เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
Teach YouIfIStay
โพสต์นี้มีเนื้อหาที่อาจไม่เหมาะสมกับเยาวชน Chapter 2
  • "เป้าหมายเดินเข้างานมาแล้ว อัลฟ่า เตรียมปฏิบัติการ" เสียงคาเมลบอกให้อากาอิเตรียมตัว

    "Roger that" อากาอิรับทราบ

    สาวสวยชุดสีแดงเดินเข้ามาในงานปาร์ตี้ที่ถูกจัดในผับแห่งหนึ่ง เสียงเพลงแนว EDM ดังกระหึ่มไปทั่ว พร้อมกับแสงไฟหลากสีส่องฉายสลับกันดูน่าเวียนหัว ชายหนุ่มร่างสูง ผมสีดำขลับ สวมเสื้อยืดสีดำกางเกงยีนส์ ในปากคาบบุหรี่ ดวงตาสีเขียวมะกอกจับจ้องไปยังเป้าหมาย เขานั่งอยู่ตรงบาร์เครื่องดื่มและกำลังรอ...

    เป้าหมายเดินตรงเข้ามายังบาร์เหล้าข้างชายหนุ่ม 

    "ไซด์คาร์ค่ะ (Sidecar)" 
    ไซด์คาร์เป็นค็อกเทลที่ได้รับความนิยมมากในฝรั่งเศส มีส่วมผสมของบรั่นดี เหล้าหวานจากผิวส้ม และน้ำมะนาว 

    พอสั่งเสร็จเธอก็หันมามองชายหนุ่มข้างเธอราวกับสนใจ 
    "สวัสดีค่ะ สุดหล่อ" 

    เขายิ้มมุมปากแล้วหันไปมอง 'นี่ยังไม่ได้ทำอะไรเลยนะเนี่ย' แค่นั่งอยู่เฉยๆ อันที่จริง...อากาอิก็พอจะรู้ตัวว่าเขาเป็นผู้ชายหน้าตาดี สังเกตได้จากไม่ว่าเขาจะไปที่ไหยก็จะมีสาวๆ มองตามเขา บางรายก็เสนอตัวให้เขาเลยก็มี แต่เขามักจะไม่สนใจ มีเรย์คนเดียวก็เพียงพอแล้ว...

    "สวัสดีครับ" อากาอิตอบ

    "มาคนเดียวเหรอคะ?" 

    "ครับ"

    "เหงาแย่เลย งั้น...ฉันขอนั่งเป็นเพื่อนนะคะ" 

    'ช่างง่ายดายอะไรเช่นนี้ ดี!! จะได้กลับบ้านไปหาเรย์เร็วๆ'

    แผนการตีสนิทก็เริ่มต้นขึ้น เขาทำทีเป็นชวนเธอคุยเรื่องนู้นเรื่องนี้ สืบได้ว่าเธอชื่อ ฮารุกะ มิจิ เธอบอกว่า เธอทำงานเป็นเลขาให้นักธุรกิจใหญ่คนหนึ่ง วันนี้ได้ยินว่ามีงานเลี้ยงมี่ทุกคนสามารถเข้าร่วมได้ทีนี่ เธอเบื่อๆ ก็เลยมา ระหว่างที่กำลังคุยกันอยู่นั้นก็มี...

    ครืดดด ครืดดดดดดดด 

    โทรศัพท์มือถือในกระเป๋ากางเกงของเขากำลังเต้นเป็นเจ้าเข้า ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าใคร เวลานี้น่าจะมีคนเดียวที่โทรตามเขา

    เรย์คุง...

    อากาอิชะงักไปทันทีที่โทรศัพท์เริ่มสั่น ใจนึกไปสารพัด เรย์คงเป็นห่วงเขามากถึงโทรมาตาม ก่อนมานี่ เขาก็บอกเธอแล้วว่าจะมาทำงาน แต่ไม่ได้บอกหมดว่างานอะไร? เพราะกลัวไม่มีชีวิตรอดมาทำงานให้คุณเจมส์น่ะสิ

    "เอ่อ... เดี๋ยวผมขอตัวสักครู่นะครับ" เขาบอกกับหญิงสาว

    "อ..อ่ะ ค่ะ" 

    อากาอิลุกขึ้นไปรับโทรศัพท์ตรงทางเดินระหว่างทางไปห้องน้ำ มีคนพลุกพล่านมากมายตลอดทาง 

    "ครับ ที่รัก" อากาอิกรอกเสียงลงไปในโทรศัพท์อย่างรวดเร็ว เขาไม่เคยให้เรย์รอสายนานเลย

    "ชูครับ... ชูจะกลับมากี่โมงครับ? จะหิวมั้ย? ให้ผมทำอะไรไว้ให้กินมั้ยครับ?"

