี่รักเรย์แบบที่เรย์เป็นเรย์แบบนี้ อย่างอนสิ ออกมาคุยกันก่อน' 

    สุดท้าย...อากาอิก็ง้อเรย์จนผล็อยหลับไปหน้าห้อง แต่อย่างน้อยก็ยังมีเรื่องดีๆ อยู่นะ เรย์ยังทำข้าวเช้าให้เขากินเหมือนเดิม คิดถึงเรื่องนี้ก็หน้าบานได้หน่อยนึง แต่โดยรวมก็ยังแย่อยู่ดี

    "Nothing" เขาตอบโจดี้ไปด้วยเสียงเนือยๆ 

    "เฮ้อ แล้ววันนี้จะไหวเหรอชู? มีนัดกับมิจิด้วยนิ ดูท่าทางมิจิเขาติดเธอมากเลยนะ""ฉันอยากลาออกจากภารกิจนี้"

    "ทำไมล่ะชู?"

    "ทำไมล่ะอากาอิคุง?" คุณเจมส์เดินเข้ามาพอดีจึงได้ยินว่าอากาอิอยากลาออกจากภารกิจ "เกิดอะไรขึ้นล่ะ?"

    "ผมทะเลาะกับเรย์ครับ" อากาอิอธิบายพร้อมเล่าเรื่องทั้งหมดให้ทั้งคู่ฟัง ความรู้สึกหลากหลายเกิดขึ้นในใจทั้งสองคน ...ควรจะขำหรือสงสารดี FBI งวดนี้คงต้องพ่ายแพ้แก่สันติบาลซะแล้ว...เหนือหนุ่มหล่อก็ยังมี..มนุษย์หนุ่มสวย...

    "เรื่องก็เป็นแบบนี้ล่ะครับ" "ฉันเข้าใจเธอนะอากาอิ แต่ภารกิจนี้คงอีกไม่นานก็เสร็จเรียบร้อยแล้วล่ะ ข้อมูลที่เธอได้จากคุณฮารุกะ เป็นประโยชน์มากเลยนะ ฉัน..ยังไม่อยากให้เธอออกจากภารกิจตอนนี้เลย..." คุณเจมส์ปฏิเสธแบบนุ่มนวล

    "งั้นเหรอครับ งั้น...คุณเจมส์ช่วยพูดกับเรย์คุงให้หน่อยได้มั้ยครับ"

    "พูดกับฟุรุยะเหรอ?..ได้สิ จะลองคุยให้นะ"

    "ขอบคุณครับ"

    -------------------------------------------------------

    "คุณไดเป็นอะไรไปรึเปล่าคะ? มีอะไรไม่สบายใจเหรอ?" มิจิถามอากาอิหลังจากที่เธอเห็นชายหนุ่มเหลือบมองนาฬิกาอยู่บ่อยครั้ง และสนใจสิ่งรอบข้างมากกว่าตัวเธอ 

    อากาอิเสมองก่อนจะยกมือขึ้นเกาศีรษะแล้วตอบว่า "ไม่มีอะไรครับคุณมิจิ ขอโทษนะครับ" 

    "ไม่ต้องขอโทษฉันหรอกค่ะ" เธอเอื้อมมือมาสัมผัสมือของอากาอิแล้วปลอบโยนว่า "ถ้าคุณมีอะไรไม่สบายใจ...บอกฉันได้นะคะ" เธอยิ้มอ่อน หวังใจว่าการเป็นสาวน้อยแสนดีจะชนะใจไดคุงได้บ้าง ซึ่งตรงกันข้ามกับงานที่เธอทำราวฟ้ากับเหว เธอเป็นเลขาให้กับบอสในการค้ายาเสพติด แถมยังจัดหาผู้หญิงให้กับนักธุรกิจที่มาคุยงานกับบอส ทั้งธุรกิจสวยหรูที่ใช้เป็นฉากบังหน้า...และธุรกิจในตลาดมืดที่เลวทรามและดำสนิท... หรือบางทีเธอก็รับงานบริการซะเอง...แน่นอน...การทำงานแบบนีว่ามีความเสี่ยง ผลตอบแทนจึงงดงาม ซึ่งด้วยเหตุนี้นี่เอง มิจิจึงมีของแบรนด์เนมหรูใช้ๆ หรือกินข้าวแต่ที่ร้านแพงๆ เธอเองก็รู้วาาสิ่งที่ทำมันไม่ถูกต้อง แต่เพราะเธอรักความสบาย เธอจึงเลือกท่จะทำต่อไป แต่หากเธอจับผู้ชายที่น่ำรวยอย่างไดคุงได้อยู่หมัด เธอจะสามารถมีชีวิตที่ดีแบบเดิมได้ โดยที่ไม่ต้องทำงานอย่างว่าแล้ว...แม้เขาจะไม่เคยบอกเธอว่าเขาร่ำรวย แต่เสื้อผ้า รองเท้า กระเป๋าของเขาที่ดูเรียบๆ แต่ผู้เชี่ยวชาญแบบเธอมองปราดเดียวก็รู้แล้วว่า นั่นเป็นของแบรนด์เนมราคาแพงหูฉี่ เป็นลูกครึ่ง เกิดที่อังกฤษ เรียนที่อเมริกา แถมยังเป็นเจ้าของมัสแตงสีแดงแบบหาไม่ได้ในคนทั่วไป แบบนี้...ไม่ให้เธอหมายตาได้อย่างไร...

