Onghoon –  Our kiss

#องฮุนรายสัปดาห์ #cloudystory

4^th week theme :kiss

Note : ฝากด้วยนะคะ :-)

Ourstory begin when you kissing me

-Our kiss -

จูบครั้งที่หนึ่งจากเขา – ประทับลงบนมือข้างซ้าย

"จีฮุนอา" ใบหน้าคมคร้าม ดวงตาสีรัตติกาล เสียงแหบพร่า ดวงดาวบนแก้มข้างซ้าย และ

"ไปอยู่กับฉันนะ"

จุมพิตบนหลังมือซ้าย

ดวงตากลมโตสั่นระริกจ้องมองคนที่คุกเข่าลงตรงหน้าอย่างแคลงใจความรู้สึกวูบไหวในช่องท้องลึกซึ้งเกินกว่าเด็กหกขวบแบบเขาจะเข้าใจ

"ว่าไง อยากไปอยู่กับฉันไหม?"

เด็กชายนิ่งเงียบตากลมเหลือบมองซิสเตอร์ที่ยืนอยู่ข้างเขา รอยยิ้มแสนอบอุ่นบนใบหน้าใจดีทำให้เด็กชายอุ่นใจคำพร่ำสอนของเธอกรอกลับเข้ามาในความทรงจำ

‘เธอจะต้องเป็นเด็กดีนะ จีฮุนอา’

ดวงเนตรใสสบเข้ากับความนุ่มลึกสีรัตติกาลอีกครั้งรอยยิ้มบางวาดขึ้นบนใบหน้าหล่อเหลายามเด็กชายพยักหน้า

"ครับ จีฮุนอยากไป"

"เก่งมากเด็กดี" ความอบอุ่นทาบลงบนศีรษะกลม – อบอุ่น ในแบบที่เขาไม่เคยพบเจอ

"ซองอู เรียกฉันว่าซองอู"

"ครับ คุณซองอู"

-Our kiss -

            พัคจีฮุนพบกับเขาครั้งแรกเมื่อสามเดือนก่อน รูปร่างสูงโปร่งชุทสูทสีดำ ใบหน้าคมคร้าม และดวงตาคู่นั้น – ดวงตาสีรัตติกาลคู่นั้นที่สะกดเขาเอาไว้

            ท้องฟ้าในวันนั้นมืดครึ้ม สายลมที่พัดผ่านกิ่งไม้ส่งเสียงดังหวิวสายฝนเม็ดเล็กโปรยปราย เช่นเดียวกับน้ำตาของใครบางคนที่ร่วงหล่นลงพื้นดิน

            ‘คุณครับ คุณร้องไห้เหรอ?’

            เสียงกังวานใสของใครอีกคนฉุดคนที่กำลังจมดิ่งพัคจีฮุนวัยหกขวบที่กำลังหอบลิลลี่ช่อใหญ่ระบายยิ้มในขณะที่ชายแปลกหน้านิ่งเงียบเด็กชายวางดอกไม้ในอ้อมกอดลงบนหลุมศพใกล้ๆ สัมผัสแผ่นหินอ่อนเย็นเยียบด้วยปลายนิ้ว

            ‘ถ้าร้องไห้ เดี๋ยวคนบนนั้นจะเสียใจนะ’

เปล่าหรอก พัคจีฮุนไม่ได้เข้มแข็งกว่าใครเขามีความรู้สึก มีความเสียใจ แต่ซิสเตอร์สอนเขาไว้ว่า –สิ่งที่เสียไป มันไม่มีทางกลับมา

            รอยยิ้มหวานวาดขึ้นบนริมฝีปากอีกครั้ง สายลมแผ่วพัดผ่านร่างของเรากลิ่นหอมของลิลลี่โชยขึ้นมา ขณะที่เสียงเรียกจากซิสเตอร์ดังอยู่ไม่ไกลเด็กชายเตรียมเอ่ยคำลา หากยามเมื่อดวงตาคมเงยขึ้นหา – ราวกับทุกอย่างหยุดนิ่ง

มืดสนิทดั่งรัตติกาล

เย็นเยียบ

นุ่มลึก

สั่นไหว

– เขา ให้ความรู้สึกแบบนั้น

เด็กชายหลบสายตาสายตาคู่นั้นมันเกินกว่าที่เขาจะทานไหว ความรู้สึกที่ไม่เข้าใจวนเวียนไปในช่องท้องกายบางถอยหลังหนึ่งก้าว ขณะที่ริมฝีปากเอื้อนเอ่ยคำพูดสุดท้ายกับชายแปลกหน้า

