เรื่องที่เราจะเล่านี้เกี่ยวกับเพื่อนสาวชาวฝรั่งเศส เธอเดินทางมาเมืองไทยเเล้วเรียนในมหาวิทยาลัยเอกชนเเห่งหนึ่ง เธอหน้าตาสวยมาก รูปร่างดี สูง ๑๖๕ ซม มีสติปัญญาเฉลียวฉลาด นิสัยดีมีเมตตา ทำให้เป็นที่รักของใครหลายคน เธอพักอยู่หอนอกคนเดียว เมื่อเรียนจบเเล้ว เธอได้เดินทางไปท่าเตียน เพื่อถ่ายรุปชุดครุยส่งให้ทางกองกิจการมหาวิทยาลัยตามกฎระเบียบ วันนั้นมีเรื่องไม่คาดคิดเกิดขึ้น

      เธอเลือกเดินทางด้วยรถเมล์ลงที่ห้างเก่าเเก่โบราณย่านปิ่นเกล้า เเล้วเปลี่ยนสายรถเมล์ต่อไปยังท่าเตียน อย่างที่รู้กันว่า ห้างเเห่งนี้เก่ามากกกกก เเละร้างผู้คน หลายๆคนเเอบบ่นว่าสวนสัตว์ข้างบนเหมือนเเหล่งรวมของสัตว์อัพยามากกว่า ไม่ว่าจะเป็น วิญญาณงู หนูนรก นกพิการ วาฬเสียสติ วิฬาร์งี่เง่า เเพะเต่าเพนกวินบ้าบอเเละอีกสารพัดสัตว์ติดเชื้อ นอกจากนี้ข้าวของในห้างก็มีเเต่เสื้อผ้ากระจอก อาหารน่าเบื่อ ร้านค้าก็จับฉ่ายเกินเยียวยา ขณะที่เธอกำลังรอรถเมล์อยู่ก็เกิดหิวน้ำ จึงเดินขึ้นไปซื้อน้ำหวานที่ร้านขายเครื่องดื่มด้านบน เเต่มีเสียงๆหนึ่งหยุดเธอไว้ "เดี๋ยวก่อน หนูชื่อเมล์ หลานยายเม้าใช่ไหมลูก" เธอหันไปตามเสียงก็เห็นว่าเป็นหญิงวัยกลางคน เเต่งตัวคล้ายพนักงานออฟฟิศทั่วไปยิ้มให้ 

"ทำไมเหรอคะ" เธอถามอย่างสุภาพ ด้วยความที่เป็นคนอัธยาศัยดี

"เปล่าหรอก น้าเเค่ถามเฉยๆ"หญิงวัยกลางคนพูด เเล้วเดินจากไป

    เพื่อนเราเดินจากมาอย่างงงๆเเล้วก็ต่อรถเมลืไปถึงท่าเตียน หลังจากถ่ายรูปชุดครุยเสร็จ เธอก็รอรถเมล์เตรียมกลับไปต่อรถที่พาต้าเพื่อกลับบ้าน ทันใดนั้นเรื่องไม่คาดคาดคิดก็เกิดขึ้น ผู้หญฺงวัยกลางคนที่เพิ่งทักเธอไปเมื่อตอนกลางวันเดินตัดหน้าเธอไปอย่างน้าตาเฉย เเถมยังหยิบโทรศัพท์มือถือขึ้นมาเตรียมถ่ายภาพเธอไปทำเรื่องต่ำทราม เธอเเกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น

      สันนิษฐานว่าหญิงวัยกลางคนผู้นี้รู้จักเธอดีเเต่เเกล้งทำเป็นไม่รู้ หญิงเเก่นี่คงเป็นพวกมิจฉาชีพ หากินตามถังขยะ ดีนะเธอไม่ได้บอกชื่อจริงไป

       หลังจากได้ฟังเรื่องของเธอเราก็บอกว่าจะเเจ้งความ เเต่เธอไม่เอาเรื่อง งั้นก็รอดตัวไป ยัยเมล์นรกนั่นจะเป็นใครไม่สำคัญ เรากะจะเขียนเรื่องนี้เอาลงดซเชียลละ เเต่กลัวว่าจะไม่เกิดประโยชน์เลยเขียนในนี้ละกัน ถ้าใครอ่านเรื่องของเราเเล้ว พบเห็นหญฺงวัยกลางคนหน้าตาคล้ายบุคคลที่เรากล่าวถึงก็รบกวนช่วยติดต่อเรามาในเเชทด้วย ขอบคุณที่ติดตาม