    วันนี้ก็เช่นกัน.. เธอพยายามเอาใจไดคุงเช่นเคยด้วยการแต่งตัวสวยๆ แต่งหน้าสวยๆ หาคลับหรูๆ บรรยากาศดีๆ ให้เหมาะกับเป็นสถานที่เดทกับเขา แต่...ต่อให้เธอพยายามขนาดไหน ไดคุงก็ไม่สนใจเธอสักที เขาไม่เกาะแกะเธอเหมือนผู้ชายคนอื่นๆ เขาไม่เคยสัมผัสตัวเธอก่อน มีแต่เธอพยายามสัมผัสและเสนอตัวกับเขาหลายต่อหลายรอบ แค่นี้ก็น่าจะพิสูจน์ได้แล้วว่า...ไดคุงมีคนรักอยู่แล้ว...และรักมากด้วย...แต่ถึงอย่างนั้น เธอก็จะแย่งมาให้จงได้

    "เต้นรำกันมั้ยคะคุณได?" มิจิเอ่ยขึ้นเพื่อทำลายความเงียบ

    "อ...อ่อ...เอ่อ..ได้ครับ ไปสิ" อากาอิอ้ำอึ้ง เขามัวแต่คิดถึงคนผิวคล้ำจนลืมไปเสียสนิทว่าตอนนี้เขาสืบคดีอยู่กับมิจิ

    มิจิลุกขึ้นยืนและเอื้อมมือไปประคองแขนของเขา เธอเอาหน้าแนบชิดกับท่อนแขนแกร่งของเขาในเชิงออดอ้อนยั่วยวน แต่ไดคุงกลับมองตรงไปยังฟลอร์เต้นรำอย่างเดียวไม่มองเธอเลย

    เมื่อถึงหน้าฟลอร์ เธอก็จัดแจงให้เขาโอบเอวของเธอ วันนี้เธอเลือกใส่ชุดเกาะอกรัดรูปเพื่ออวดเรือนร่างและเนินอกเต่งตึงขนาดใหญ่ เธอขยับเข้าหาไดคุงจนเนื้อเกือบแนบเนื้อ มีเพียงเสื้อของเขาและชุดของเธอเท่านั้นที่กั้นเอาไว้ วันนี้ไดคุงดูดีมากในเสื้อเชิ้ตสีขาว กางเกงสแล็คสีดำ ใบหน้าเคร่งขรึมจนดูเครียด ผมหยักศกสีเข้ม รับกับดวงตาสีเขียวมะกอกคมกริบ จมูกโด่งเป็นสัน อา...เขาช่างรูปงามอะไรเช่นนี้... 

    เธอซุกหน้าลงบนแผงอกกว้างของเขาอพื่อรับความอบอุ่น อากาอิชะงักไปสักครู่ก็ปรับอารมณ์ได้ เขายังไม่อยากปฏิอสธหญิงสาวตอนนี้ ยังมีงานที่ต้องทำ...

    "ไดคุงคะ? คุณชอบฉันมั้ยคะ?" มิจิเอ่ยถามขึ้น

    "...." อากาอิไม่ตอบ เขาเสมองไปทางอื่น

    "ไดคุงคะ? คุณชอบฉันมั้ย?" มิจิถามย้ำอีกครั้ง

    "อ...เอ่อ.....ไม่รู้สินะ" อากาอิหลีกเลี่ยงการตอบคำถาม เพราะตอนนี้ใจของเขาไม่ได้อยู่ที่นี่แล้วมิจิเงยหน้าขึ้น จ้องมองใบหน้าของคนตรงหน้าด้วยแววตาขุ่นเคืองเล็กน้อยเพียงชั่ววูบ แต่ก็เปลี่ยนเป็นแววตาเจ้าเล่ห์ในทันที เธอยื่นหน้าเข้าไปหาเขาหลับตาลงและหวังให้เขาจุมพิตเธอเพื่อแทนคำตอบรับ อากาอิมองเธอแล้วหันหน้าไปทางอื่น เขาไม่เคยคิดอะไรกับผู้หญิงคนนี้เลย

    มิจิรู้ตัวว่าเธอถูกปฏิเสธ เธอโกรธจัด เพราะไม่เคยมีใครปฏิเสธเสน่ห์ของเธอมาก่อน แต่ก็ต้องข่มความโกรธไว้เพื่อไม่ให้เธอดูเป็นผู้หญิงงี่เง่า เธอคิดไว้อยู่แล้วว่ามันต้องเป็นแบบนี้

    'ในเมื่อรักนางนั่นมาก...ฉันจะทำให้คุณเลิกกับนางนั่นให้จงได้... คุณจะได้หันมามองฉัน...หึหึหึ"

    มิจิจูบลงไปบนปกเสื้อเชิ้ตของไดคุง รอยลิปสติกสีแดงสดติดอยู่บนเสื้อสีขาวเห็นได้ชัดเจน แต่อากาอิกลับไม่รู้ว่ามิจิได้พยายามสร้างความร้าวฉานให้กับความรักของเขาซะแล้ว....
Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in