            ‘อย่าร้องไห้อีกเลยนะครับ’

-Our kiss -

            จูบครั้งที่สองจากเขา – ร้อนผ่าวรุนแรง และแสนจะแตกหัก

            คืนนั้นบ้านหลังใหญ่เงียบสงัดร่างบอบบางลากชายชุดนอนตัวยาวไปตามทางเดินที่มืดสนิทแสงไฟจากหลอดสว่างวาบยามเขากดปลายนิ้วลงบนสวิชต์

            “โอ๊ะ! ตกใจหมดเลยครับ” เด็กหนุ่มทาบมือลงบนหน้าอกขณะที่ดวงตาคมปรายมองเขากลิ่นแอลกอฮอลล์จากไวน์ชั้นดีลอยคลุ้ง

            “ดื่มหรือครับ?” เขาเอ่ยถามขณะที่ยกนมแก้วใหญ่ขึ้นดื่มกายสูงโปร่งส่งเสียงตอบรับเบาๆในลำคอ ระหว่างเราเงียบลงอีกครั้ง – หากสายตาคู่นั้นกลับสร้างความวูบไหว

            คมกริบ

            แลมากด้วยความร้อนแรง

            เขา

             – ในวันนี้เป็นแบบนั้น

            “อ๊ะ คุณซอง- อื้อ!”

            ริมฝีปากบางเฉียบแนบสนิท ดวงตาสีรัตติกาลสะท้อนภาพเขาความนุ่มลึกดูดดึงให้หัวใจอ่อนโอน ความร้อนผ่าวช่วงชิงลมหายใจขณะที่รอยแตกร้าวภายในใจ – หลั่งไหลเป็นน้ำตา

            “ซูจองอา..”

            “ฮึก คุณ- อื้อ!” พันธนาการแกร่งโอบรอบเอวสัมผัสจาบจ้วงล้วงเข้ามาในชุดนอน กายบางสั่นระริก ธารใสไหลอาบแก้มกลิ่นแอลกอฮอลล์จากริมฝีปากร้อนจัดมอมเมาเขา

            แต่ ไม่ – มันไม่ควรเป็นแบบนี้

            ปั่ก!

            เคร้ง!

            “โอ๊ย!”

            มือเล็กสั่นไหว พัคจีฮุนสะอื้นฮัก ในขณะที่ดวงตาพร่าด้วยหยาดน้ำใสกายสูงโปร่งทรุดลงพื้น หยาดโลหิตไหลตามกรอบหน้าคม กายบางชะงักงัน

            โกรธ

            เสียใจ

            หากก็ห่วงใยไม่แพ้กัน

            “คุณซอง-”

            “ไปนอนซะจีฮุน”

            “แต่-”

            “ไปเสียเถอะ ฉันไม่อยากทำร้ายเธออีก”

-Our kiss -

            ซูจอง..

            ใครกันนะ?

            เด็กหนุ่มถอนหายใจยามสิ่งที่คั่งค้างในความคิดลอยวนกลับมาอีกครั้งเสียงกรอบแกรบของกระดาษดังท่ามกลางความเงียบห้องหนังสือคือสิ่งที่เขาโปรดปรานนักในบ้านหลังนี้กลิ่นหอมจากเทียนหอมลอยอบอวลยามที่ปลายนิ้วแตะลงบนสันหนังสือ

            “หืม? อ๊ะ!” กายเล็กถอยห่างยามหนังสือแปลกตาร่วงหล่นปกสีฟ้าอ่อนแผ่ออก บางสิ่งจากหนังสือกระจัดกระจาย

          ’24Mar 2013

          Withmy Soojeong’

            รูปถ่ายแผ่นเล็กหลายแผ่นร่วงหล่นลงบนพื้นพรม เด็กหนุ่มเก็บมันขึ้นมาลายมือคุ้นตาตวัดเรียงกันบนกรอบสีขาวใบหน้าคุ้นตาปรากฏอยู่บนรูปถ่ายทุกใบพร้อมกับใครบางคน – ที่บีบหัวใจ…ให้มันเต้นช้าลง

          มือเล็กสั่นไหวยามที่สายตาสะท้อนภาพตนในกระจกความว่างเปล่าลอยวนในใจขณะที่ก้มลงมองใบหน้านั้นบนรูปถ่ายอีกครั้ง

          ผู้หญิงคนนั้น…

          “นั่นเธอกำลังทำอะไร?”

          เหตุใดจึงมีใบหน้าคล้ายกันกับเขา?

