แจฮวานชอบซัมเมอร์ เพราะในทุกๆวันหยุด คุณพ่อคุณแม่จะพาแจฮวานกลับไปยังไร่ของคุณปู่คุณย่าที่ต่างจังหวัดเสมอ ถึงแม้หนทางจะยากลำบากไปนิดหน่อยสำหรับคุณพ่อ แต่มันก็ทำให้เขายิ่งมีความสุข แจฮวานเป็นเด็กยิ้มง่าย ร่าเริง และปลอดภัยต่อสิ่งแวดล้อม เขาเป็นเด็กที่ไร้เดียงสามากๆ จนพ่อแม่ของเขาห่วงและถนุถนอมเจ้าเด็กแก้มใสเป็นอย่างดี

" คุณแม่ฮะ คุณย่าจะมีแตงโมให้ผมกินอ่ะป่าว "
สิ้นเสียงคำถาม คุณแม่ก็ระบายยิ้มออกมาเบาๆพลางลูบหัวลูกชายตัวเล็กอย่างนึกเอ็นดู
" มีสิจ๊ะ คุณย่ามีผลไม้หลายอย่างให้หนูกินเยอะแยะเลยนะ "
หลังจากที่ได้ยินคำตอบที่ชื่นใจ เจ้าเด็กน้อยก็ยิ้มหัวเราะคิกคัก ก่อนจะเอนตัวเอามือไปยันกระจกรถมองรอบข้าง

ภาพไร่ชา ไร่ผลไม้ ที่มีผลผลิตมากจนน่าใจหายทำเอาหัวใจเด็กน้อยพองโตขึ้นมากว่าร้อยเท้า ดวงตาน้อยๆที่รีเล็กคล้ายลูกหมาเบิกกว้างอย่างชอบใจ

ในที่สุด รถยนต์ที่อึดก็พาคุณพ่อคุณแม่และแจฮวานมายังบ้านไม้ที่ตั้งเด่นหรากลางไร่ชา
เจ้าตัวเล็กรีบวิ่งไปหาคนสองคนที่ยืนรออยู่ระเบียงบันได คุณย่าที่ยืนรอกอดเจ้าหลานคนโปรดระบายยิ้มออกมาอย่งนึกเอ็นดูก่อนจะรับกอดจากหลานรักอยากเต็มประดาพลางลูบหัวทุนๆอย่างนึกคิดถึง

" เฮ้ ปู่ก็ยืนอยู่ตรงนี้นา "
น้ำเสียงเง้างอนของคนเป็นปู่เล็ดลอดออกมาทำเอาคุณย่า คุณพ่อและคุณแม่หลุดขำ

เจ้าเด็กแก้มใสเงยมองคุณปู่ของตนกอดจะพุ่งเข้ากอดไม่ต่างจากที่กอดคุณย่า ก่อนจะโดนคุณปู่ฟัดแก้มไปเสียหนึ่งที

" แจฮวาน หนูไปวิ่งเล่นกับพี่ๆสิลูก "
เสียงคุณย่าเอ่ยขึ้นขณะที่สังเกตุเห็นเจ้าหลานนั่งมองดูเด็กๆลูกคนงานเล่นกันอยู่ตรงร่มต้นไม้ใหญ่
" แต่แจฮวานยังอยากกินแตงโม "
เจ้าลูกหมาหันมองคุณย่าพลางโชว์ลูบพุงน้อยๆให้ดูว่าตนอยากกินจริงๆ คุณย่ามองก่อนจะส่ายหัวเบาๆ
" ไปเล่นก่อนไป น้าๆเค้ากำลังเตรียมอาหารเย็นไว้ให้ คงจะอีกนาน หนูไปเล่นรอก็ได้ ย่าไม่ว่า "

เมื่อคุณย่าสัญญาไว้แล้วว่าจะให้กินแตงโม เจ้าเด็กน้อยก็รีบวิ่งลงไปยังร่มต้นไม้ใหญ่ทันที

" สวัสดีครับ ขอแจฮวานเล่นด้วยคนนะ "
คนโตสุดเหมือนจะหันมามอง ก่อนจะหยุดเล่นไปชั่วขณะ

' หวา ทำไมพี่เขาสูงจังเลยนะ '

" ชื่อแจฮวานหรอ "
น้ำเสียงแหบแตกของเด็กชายที่กำลังจะกลายเป็นวัยรุ่นถูกถามมาอย่างอ่อนโยน
" ครับ "
ไม่รู้ว่าชายเสื้อนี่มันมีอะไรดีนักหนา แจฮวานถึงดึงเอาๆ
" พี่ชื่อมินฮยอนนะ มาเล่นกันเถอะ คนทีมพี่กำลังขาดพอดี "