    เรย์ของเขาน่ารักเสมอ 

    "ไม่เป็นไรจ้ะ เรย์นอนเลยก็ได้นะ น่าจะอีกสักพักเลย" เขาหลืบตามองดูนาฬิกาตนเอง นี่ก็เที่ยงคืนกว่าแล้ว เรย์ยังไม่นอนอีก สงสัยจะรอเขา ...คิดถึงจัง...

    "ครับ"

    "...."

    "กลับมาเร็วๆ นะครับ คิดถึง"

    'อื้อหือ อยากจะกระโดดออกจากผับแล้วขับมัสแตงออกไปทันทีเดี๋ยวนี้เลย ถ้าไม่ติดว่ามีทีมงานคนอื่นอยู่ด้วยจะทำแล้ว' อากาอิคิดในใจ แต่ตอบกลับได้เพียงว่า "ครับ คิดถึงเหมือนกันนะ"

    เขาวางสาย ถอนหายใจ แล้วเดินคอตกกลับไปยังที่นั่งเดิม 

    "เป็นอะไรอะไรรึเปล่าคะ? คุณได" มิจิถาม

    "ไม่มีอะไรครับ เอ่อ...ผมอยากจะขอเบอร์โทรศัพท์คุณไว้ได้มั้ยครับ? เพื่อจะได้นัดดื่มกาแฟกัน"

    มิจิยิ้มที่มุมปาก เธออยากให้เบอร์กับเขามาตั้งแต่วินาทีแรกที่เจอหน้าแล้ว แต่สงวนท่าทีไว้ก่อน พอเขาขอเองแบบนี้ก็เข้าทางเลย 

    "ก็ได้ค่ะ นี่ค่ะ นามบัตรของฉัน" เธอยื่นนามบัตรให้เขา

    "นี่ของผมครับ" เขายื่นนามบัตรของเขาให้เธอเช่นกัน 'ได โมโรโบชิ' คือไม่รู้จะใช้ชื่อว่าอะไรเลยใช้ชื่อเดิมเลยละกัน

    "แล้วโทรมาด้วยนะคะ...คุณได" เธอยิ้มหวานให้เขาหนึ่งทีแล้วเดินออกมา 

    ภารกิจสำเร็จไปหนึ่งขั้นตอน

    ---------------------------------------------------------

    กว่าอากาอิกลับถึงบ้านก็เป็นเวลาตี 3 กว่าๆ แล้ว ก็พบร่างของเรย์คุงนอนอยู่บนโซฟา บนโต๊ะหน้าโซฟามีหม้อเซรามิกใบย่อมๆ อยู่ เขาเปิดฝาออกก็พบว่าเป็นช้าวต้มที่เย็นชืดไปหมดแล้ว เรย์คงรอเขานานจนเดินไปทำข้าวต้มแล้วกลับมานั่งรอผลอหลับไปแน่ๆ 

    เขานั่งยองๆ ลงข้างๆ ร่างบาง ใบหน้าสีน้ำผึ้งดูละมุนละไมในยามนิทรา เขาบรรจงจุมพิตลงไปยังหน้าผากมนของคนตรงหน้า แล้วช้อนร่างของเรย์อุ้มขึ้นในท่าเจ้าสาว พาไปยังเตียงนอน เห็นแบบนี้ก็นึกอยากจะทำกิจกรรมยามดึกอยู่นะ แต่ก็ไม่อยากปลุกคนสวยขึ้นมาเพราะเห็นว่านอนหลับสบายอยู่

    สุดท้าย...เขาก็เลยลงไปนอนอยู่ข้างๆ เรย์ใต้ผ้าห่มเดียวกัน เขากอดเรย์ไว้แน่น..ราวกับจะชดเชยให้กับเวลาที่เขาไม่อยู่และไม่ได้ทำหน้าที่ของแฟนให้เรย์เมื่อคืนนี้

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in
bbesups (@bbesups)
เกลียดคนหลงตัวเองอะ55555555