            “เธอไม่ควรจะแตะต้องมัน”

            ความรู้สึกบางอย่างตีตื้นขึ้นในอก ขณะที่รูปถ่ายถูกดึงไปจากมือใบหน้าหวานก้มต่ำยามที่ไหล่เล็กสั่นสะท้าน

            “ฮึก.. เพราะแบบนี้…หรือครับ..”

            “…”

            “เพราะแบบนั้น… ผมถึงมาอยู่ที่นี่..ใช่ไหม?”

            “…”

            “ตอบมาสิ! ฮึก!! เพราะคุณอยากให้ผมเป็นตัวแทนของเธอใช่ไหม?! ตอบมาสิครับ!!”

            “พัคจีฮุน!”

            “ผมไม่ได้อยากเป็นตัวแทนของใคร!!! ฮึก… และถ้ามันเป็นแบบนั้น.. ผมก็ขอไปจากที่นี่เสียดีกว่า”

            ดวงตาพร่ามัวจ้องมองใบหน้าที่เขาหลงรัก – พัคจีฮุนไม่ได้เด็กเกินกว่าที่จะไม่เข้าใจว่าความรู้สึกในใจเขามันคือสิ่งใด

            แต่เขา

            ก็ไม่เคยอยากเป็นตัวแทนของใครเช่นกัน   

-Our kiss -

            แกร๊ง

            เสียงช้อนสแตนเลสกระทบแก้วกระเบื้องดังแทรกความเงียบยามเช้ากลิ่นหอมกรุ่นของโกโก้ที่เขาโปรดปรานนักหนาไม่ได้ทำให้ใจของเขาหายหนักอึ้ง

            เจ็ดวันแล้ว…

            เจ็ดวันแล้วที่เขาออกมาจากที่แห่งนั้น

            ทั้งๆที่คิดไว้แล้วว่าสิ่งที่ทำลงไปนั้นดี 

         แต่ไม่เลย 

         – พัคจีฮุนไม่สามารถหยุดคิดถึงเขาได้เลยสักวินาทีเดียว

            “..ฮุนอา..”

            “…”

            “จีฮุนอา”

            “อะ ครับ?”

            เด็กหนุ่มสะดุ้งยามมืออุ่นแตะลงบนไหล่รอยยิ้มใจดีของซิสเตอร์ทำให้เขายิ้มตาม เธอนั่งลงบนเก้าอี้ไม้ตัวใหญ่พลางกวักมือเรียกให้เขาเข้าไปนั่งข้างๆเธอไม่ได้ทำอะไรนอกเสียจากวางมือบนศีรษะของเขา ลูบมันไปมาด้วยความอ่อนโยนดั่งเคยหากแต่นั่น – กลับทำให้ความรู้ในใจล้นทะลักออกมาอย่างง่ายดาย

          “มีอะไรอยากเล่าให้ฉันฟังไหม?”

-Our kiss -

            กิ๊ง

            น้ำแข็งที่กระทบแก้วใสดังก้องบ้านหลังใหญ่ที่เงียบสงัดบรั่นดีชั้นยอดเหวี่ยงวนไปมายามเขาหมุนข้อมือ องซองอูจรดมันบนริมฝีปากส่งความร้อนผ่าวลงไปในลำคอ

          แก้วแล้วแก้วเล่า

            ขณะที่เสียงของบางความรู้สึกคำรามก้องอยู่ในอก

            เขาหลับตาลงอีกครั้ง ซบใบหน้าลงกับแขนทั้งสองข้างปิดเปลือกตาขณะที่ภาพของเจ้าของบางสิ่งในใจเขาเริ่มฉายชัด

            'คุณซองอู~ เหนื่อยมั้ยครับ? ผมชงชาไว้ให้'

            เสียงกังวาลใสดังก้องในความคิด

            'คุณซองอูทำไมดูเครียดจังเลยครับ ไม่เอาๆ ยิ้มเยอะๆนะ'

            รอยยิ้มสดใสกรอกลับมาราวกับถูกเปิดเทป

            'ฮึก..'

            เสียงสะอื้นไห้และรอยน้ำตาชัดเจนในความทรงจำ

            ทุกอย่างบีบรัดหัวใจเขา

            รวมถึงอีกหนึ่งความรู้สึกที่กำลังเด่นชัดภายในใจ

            คิดถึง

            องซองอูคนนี้คิดถึงพัคจีฮุนเหลือเกิน

-Our kiss -

            "หมดสภาพอีกแล้วนะมึง"เสียงทุ้มและร่างสูงใหญ่ของเพื่อนสนิทปลุกเขาจากภวังค์ดวงตาคมปรายมองคังแดเนียลที่ทิ้งตัวลงข้างเขาปล่อยคำเหน็บแนมของมันออกไปและส่งความร้อนผ่าวลงลำคออีกครั้ง

            “ถามจริงๆเถอะนะ มึงชอบเด็กคนนั้นเหรอ?”

