เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
TALE OF TALESdont be yourself( i s h )
Anchor
  • เสียงคลื่นที่ซัดสาดเข้ามากระทบฝั่งระลอกแล้วระลอกเล่า ไม่มีวี่แววว่าจะสงบลงง่าย ๆ ในค่ำคืนนี้
    ค่ำคืนสุดท้ายของเธอ - เขา 
    ค่ำคืนสุดท้ายของพวกเรา

    ดีต ปัจจุบัน อนาคต
    ใคร ๆ ต่างได้ยินคำสามคำนี้มานานเสียจนชินหู
    มันคล้ายจะเป็นการเหนี่ยวรั้ง หรือถักทอการเติบโตของชีวิต
    ใช้คำไหนจะดีกว่ากันนะ เหนี่ยวรั้ง หรือ ถักทอ ?

    เคยมีใครบางคนบอกเอาไว้ว่า 
    "ให้ใช้ชีวิตอยู่กับปัจจุบัน อย่าไปจมปลักอยู่ในอดีต อย่าคาดหวังถึงอนาคต"

    แต่ในความเป็นจริง เราทุกคน รวมถึงใครคนนั้นที่ได้กล่าวประโยคนี้เอาไว้
    ล้วนมีชีวิตมาจากอดีต และใช้ชีวิตต่อไปเพื่ออนาคต
    จะให้อยู่กับปัจจุบันอย่างนั้นหรือ ปัจจุบันนี่มันนานแค่ไหนกัน
    ระยะเวลาของปัจจุบันมันอยู่ที่ตรงไหน

    หรือเพราะปัจจุบันมันไม่เคยหยุด... เหมือนคลื่นที่กำลังถาโถมเข้าหาชายฝั่งอย่างบ้าคลั่งเหล่านี้

    แต่อย่างน้อย คลื่นก็ได้นำพาบางสิ่ง
    นำพาเธอ เขา และพวกเรา มาอยู่ตรงนี้

    เขา กำลังนั่งมองเรือลำใหญ่ที่ทิ้งสมอไว้และถูกปล่อยให้ลอยเคว้งคว้างในทะเล
    เธอ กำลังนั่งมองเขาที่ดูคล้ายจะอ้างว้างเช่นเดียวคล้ายกับเรือลำใหญ่นั่น
    และพวกเรา ที่กำลังจะต้องก้าวผ่านห้วงเวลาปัจจุบันนี้ไปด้วยกัน---

    ทว่าพายุกลับกระหน่ำมาเสียก่อน
    เราผ่านปัจจุบันนี้ไปด้วยกันไม่ได้
    เรือลำใหญ่ที่ถูกทอดสมอทิ้งไว้ในทะเลค่อย ๆ จมลงและหายไปพร้อมกับลมพายุลูกนั้น

    อนาคตที่วาดไว้หายไปในพริบตา---


    เขา ออกเดินลัดเลาะไปตามชายหาดเพื่อมองหาเรือลำใหม่
    เธอ พยายามที่จะสร้างเรือจากเศษไม้ที่ถูกคลื่นซัดมาบนชายหาด

    แต่ในท้ายที่สุด ไม่มีเรือลำไหนที่จะพาพวกเราเดินทางไปด้วยกันได้

    เธอจึงรีบออกเดินทางด้วยเรือเศษไม้นั่น
    เธอเชื่อใครคนนั้นแล้ว 
    'อาจจะจริง ที่เราต้องอยู่กับปัจจุบัน'
    เพราะเธอไม่ได้คาดหวัง ว่าเรือเศษไม้ลำนี้จะพาเธอได้ไกลสักเพียงไหน
    รู้แต่เพียงว่า ถึงเวลาแล้วที่ต้องออกเดินทาง ถึงเวลาที่จะต้องไปต่อ
    ...ถึงเวลาที่จะต้องทอดสมอด้วยตัวของเธอเอง เพื่อที่จะเริ่มต้นใหม่

    จากตรงนี้ มองเห็นเขากำลังออกเรือเช่นกัน

    มันคล้ายกับว่าเธอกับเขาอยู่คนละฟากฝั่งของมหาสมุทร
    และกำลังไกลกันออกไปในทุกที

    แต่อย่างน้อย ๆ ก็ยังอยู่ด้วยกันในมหาสมุทรผืนนี้
    แผ่นน้ำกว้างใหญ่ที่ไม่ได้เหนี่ยวรั้งใครเอาไว้ 
    กลับถักทอทุกคนไว้ด้วยกันผ่านเกลียวคลื่นที่ซัดไปตามแรงลม ไร้ซึ่งทิศทาง ทว่าไม่เคยหยุดพัก

    มหาสมุทรนี้ท่วมท้นไปด้วยความสุขที่เคยผ่าน
    ความเหน็ดเหนื่อยที่กำลังเผชิญ
    และความคาดหวังที่จะกลับมาพบกันอีกครั้งในวันที่พายุสงบ

    แน่นอนว่าการคาดหวังต่อลม ฟ้า อากาศ เป็นเรื่องเพ้อฝัน
    แต่ทุกคน ก็ยังหวังให้คลื่นลมทะเลพัดพาเรือแต่ละลำให้กลับมาพบกันอีกครั้ง 
    ...ในอนาคต

Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in