แด่เธอ... ผู้ค้นพบดวงอาทิตย์

ลมหนาว พาหมอกยามเช้าเข้ามา

หมอกสีเทา ๆ ที่รวมตัวกันคล้ายกับจะซ่อนอะไรบางอย่างเอาไว้เหมือนกันกับเธอ...

มันน่าเศร้าใจนะ ที่จะเห็นมันได้แค่บางช่วงเวลาอย่างนี้
ทั้ง ๆ ที่เรารู้ ว่ามันก็เป็นเพียงละอองน้ำ

ทั้งที่บอกตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าว่าอีกเดี๋ยวมันก็จางไป แต่สุดท้ายเราก็เลือกที่จะเดินเข้าไปอยู่ดี

เราเดินช้า ๆ มองดูต้นไม้ริมทางเรื่อยเปื่อย

หยุดมองดอกไม้ เล่นกับผีเสื้อ มองน้ำค้างแข็งบนยอดหญ้านั่น

เพราะเรารู้...

เราเตือนตัวเองเสมอว่าอีกเดี๋ยวดวงอาทิตย์จะขึ้นแล้วนะ

เราไม่ได้หยุดเดิน เราไม่ได้เดินเร็วขึ้น ทั้ง ๆ ที่ในใจอยากจะวิ่งแทบแย่ 

แต่แล้ว อากาศก็เย็นลงเรื่อย ๆ รับรู้ถึงไอน้ำจาง ๆ ที่กระทบกับผิว

เราหยุดเดินทันที...

มันไม่ได้เปียก ไม่ได้ชื้น

...ไม่ได้รู้สึกอะไรไม่รู้สึกอะไรเลยตรงที่ที่เรายืนอยู่ 

ความอบอุ่นกระจายไปทั่วน้ำค้างแข็งกลายเป็นหยดน้ำ...

ดวงอาทิตย์ขึ้นมาเสียแล้ว สุดท้ายเราก็ไม่ได้รู้ว่าหมอกที่่เราเห็นนั่นซ่อนอะไรเอาไว้

เราไม่เคยได้รู้

เพราะใคร ๆ ต่างก็มารอดวงอาทิตย์กันทั้งนั้น รวมถึงเธอเอง

หมอกสีเทา ๆ หายไปแล้วเรายังยืนอยู่ตรงนี้ มองเห็นเธอยืนอยู่ตรงนั้น

ตรงที่ที่มีแสงอาทิตย์ให้ความอบอุ่นในอุณหภูมิติดลบแบบนี้

เราหวังนะ... ว่าเธอจะได้รับความอบอุ่นแบบนั้น

หวัง... ว่าเธอจะมีความสุขอยู่ตรงนั้น

---

ขอบคุณที่เคยเข้ามาเป็นหมอกในตอนเช้าที่โคตรจะน่าค้นหา

เข้ามาทำให้เรารู้สึกอะไรที่เราไม่เคยได้รู้สึก

เข้ามาทำให้เราคิดอะไรดี ๆ ได้มากมายขนาดนี้

เข้ามาสร้างเมฆก้อนใหญ่ในใจเรา
และเราก็ได้แต่หวังเช่นกัน... ว่าวันพรุ่งนี้ฝนจะตกลงมาเสียที เมฆก้อนนี้จะได้สลายไป