Title : Until we meet again (AU Thai)

Pairing : Jimin x Taehyung (MinV)

Rate : PG

_____________________________________________________________________________________________________

"เฮ้ย ไอ้แทน มึงเห็นงานเลี้ยงรุ่นโรงเรียนเรายัง" 

หมูแฮมพูดพลางยื่นโทรศัพท์ให้ดูประกอบ แทนเงยหน้าจากข้าวกลางวันแล้วจึงรับโทรศัพท์จากรุ่นพี่มาดู สิ่งที่ปรากฎบนจอคือ เพจฯ "เรารักก.ท" รวมศิษย์เก่าของโรงเรียนที่เขาและหมูแฮมสำเร็จการศึกษาเมื่อสมัยมัธยม มีรูปและรายละเอียดเกี่ยวกับงานเลี้ยงรุ่นที่กำลังจะจัดขึ้นในเดือนหน้า นิ้วยาวเลื่อนหน้าจออยู่ครู่หนึ่งก่อนจะคืนให้เจ้าของ หมูแฮมวางโทรศัพท์ก่อนจะชักชวน

"มึงไปป่ะ" แทนเงียบใส่และก้มหน้าตักข้าวทำเป็นไม่ได้ยินคำถาม หมูแฮมหรี่ตามองรุ่นน้องที่แกล้งเมินเขา 

"เฮ้ยยย...ไปดิ เนี่ยถ้ามึงไปนะ พวกไอ้จีนต้องกรี๊ดสาวแตกแน่ๆ มึงไม่ได้เจอพวกมันนานแล้วนี่ เสร็จแล้วก็ไปสังสรรค์กันซะหน่อย แดกเหล้าให้สาสมที่อดอยากมานาน ว่าไปก็คิดถึงพวกแม่งเหมือนกันเนอะ ไม่ได้เจอมันมากี่ปีวะเนี่ย แทน...เชี่ยแทนนน ไม่ต้องมาทำเงียบ มึงไปเหอะดิ  นะนะ มึงเป็นเพื่อนกูหน่อยน้าา" หมูแฮมไม่พูดเปล่ายังเขย่าแขนจนหัวสั่นหัวคลอนไปทั้งตัว แต่แทนก็ไม่โต้ตอบ แถมยังเอื้อมไปตักไข่พะโล้ในจานของรุ่นพี่มากินหน้าตาเฉย


หมูแฮมมองการกระทำแล้วส่งสายตาอาฆาตไปที่รุ่นน้อง ก่อนจะเอ่ยคำพูดจี้ใจดำ

"ทำไม...ที่มึงไม่อยากไป เพราะมึงกลัวไปเจอไอ้มีนใช่มะ มึงบอกกูมาตรงๆ" ได้ผลชะงัด คนที่กำลังจะตักไข่เข้าปากหยุดกึก เห็นหมูแฮมที่จ้องมาเหมือนกำลังจับผิด แทนก็รีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติแล้วงับอาหารเข้าปาก 

"เปล่าซะหน่อย ไม่เกี่ยวเลย วันนั้นผมติดธุระแล้ว" รีบตอบทั้งที่ข้าวยังเต็มปาก หมูแฮมหลบข้าวที่กระเด็นออกมาพร้อมทั้งทำหน้ารังเกียจ

"อี๋ สกปรก ธุระอะไรของมึง ไหนตอบกูมาซิ" หมูแฮมใช้มือขวาเอื้อมมาบีบแก้มนิ่มที่ภายในเต็มไปด้วยอาหาร มือซ้ายก็คว้าเนคไทไว้ไม่ให้ไปไหนได้ คนโดนคาดคั้นอึกอักอ้อแอ้ทั้งอาหารในปากและปลายจมูกโด่งที่เลื่อนเข้ามาใกล้ ก่อนที่หมูแฮมจะได้เชือดใครซักคนในโรงอาหารของบริษัท เรย์มอนด์ เพื่อนร่วมงานอีกคนก็โผล่เข้ามาขัดจังหวะเสียก่อน 

