เมื่อฉันออกมาจากสถานีรถไฟใต้ดิน จะบอกว่าฉันเดินตามกลิ่นหอมหวานของผลไม้ต่างๆ ก็ดูจะไม่ผิดนัก ฉันโผล่ออกมาตรง ตลาดนัมแดมุนประตู 6 (Namdaemun market) รถเข็นน้อยใหญ่วางผลไม้ไว้ขายทั้งแบบเป็นผลและแบบแปรรูปพร้อมรับประทาน มีทั้งองุ่นเป็นพวง แตงโมที่หั่นเป็นสามเหลี่ยมชิ้นเบ้อเริ่ม และจำพวก เมลอน สับปะรด ที่หั่นไว้เป็นเสี้ยว เสียบไม้รอการมารับไปของคนที่ยืนห้อมล้อมรอบรถเข็นอยู่ตอนนี้

     ลูกค้าจากทุกสารทิศเดินทางมาเลือกสินค้านานาชนิดที่ทางตลาดจะนำมาเสนอ ฉันเพลิดเพลินกับการเดินดูข้าวของบ้าง ดูคนมากมายเดินจับจ่ายซื้อของบ้าง ฉันชอบอารมณ์ ชอบบรรยากาศของตลาดแห่งนี้จัง ข้าวของที่ขายก็ดูจะหลากหลายจนคิดว่ามันไม่น่าจะรวมไว้ในที่เดียวกันได้ มีทั้งร้านขายเสื้อผ้า ขายโปสเตอร์และพวงกุญแจรูปดารานักร้องที่กำลังเป็นที่นิยมชมชอบขณะนี้ ถัดไปอีกหน่อยก็สามารถหาซื้อตะเกียบ หม้อไหทุกอย่างเกี่ยวกับเครื่องครัว ไหนจะร้านขายโสม มาม่า สาหร่าย บางซอยยังมีของสดขายอีกต่างหาก 

     แถมไม่พอร้านขายอาหารบริเวณนี้ใช่จะบริการเฉพาะลูกค้าที่มานั่งทานที่ร้านเท่านั้น แต่เค้ายังมีบริการส่งอาหารให้แก่ร้านค้าแถบนั้นด้วย การส่งด่วนทันใจอาหารจะคงสภาพเดิมทุกประการตั้งแต่ออกจากห้องครัว ลักษณะการส่งประทับใจฉันอีกแล้ว ที่นี่ไม่มีกระเป๋ารักษาความร้อน มีก็แต่ถาดอาหารที่มีถ้วย จานชาม อัดแน่นอยู่เต็มถาด ถูกทูนไว้บนศีรษะ และผู้นำส่งจะเดินไปถึงที่หมายให้เร็วที่สุด ฉันฟังไม่ออกหรอกว่าเขาต้องการให้ฉันหลบไปทางใด เมื่อฉันได้ยินเสียงตะโกนไล่หลังฉันมาสัญชาตญาณสั่งให้ฉันหลบข้างทางที่ว่างพอให้ฉันซุกตัวเองเข้าไปได้ เพียงแค่สองวินาทีจากนั้น เมื่อฉันหันกลับมามอง ศอกของคนส่งอาหารก็เดินทางเฉียดหน้าผากฉันไปนิดเดียว นิดซะจนพอจะรู้สึกได้ถึงลมที่พัดผ่านฉันไป คนเกาหลีเป็นคนทำอะไรเร็ว และไม่ชอบรอขนาดนั้นเลยหรือ

     การซื้อขายที่ตลาดแห่งนี้ภาษาอังกฤษช่วยเหลือฉันได้บ้าง ฉันสนุกกับตลาดนี้มากเดินเข้าร้านนั้นออกร้านนี้ ต่อรองราคาด้วยประโยคเดิมๆ ได้บ้าง ไม่ได้บ้างมารู้ตัวอีกที เป้ที่หลังฉันดูจะหนักเกินไปแล้ว ท้องฉันเองก็เริ่มส่งสัญญาณแล้วด้วยสิ ฉันตัดสินใจกลับบ้านเพื่อเอาข้าวของมากมายไปเก็บ แล้วออกมาหาของอร่อยกินดีกว่า

ก่อนกลับ ฉันแวะซื้อข้าวห่อสาหร่าย หรือคิมบับจากรถเข็นแถวนั้นไว้เผื่อหิวตอนดึกๆ คุณลุงคุณป้าที่ขายพูดกับฉันเป็นภาษาอะไรไม่รู้ ฉันฟังไม่ออกหน้าและฉันคงฉงนมากพอดู คุณลุงจึงถามฉันกลับมาอีกครั้งว่า.. นิฮงจิน เดสก๊ะ?? ฉันตอบ .. อ่า (ส่ายหัว)ไทจินเดส..

... เดี๋ยวนะ ...

คราวนี้คุณลุงเป็นฝ่ายทำหน้าฉงนบ้าง ฉันนึกขึ้นได้นี่ฉันจะพูดภาษาญี่ปุ่นกับคุณลุงทำไมล่ะ ฉันเลยส่งกลับไปใหม่ “ชอนึนแทกุกซารามอิมมิตะ” คราวนี้คุณลุงฉงนหนักกว่าเดิม หันไปคุยกับคุณป้า ชี้ๆมาทางฉันแล้วพูดอะไร อิลโบนๆ เดาว่าท่านคงจะบอกว่าฉันเหมือนคนญี่ปุ่นอีกแล้วล่ะมั้ง

..ไม่น่าแปลกใจ ฉันโดนอ้างว่าเป็นคนญี่ปุ่นตั้งแต่เท้าฉันเหยียบผืนดินที่โซลแล้ว ก่อนจะออกมาฉันหันไปโค้งและขอบคุณคุณลุงคุณป้าเป็นภาษาเกาหลีว่า “อาริกาโตะ โกซัยมัส” .. เอ๊ะ!!