ชีวิตคนเราดำเนินไปอย่างไม่มีวันสิ้นสุด จริงหรือ???

ถ้าวันนี้เราไม่ตายจากโลกไปเสียก่อน พรุ่งนี้ก็ยังคงต้องลืมตาตื่นมาเจอความวุ่นวายของชีวิตต่อไปเรื่อยๆ แต่เราจะอยู่กับความวุ่นวายที่ไม่อาจเลี่ยงนี้ได้อย่างไร 

ความวุ่นวายในชีวิตของผู้หญิงคนนี้(ผู้เขียน) อาจจำกัดได้ว่าเกิดขึ้นจากความคิดล้วนๆ เพราะลำพังเสียงแตรรถที่ดังเป็นระยะๆ ยังไม่น่ารำคานเท่าความคิดของตัวเราเอง หรือจะเป็นฝูงชนที่เดินพลุกพล่านในยามเช้า กลางวัน และเย็น  ก็อาจไม่หนักเท่าเรื่องราวที่เกิดขึ้นในสมองเล็กๆ ก้อนนี้ 

แม้ชั่วขณะจิตที่ฉันกำลังเขียนบทความนี้อยู่ เรื่องราวมากมายยังคงสามารถแทรกซึมเข้ามาในโสดประสาท ทำให้คิดวนไป วนมาได้ไม่หยุดหย่อน และทุกเรื่องล้วนเป็นอดีตกาลที่ผ่านไปแล้วเสมอ

หลายครั้งที่ความผิดพลาดในชีวิต สอนให้รู้ว่า การคิดเยอะเกินไป ไม่ใช่เรื่องที่ดีนัก นอกจากจะทำให้ปวดหัว และเป็น ไมเกรนแล้ว ยังทำให้จิตใจขุ่นมัวได้ไม่ยาก หรือบางทีอาจเป็นการตัดโอกาสดีๆ ที่ควรเกิดขึ้นในชีวิตเราให้หายขาดไปเพียงชั่วพริบตา 

มองย้อนกลับไปเมื่อ 18ปีก่อน ฉันโดนความคิดของตัวเองกระหน่ำโจมตี จนทำให้กลายเป็นคนขี้ขลาดตาขาว ไม่กล้าทำแม้กระทั่งเรื่องที่ง่าย ส่วนหนึ่งอาจจะเป็นเพราะความคิดปรุงแต่ง ความฟุ้งซ่านที่มีมากเกิน และ ความมองโลกในแง่ลบเกินไป จึงก่อให้เกิดความกลัว และความกลัวจึงทำให้ฉันไม่กล้าที่จะลงมือทำอะไรสักอย่าง ประสบการณ์ในชีวิตจึงมีน้อยกว่าใครหลายคน โดยเฉพาะอย่างยิ่ง เมื่อเทียบกับคนที่สู้ชีวิต กล้าได้กล้าเสีย และ ไม่กลัวความผิดพลาด

ความคิดถูกดำเนินมาจนถึงคราวสิ้นสุด เมื่อเหตุการณ์ปรากฏขึ้นอย่างรวดเร็ว เร่งให้ต่อมการตัดสินใจทำงานโดยอัตโนมัต ความกล้าจึงถูกงัดขึ้นมาใช้ ส่งผลให้เราตัดสินใจต่อสถานการณ์เบื่องหน้าได้รวจเร็วยิ่งขึ้น แม้ความกลัวจะยังคงมีตัวตนอยู่ แต่เมื่อเราหยุดคิดมาก เปลี่ยนเป็นการตัดสินใจ แล้วลงมือทำ ประสบการณ์ ผิด ถูก จะเป็นเครื่องมือสอนให้เราเติบโตขึ้นเอง

                                             อย่ากลัวที่จะใช้ชีวิต หยุดคิด แล้วลงมือทำ