"ไอ้แฮม ไอ้แทน พวกมึงไปเลิฟซีนกันต่อวันหลังได้มั้ย แดกเร็ว บอสเรียกไปแก้งบประมาณโปรเจ็ค" แทนอาศัยจังหวะเผลอดิ้นหลุดออกมาได้แล้วก้มหน้าตักข้าวทำเป็นไม่สนใจ หมูแฮมหรี่ตา มองเด็กดื้อแล้วยัดอาหารเข้าปากอย่างรวดเร็ว 

ผ่านไปสามอาทิตย์ แต่หมูแฮมก็ยังตามรังควานเขาเรื่องงานเลี้ยงรุ่นไม่เลิก แทนส่ายหัวเหนื่อยใจกับรุ่นพี่จอมตื๊อ ยิ่งใกล้วันงานเข้ามาเท่าไหร่ก็ยิ่งเซ้าซี้เขามากเท่านั้น จนต้องแอบหลบมาอยู่ในห้องน้ำชั้นเจ็ดเกือบสิบห้านาทีแล้ว ถ้าโดน HR หักเงินนะ ผมจะร้องไห้ให้พี่แฮมรู้สึกผิดจนตายเลย 

มือเรียวสีแทนวักน้ำขึ้นล้างหน้าเรียกแรงก่อนจะกลับไปเผชิญหน้ากับรุ่นพี่ศัตรูตัวฉกาจ หากแต่เสียงโทรศัพท์ของตัวเองดังขึ้นมาเสียก่อน ดวงตากลมจ้องมองเบอร์ที่ไม่ได้บันทึกไว้ก่อนจะกดรับ

"สวัสดีครับ?"

"ไอ้แทนนนนน มึง...นี่กูเอง จีน มึงนี่เปลี่ยนเบอร์ก็ไม่บอกกูนะ"  แทนเลิกคิ้วแปลกใจ ปลายสายคือรุ่นพี่สมัยมัธยมที่เคยสนิทสนมด้วย เรียกว่าเรียนเล่นกินนอนมาด้วยกัน ช่วยกันทำกิจกรรม ทั้งงานกรรมการนักเรียน ทั้งงานกีฬาสีโรงเรียน ทั้งติวหนังสือเข้ามหาวิทยาลัย แต่ด้วยการทำงานและวิถีชีวิตที่เปลี่ยนไปทำให้ไม่ได้ติดต่อกันมาพักใหญ่

"อ้าวพี่จีน โทษทีพี่ ไปไงมาไงเนี่ย ยังตายยากเหมือนเดิมมั้ย"

"ไอ้เด็กเวร กูยังสบายดี ตายยากเหมือนเดิม เพิ่มเติมคือหล่อและรวยขึ้น" แทนอมยิ้มเล็กน้อยกับคำโอ้อวดของอีกคน

"นี่พี่มีธุระอะไรถึงโทรมาหาผมเนี่ย จะมาขายประกันหรอ ไม่ซื้อนะผมมีแล้ว ขายตรงล่ะสิ ไม่ต้องเลย ผมก็เป็นสมาชิกเหมือนกัน หรือจะโทรมายืมเงิน ช่วงนี้ผมยิ่งช็อตๆ เลยนะพี่" แทนพูดอย่างอารมณ์ดี ฟังปลายสายสบถด่าเล็กน้อย ก่อนที่อีกฝ่ายจะเข้าประเด็น

"มึงนี่ยังปัญญาอ่อนเหมือนเดิม กูจะโทรมาถามว่าวันงานเลี้ยงรุ่นจะให้กูไปรับกี่โมง เห็นไอ้แฮมมันบอกจะขอติดรถไปด้วยสองคน" แทนนึกเข่นเขี้ยวรุ่นพี่ตัวแสบในใจ หัวกลมคิดหาข้ออ้างหลบเลี่ยงการไปร่วมงานให้ได้

