งานไม่เดิน
คุณคิดกับตัวเองเสมอว่าคุณสามารถอยู่กับสุขภาพจิตของคุณได้ คุณคิดอย่างงั้นมาเสมออย่างน้อยก็คิดว่าซักวันคุณจะอยู่กับมันได้ อย่างที่คุณเคยพูดไว้ ไม่ไปหาหมอไม่คิดที่จะรักษาหรือรับยาคุณมีเมลาโทนินติดบ้านไว้เพื่อความสบายใจทั้งๆที่รู้ว่ามันแทบไม่มีผลอะไรกับเวลานอนของคุณเลยซักนิด คุณนอนตีสี่มาสองอาทิตย์แล้ว
คุณชิน แต่คนรอบข้างคุณไม่ชินไปกับคุณด้วย
คนรอบข้างพูดถึงเรื่องการนอนของคุณอยู่ทุกวัน โชคดีที่คุณไม่ค่อยสนใจคำพูดพวกนั้นนัก
ไม่งั้นคงเอามาโทษตัวเองหนักกว่าเดิม
คุณไม่ได้ตั้งใจจะนอนวันละสี่ชั่วโมงนี่
จะมาโทษกันได้ยังไงในเมื่อคุณพยายามนอนแล้ว แต่คุณปฏิเสธไม่ได้ว่าตีสี่สดใสกว่าเที่ยงวันซะอีก
คุณเลิกเก็บคำพูดของคนรอบข้างมาคิด
คุณเลิกคาดหวังในตัวคนอื่น
คุณเริ่มไม่ขาดหวังให้ใครมาตามนัด
คุณเริ่มรังเกียจสิ่งรอบข้างอีกครั้ง
และเป็นครั้งที่เท่าไหร่ก็ไม่รู้ของเดือนนี้
ที่คุณเกลียดตัวเอง
เกลียดconditionของตัวคุณเอง
คุณนั่งไตร่ตรองอีกครั้งว่า อาการรังเกียจสถานที่ที่คนเยอะๆมันเป็นความผิดของใคร ของคุณรึป่าว คุณพยายามที่จะอยู่กับมันให้ได้ เหมือนเด็กที่หัดเข้าสังคม คุณจะออกจากบ้านอาทิตย์ละหนึ่งครั้ง โชคดีที่มหาลัยของคุณยังมีนโยบายให้เรียนออนไลน์อยู่ทำให้คุณไม่ต้องทรมานไปเจอคนเยอะๆทุกวัน คุณออกมานั่งเรียน คุณบอกคนที่บ้านว่าต้องการเปลี่ยนสถานที่เรียนเพราะเบื่อบ้านเหลือทน ทั้งๆที่คุณต้องการเพียงแค่จะออกมานั่งดูการใช้ชีวิตของผู้คนข้างนอก ออกมารู้จักกับการใช้ชีวิตของคนอื่นๆ
เผื่อว่าวันไหนคุณจะโชคดี ไม่รู้สึกรังเกียจบรรยากาศรอบตัวอีก
แต่วันนี้คุณตระหนักได้ดี
ว่าคุณยังไม่เก่งขนาดนั้น
คุณยังไม่สามารถมองคนเดินผ่านร้านกาแฟร้านโปรดของคุณแล้วรู้สึกเพลินได้
กิริยาพวกนั้น ของคนเหล่านั้นไม่ทำให้คุณรู้สึกอะไรอีกแล้วนอกจากรังเกียจ
งานไม่เดิน
และคุณกำลังคิดเรื่องโดดเรียนคาบบ่าย
ถึงจะนึกได้ว่ามีควิซแต่คุณไม่ได้สนใจอยู่แล้ว คุณอยากมีอายุถึงจบปีสี่มั้ยคุณยังตอบตัวเองไม่ได้เลย
คุณไม่ได้มีเป้าหมายอะไรในชีวิตอยู่แล้วนี่
หรือคุณอาจจะมี
อาจจะกำลังตามหาเป้าหมายอะไรซักอย่างในชีวิตอยู่
คุณอาจจะคาดหวังให้มันมี คุณอาจจะคาดหวังให้ตัวเองมีชีวิตอยู่ต่อ
ไม่แน่ใจเหมือนกัน
อาจจะเป็นอย่างงั้น
แต่วันนี้คุณเหนื่อย
เหนื่อยที่จะพยายามทำความเข้าใจกับสารเคมีในสมอง เหนื่อยที่จะต้องนั่งทำงาน เหนื่อยที่จะออกมานั่งทำความรู้จักกับอะไรใหม่ๆ คุณเหนื่อยที่จะต้องผิดหวังกับอะไรซ้ำๆซากๆ ทั้งๆที่รู้ว่าไม่ควรคาดหวังกับอะไรในชีวิตอีกแล้วแต่คุณก็ยังไม่เก่งพอที่จะเลิกคาดหวังอยู่ดี เหนื่อยที่จะต้องปลอบใจตัวเองว่าคุณจะอยู่กับมันได้ในซักวัน
อ่า ก็ยังไม่เก่งขนาดนั้นนี่นา
หยิบกล่องเหล็กเล็กๆในกระเป๋า หยิบแก้วกาแฟที่คุณยังกินไม่หมด ทิ้งสัมภาระส่วนตัวไว้บนโต๊ะในร้านกาแฟที่เคยเป็นสถานที่ปลอดภัย ลุกออกไปแล้วจุดไฟ คุณสูบบุหรี่แบบที่ไม่สนใจแล้วว่าตรงนี้มันใกล้โรงเรียนมัธยมของคุณแค่ไหนหรือจะมีอาจารย์ที่เคารพมาเจอคุณรึป่าว
คุณช่างแม่ง
เพราะวันนี้คุณตายอีกครั้งในความคิดของตัวเอง
วันนี้คุณยังไม่เก่งพอที่จะใช้ชีวิต
เพราะวันนี้คุณห่วยเหลือเกินในความคิดของตัวเอง
: บ่ายนี้กูโดดนะ
ปล. คุณอ่านสิ่งที่คุณเขียน ก่อนจะกดปุ่มสีเหลืองให้มันเผยแพร่ออกไป คุณรู้สึกรังกียจอีกครั้ง คุณรังเกียจตัวเอง แล้วก็รังเกียจสิ่งที่คุณเขียนด้วย แต่คุณจะเผยแพร่มันอยู่ดี เพราะมันอาจจะเปลี่ยนจากรังเกียจเป็นบทเรียนของคุณได้ในซักวัน แต่คุณจะไม่คาดหวัง คุณย้ำกับตัวเองว่าจะไม่คาดหวังกับอะไรอีก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in