            องซองอูหยุดชะงัก เขาลดแก้วบรั่นดีลง และถามคำถามเดียวกันนั้นกับตนเอง คำถาม – ที่เขาให้คำตอบมันไม่ได้มานานหลายปี

            เขานิ่งในขณะที่แดเนียลเงียบมันไม่ได้พูดอะไรนอกจากนั่งอยู่ข้างเขาเช่นเดิม หากแต่สายตาของมันกำลังกดดันเขาและเขาก็รู้ดี มันคงจะเหนื่อยหน่ายกับตัวเขาเต็มทน

            “กูเคยเตือนมึงแล้ว”

            “อืม กูรู้”

            แดเนียลถอนหายใจ ความเงียบปกคลุมลงมาอีกครั้ง มีเพียงเสียงแก้วกระทบกันและเสียงกรุ๊งกริ๊งจากพวงกุญแจดังแทรกเมื่อมันขยับกาย

            “กูจะถามมึงอีกครั้งนะ”

            “มึงชอบเขาใช่ไหม? ไม่ต้องตอบกูก็ได้ตอบแค่หัวใจมึง”

            “และถ้ามันใช่ – มันก็ถึงเวลาที่มึงควรจะไปเอาหัวใจตัวเองกลับมาสักที”

-Our kiss -

            เสียงลมพัดดังหวิว กระดิ่งที่แขวนไว้ส่งเสียงกรุ๊งกริ๊งยามสายลมแตะต้องมันแสงแดดยามเย็นสาดส่องใบหน้า พัคจีฮุนแตะปลายนิ้วลงบนกลีบบอบบางของกุหลาบสีแดงสดจ้องมองหยดน้ำสีใส ขณะที่เสียงของซิสเตอร์ถูกกรอซ้ำไปมาในห้วงความคิด

            ‘จีฮุนรักเขาไหม?’

            เธอถามเพียงเท่านั้น

            และเขา – ก็มีเพียงคำตอบเดียวเท่านั้นเช่นกัน

          “จีฮุนอา..”

            เสียงที่คุ้นเคยตรึงกายบอบบางให้แข็งทื่อมือเล็กทิ้งลงข้างกายขณะเบือนสายตามองเจ้าของคำตอบทั้งหมดในหัวใจ

            เขา – ยังคงอยู่ในชุทสูทสีดำเช่นเคยดวงตาสีรัตติกาลที่เคยคมกริบ หากตอนนี้มันโอนอ่อนแต่สิ่งที่เป็นองซองอูยังคงดึงดูดเขา นุ่มลึก แลเย็นเยียบ

            ทั้งหมดนั่น

          ยังทำให้เขาตกหลุมรักองซองอูซ้ำๆดั่งที่ผ่านมา

            ดอกลิลลี่ช่อใหญ่ทำให้รู้สึกสั่นไหวดวงตากลมใสสั่นระริกในยามที่กลิ่นของรัตติกาลที่แสนอบอุ่นขยับเข้าใกล้ความอุ่นเข้าเกาะกุมมือซ้ายขณะที่เขา – ประทับจุมพิตลงบนมือข้างซ้ายเฉกเช่นวันนั้น

            ไม่รู้ว่าตั้งแต่เมื่อใดที่ธารใสไหลอาบแก้ม เขาจ้องมองดวงตาคู่นั้น – ดวงตาสีรัตติกาลคู่นั้นที่ฉุดเขาให้ดำดิ่งลงไปในหลุมดำอันใหญ่ที่ชื่อว่าองซองอู

            มืออุ่นไล้ตามกรอบหน้า เขาฝากจุมพิตแผ่วเบาไว้บนรอยน้ำตา ขณะที่ความนุ่มลึกกำลังโอบกอดตัวเขา

            “ขอโทษนะ…”

            “…”

            “ขอโทษที่ทำให้เธอเสียใจ..”

            “…”

            “ขอโทษที่ไม่เข้าใจหัวใจตัวเองเสียที”

            “ฮึก..”