"เอ่อ....ผมไปไม่ได้แล้วอ่ะพี่ คือติดธุระ ต้องพาหมาไปหาหมอ" คิดอยู่สองสามวินาทีก่อนจะได้เหตุผลที่ดูเป็นกลางมากที่สุด อีกฝ่ายเงียบไปครู่หนึ่ง แทนยิ้มกว้างให้ตัวเองหนึ่งทีในฐานะที่สามารถเอาตัวรอดมาได้ แต่ตัวเองก็ต้องหุบยิ้มลงอย่างรวดเร็วเมื่อได้ยินประโยคเฉือดเฉือนใจจากปลายสาย

.

แทนคันไม้คันมืออยากเข้าไปขย้ำคอ(ไอ้)พี่หมูแฮมที่นั่งยิ้มแป้นจนตาเป็นสระอิอยู่ข้างๆ จีนซึ่งกำลังจะเลี้ยวรถเข้าถนนสุขุมวิท หลังจากแวะมารับเขาสองคนที่บริษัทแถวสีลม ใบหน้าน่ารักงอง้ำ ขัดใจที่สุดท้ายตัวเองก็ต้องยอมไปงานเลี้ยงรุ่นหลังจากเลี่ยงมาเกือบเดือน

"วันนี้มึงไม่ต้องพาหมาไปหาหมอแลวหรอวะไอ้แทน" จีนถามอย่างใสซื่อพลางส่องกระจกมองมาที่เขาซึ่งนั่งอยู่เบาะหลัง

"อ๋อ ไม่ต้องแล้วพี่ ไอ้พี่แฮมมันแดกหมาผมไปละ อยู่ในปากมันนั่นแหละ" ว่าเข้าไปนั่นแล้วก็ฟึดฟัดหันหน้าออกไปนอกหน้าต่าง คนโดนพาดพิงว่ากินหมาถึงกับขำก๊ากออกมา ส่วนคนขับรถที่ไม่เข้าใจสถานการณ์อะไรทั้งสิ้นหันไปกระซิบกับคนข้างตัวเบาๆ 

"ไอ้แทนมันเมนส์มาหรอวะ" ได้คำตอบจากเพื่อนว่าไม่ต้องไปสนใจน้อง จีนจึงหันไปสนใจท้องถนน ทั้งสามคนพูดคุยอัพเดตเรื่องตนเองระหว่างที่รถกำลังติดในช่วงเวลาหลังเลิกงาน ได้ความว่าพี่จีนเปลี่ยนงานใหม่ มาร่วมงานกับบริษัทแถวชิดลมที่ส่งออกเครื่องจักรไปต่างประเทศ หัวข้อของการพูดคุยเปลี่ยนไปเรื่อยๆ ทั้งเรื่องเพื่อนร่วมงาน เรื่องเจ้านาย และเรื่องความรัก

"แทน มึงมีแฟนใหม่ยัง" จีนถามขึ้นขณะก้าวเข้าลิฟต์ เพื่อไปยังห้องจัดเลี้ยงภายในโรงแรม พอวกมาเรื่องนี้ แทนก็รู้สึกไม่สบายตัวทันที หมูแฮมกระหยิ่มยิ้มย่องก่อนจะตอบแทนเจ้าตัว

"โห พี่จีนไม่รู้อะไร มันเนี่ยโคตรฮอตเลย เปลี่ยนแฟนใหม่ทุกสามเดือน ยิ่งกว่าเปลี่ยนกางเกงใน" แทนหน้าตูมกว่าเดิมเมื่อได้ยินคำตอบ ทิ้งสายตาอาฆาตไปที่หมูแฮมก่อนจะหันไปกดตัวเลขชั้นที่ต้องการ ถ้าจบงานนี้เมื่อไหร่เลิกคบแน่นอน 

"ฮ่าฮ่า เยี่ยมไปเลยไอ้น้อง กูนึกว่ามึงจะไปบวช หนีชีวิตปุถุชนแล้วซะอีก แต่พอมึงเลิกกับไอ้มีน มึงก็มีใหม่ได้สบายๆ เลยนะเนี่ย ไอ้มีนได้ยินเข้ามันต้องอกแตกตายแน่ๆ นี่สิวะน้องกู" จีนพูดจบก็ตบอั่กๆ เข้าที่ไหล่คนตัวบาง ยังไม่ทันจะถามให้เข้าใจ ประตูลิฟต์ก็เปิดออก คนพลุกพล่านที่กำลังจับกลุ่มพูดคุย เสียงจ๊อกแจ๊กจอแจดังพอๆ กับเสียงพิธีกรที่อยู่ภายในห้องจัดเลี้ยง แทนรีบจ้ำให้ทันจีนกับหมูแฮมที่เดินนำหน้าเข้าไป กลุ่มคนที่มางานเลี้ยงรุ่นวันนี้อายุต่างจากเขาไม่มาก เพราะเป็นงานที่จัดเฉพาะรุ่นเท่านั้น แทนกำลังตัดสินใจว่าจะถามจีนให้เคลียร์ไปหรือไม่ แต่ก็ไม่ทันคนตัวสูงที่เดินเข้างานไปเรียบร้อยแล้ว ปล่อยเขาและหมูแฮมไว้ที่ส่วนลงทะเบียนด้านหน้างาน

เมื่อกรอกข้อมูลเล็กน้อย ทั้งสองจึงได้เข้ามาที่ด้านในห้องจัดเลี้ยง บนเวทีมีวงดนตรีอะคูสติกกำลังแสดงอยู่  ผู้คนส่วนใหญ่เป็นผู้ชายเกือบทั้งหมด ก็แน่ละ โรงเรียนเขาเป็นโรงเรียนชายล้วน มีบ้างที่จะเป็นหญิงสาว อาจจะเป็นแฟนของใครบางคนที่พามาเปิดตัวในวันนี้ มีซุ้มอาหารเล็กๆ ประมาณ 4-5 ซุ้มที่โรงแรมจัดเตรียมไว้ อีกทั้งไลน์อาหารไทย จีน ฝรั่ง ที่สามารถตักทานได้ตามชอบใจ แทนเดินผ่านถาดคานาเป้ชิ้นเล็กๆ จึงหยิบใส่จานมา 2-3 ชิ้นรองท้องก่อน

แทนเปลี่ยนมาสนใจบรรดาอาหารมากมายตรงหน้า คนตัวบางเดินผ่านซุ้มโน้นซุ้มนี้ หยิบทุกอย่างมาชิม กะว่าจะเอาให้คุ้มค่าบัตรที่ต้องเสียไป ก่อนจะสะดุ้งโหยงเมื่อมีใครบางคนมาตบที่ไหล่อย่างแรง

"อ้าว จุ๊บ มาโผล่งานนี้ได้ไงเนี่ย!" แทนพูดเสียงดังเมื่อเห็นรอยยิ้มกว้างของหนุ่มหล่อประจำแผนกการตลาดของบริษัทที่เขาทำงานอยู่ รู้สึกแปลกตานิดหน่อยที่เห็นจุ๊บอยู่ในชุดสูทสีน้ำเงินเรียบกริบ ปกติอีกฝ่ายจะสวมเพียงเสื้อเชิ้ตสีพื้น ผมถูกเซทเปิดหน้าผากไว้อย่างง่ายๆ  แต่ทำให้ใบหน้าหล่อเหลาดูดีขึ้นกว่าเมื่อตอนกลางวันที่ทักทายกันในห้องอาหารของบริษัท

"เพื่อนชวนมา เลยแวะมาหาไรกินซะหน่อย" จุ๊บบอกพลางพยักเพยิดไปทางกลุ่มชายหนุ่ม 5-6 คนที่กำลังพูดคุยกันอย่างออกรส แทนพอจะจำเพื่อนบางคนในกลุ่มนั้นได้ จึงพยักหน้าทักทายกลับไป 