            “จีฮุนนา… กลับบ้านเราเถอะนะ”

-Our kiss -

            บ้านหลังใหญ่ในคืนนี้เงียบสงัด ห้องนอนกว้างสะท้อนเสียงหายใจดังก้องหากทุกสิ่งนั้นไม่ได้น่าอึดอัด มีเพียงความขะเขินของเด็กหนุ่มที่กำลังลอยฟุ้งพันธนาการแกร่งโอบรอบเอวเขา ขณะที่ปลายจมูกโด่งกดบนไหล่บางซ้ำๆ

            “คุณซองอูครับ…” เสียงหืมเบาๆจากลำคอแกร่งนั้นเขย่าใจเขาให้สั่นไหวดวงหน้าหวานขึ้นสีแดงจัดเสียจนคนมองยิ้มเอ็นดูอย่างอดไม่ได้

            “ว่ายังไงหืม?” เขาถามซ้ำในขณะที่เจ้าของกายบางในอ้อมกอดหลบตา

            “ไม่มีอะไรครับ”

            เราปล่อยให้ความเงียบโรยตัวลงมาแบบนั้น เขากระชับอ้อมแขนแกร่ง กดปลายจมูกลงบนผิวเนื้ออ่อนกลิ่นรัตติกาลที่หลงใหลโอบกอดเด็กหนุ่ม เสียงทุ้มเอ่ยทำลายความเงียบ

            “โกรธฉันไหม?”

            “ถ้าบอกว่าไม่… ก็คงจะโกหกสินะครับ” 

            “ขอโทษนะ” อีกครั้งที่เด็กหนุ่มส่ายศีรษะ

            “ไม่เป็นไรครับ ไม่เป็นไรเลย แค่ตอนนี้มีคุณ… มันก็ดีมากแล้วจริงๆครับ” ไม่รู้ว่านี่เป็นครั้งที่เท่าไหร่แล้วที่องซองอูหลุดยิ้มเขาประคองแก้มนิ่มไว้มือ ดวงตากลมสะท้อนเพียงภาพของเขา

            ใบหน้าคมคายคืบคลานเข้าใกล้ รัตติกาลที่เย็นเยียบหากอบอุ่นโอบรอบกายลมหายใจอุ่นคลอเคลียปลายจมูก

            “จีฮุนอา… ขอบคุณที่ยอมกลับมา”

            “…”

          “ฉันรักเธอนะ”

            ครั้งแรก… ที่จูบของเราลึกซึ้งกว่าที่เคยเป็น

-Our kiss -

            แลหากมีคราที่หนึ่ง ก็ต้องมีสอง สาม สี่ ห้า..

            ทุกจุมพิตจากเขาล้วน

 อ่อนโยน

 เร่าร้อน

และ

 – รุนแรง

            ทุกความร้อนผ่าวประทับลงบนผิวกาย

            แก้มใส

            ขมับ

ใบหู

แผ่นอก

ไล่หากระดูกซี่โครงคู่ที่แปดเก้า สิบ

"อ๊ะ ฮะ.."
"ชู่ เด็กดี"

ริมฝีปากบางเฉียบเอ่ยคำหวานกระซิบชิดผิวเนื้ออ่อนมือแกร่งไล้ตามแนวกระดูกสันหลังชวนให้ขนกายลุกชัน

เขาประทับจุมพิตลงอีกครั้ง

ขณะที่พัคจีฮุนแหงนหน้าเสียงใสดังก้องยามที่เรียวลิ้นแกร่งตวัด – ความวูบไหวในช่องท้องยังเป็นสิ่งที่พัคจีฮุนในวัยสิบแปดปีอธิบายไม่ได้เช่นเคย

            “อ๊ะ อือ.. คุณซองอู…” สุ้มเสียงหวานล่องลอยยามที่ความร้อนผ่าวขยับแทรกเข้าหาอีกหนึ่งจุมพิตจากเขาประทับบนแผ่นอกข้างซ้าย – หัวใจของเด็กหนุ่มเต้นแรง

            “ว่ายังไงเด็กดี”

            “ขอจูบ… ได้ไหมครับ?”

            สุ้มเสียงทุ้มหัวเราะ รอยยิ้มแบบที่เขาชอบวาดบนใบหน้าหล่อเหลาความนุ่มลึกสีรัตติกาลชักชวนให้ลุ่มหลง

            ยามที่ริมฝีปากบางเฉียบแนบเข้าหา

 – พัคจีฮุนก้าวขาดำดิ่งสู่รัตติกาลที่ชื่อว่าองซองอูอีกครั้ง

-Our kiss -

[Talk]

เขินค่ะ จะไม่พูดเยอะ 5555555

จริงๆมันน่าจะจบตั้งแต่น้องยอมกลับมาแล้ว555 

แต่ตอนท้ายก็เป็นของแถมละกันเนอะ แฮ่

ฝากด้วยนะคะแล้วเจอกันใหม่เรื่องหน้าคั้บ!