"ไม่รู้ว่าแทนจะมางานนี้นะ จะได้ติดรถเรามาด้วยกัน" จุ๊บพูดแล้วมองอีกคนกำลังตักข้าวเข้าปากราวกับคนอดอยากมาแรมปี แทนที่กำลังเคี้ยวตุ้ยๆ รีบยกมือบอกไม่อยากรบกวน เพราะมากับหมูแฮมอีกหนึ่งคน ถึงแม้จะคุ้นเคยกับจุ๊บพอสมควร แต่ก็ยังไม่สนิทสนมจนสามารถรบกวนคนตรงหน้าได้บ่อยๆ 


"มันอร่อยขนาดนั้นเลยหรอ" คนตัวสูงกว่าเห็นท่าทางเอร็ดอร่อยจนรู้สึกเอ็นดู แทนประสานสายตากับจุ๊บ ในดวงตาของชายหนุ่มเป็นประกายวิบวับประหลาด จนต้องละสายตาจากใบหน้าหล่อเหลามาที่ถาดอาหารว่าง


"นี่ๆ ไส้กรอกอันนี้อร่อย" ไม่พูดอย่างเดียว มือเรียวสีน้ำผึ้งเอื้อมไปคว้าคอกเทลไส้กรอกที่จัดเรียงเป็นคำเล็กๆ แล้วยื่นให้อีกคนชิม จุ๊บไม่ยื่นมือมารับแต่อย่างใด กลับอ้าปากคล้ายลูกนกรอให้แม่นกมาป้อนอาหารให้ 


"ขี้เกียจมือเลอะอ่า จิ้มซอสมะเขือเทศให้ด้วยนะ" สั่งเสร็จแถมรอยยิ้มพิมพ์ใจแถมมาให้อีกหนึ่งกระบุง  ทั้งที่ตัวโตกว่าเขาตั้งมาก แต่ทำไมท่าทางเหมือนเด็กน้อยแบบนี้ แทนยิ้มขำในใจแต่ก็ยอมทำให้โดยดี ใบหน้าของจุ๊บที่ยิ้มพอใจยามที่งับไส้กรอกเข้าปากน่าหมั่นเขี้ยว จนเขาต้องแกล้งหันไปหยิบไส้กรอกอีกสองชิ้นมาป้อนให้เต็มปาก จุ๊บรีบยกมือห้าม ส่งเสียงอึกอักในลำคอ แทนหัวเราะชอบใจ เพราะมัวแต่สนใจคนตรงหน้า เลยไม่เห็นว่ามีใครอีกคนเดินเข้ามาด้านหลัง

รอยยิ้มกว้างหุบฉับเพราะจำน้ำเสียงนั้นได้ดี แทนรู้สึกได้ถึงจังหวะหัวใจเต้นแรงขึ้นมา มือพลันเย็นเฉียบ เขาไม่ได้เตรียมใจจะมาพบ 'แฟนเก่า' ในสถานการณ์นี้เลย  ราวกับภาพทุกอย่างช้าลง เขาหมุนตัวไปทางต้นเสียง ภาพของมีนเมื่อสี่ปีก่อนซ้อนทับภาพมีนที่ยืนอยู่ตรงหน้าเขาในวันนี้ แทนยังจำภาพสุดท้ายที่พบมีนได้ ตอนนั้นผมหนาถูกย้อมเป็นสีชมพู รูปร่างสมส่วนในเสื้อลายทางตัวโคร่ง จำได้ดีว่าวันนั้นมีนใส่กางเกงยีนส์ขาดตัวที่เขาชอบ แถมยังจำได้ว่าวันนั้นเขาไปหามีนที่คอนโดเพราะก่อนหน้าทะเลาะกันใหญ่โต จำได้แม่นถึงขนาดคำพูดบอกเลิกที่ทำร้ายจิตใจเขาจนยับเยิน