เด็กน้อยระบายยิ้มออกก่อนจะรีบวิ่งไปอยู่ร่วมวงกับพี่ชายคนที่พึ่งรู้จัก

ในที่สุดเวลาอาหารเย็นก็มาถึง แจฮวานถูกเรียกตัวให้ขึ้นไปอาบน้ำหลังจากที่เล่นได้แค่ประมาณสิบนาทีไม่ถึง เจ้าหมาแอบเสียใจเล็กน้อย แต่ไม่เป็นไร สัญญากับพี่มินฮยอนไว้แล้วว่าพรุ่งนี้จะมาเล่นด้วยอีก


ดวงตะวันยามเช้าฉายแสงเข้ามากระทบกับผ้าม่านลายดาวที่เคยงอแงคุณย่าเมื่อปีก่อนๆ ทำให้เจ้าลูกหมาค่อยๆลืมตาขึ้นมาปะทะกับแสงแดดอย่างยากลำบาก แจฮวานในวัย18ปีปลุกตัวเองขึ้นมานั่งก่อนเริ่มพับที่นอนให้เข้าที่และเริ่มไปทำกิจกรรมต่อไปนั่นคืออาบน้ำ

หมวกฟางสีอ่อนถูกจับมาวางบนศีรษะคนสูงกว่า ก่อนเจ้าของหมวกจะหันไปยิ้มทักทายพี่ชายที่รู้จักกันเมื่อหลายปีก่อน มือบางยื่นเข้าไปรองรับพวงองุ่นลูกโตสีสดก่อนมันจะถูกวางลงตะกร้าอย่างเบามือ

" ไม่ร้อนหรือไง ออกแดดแบบนี้น่ะหื้อ "
เสียงนุ่มที่ไม่ต่างจากปีก่อนถูกถามไปยังคนแก้มขาวที่ตอนนี่เริ่มออกสีแดงจางๆแล้ว
" ร้อนซี แต่เค้าอยากช่วยพี่มินฮยอน "
" ดื้อเหมือนเดิม "
แจฮวานในส่วนสูง170ยื่นปากพร้อมมองอย่างค้อนๆใส่มินฮยอนในส่วนสูง181 คนตัวสูงหันไปยิ้มขำอย่างนึกเอ็นดู ไม่ว่าจะกี่ปี เด็กนี่ก็ยังคงความน่ารักไว้เหมือนองุ่นพวงโตในมือเขา

หลังจากที่สองหนุ่มช่วยกันตัดพวงองุ่นเสร็จเรียบร้อย เจ้าตัวดื้อก็รีบชิงตัวหัวหน้าแปลงองุ่นคนหล่ออย่างพี่มินฮยอนไปยังที่อื่นทันที คนตัวสูงถูกลากไปยังธารน้ำตกซึ่งมันอยู่ห่างจากไร่ไม่ไกลเท่าไหร่นัก

" ชอบหรอ ที่นี่น่ะ "
" ชอบ "
" สดชื่นดีนะ พี่อยู่นี่มา10กว่าปียังไม่เคยมาเลย "
" แจฮวานไม่อยู่ที่นี่ยังรู้เลย "
" เราซนเถอะ "
" หึ ไม่จริงอ่ะ เราอ่ะเด็กดีที่สุดแล้ว "
" ฮ่าๆ นี่ "
" หือ อะไรอ่ะ "
แหวนดอกหญ้าที่ถูกประดิษขึ้นมาเองโดยมินฮยอนถูกสวมเข้าไปยังนิ้วกลางข้างซ้ายของแจฮวาน
" จองไว้ก่อน เดี๋ยวมันจะไม่ใช่แค่แหวนดอกหญ้า "
คนตัวเล็กกว่าก้มลงมองพื้นอย่างอัตโนมัติ แก้มขาวที่แดงเพราะแดดกลับแดงเพิ่มขึ้นไปอีกพันเท่า
" สัญญานะ ว่าจะรอพี่ "
" อื้อ "

7ปีผ่านไป
ในที่สุดวันที่ใครๆต่างรอคอยก็มาถึง แจฮวานในชุดสูทสีขาวสะอาดตากำลังยืนมองเงาสะท้อนของตัวเองในกระจกอย่างมีความสุข แก้มขาวที่เริ่มเจือกับสีแดงยกขึ้นจนเผยให้เห็นลักยิ้มอันน่ารัก ใจดวงน้อยเต้นระส่ำไม่ต่างจากปีที่แล้ว ในวันที่พี่มินฮยอนขอเขาแต่งงาน มือเรียวถูกยกมาลูบปลอบตัวเองเบาๆ ก่อนจะถอนหายใจเอาความตื่นเต้นออกไป

ก็อกๆ แคร่ก
เป็นคุณแม่ในชุดราตรีสีขาวเปิดประตูเข้ามามองลูกชายอย่างมีความสุข ก่อนจะเดินมากอดลูกชายไว้แนบอก
" วันนี้ลูกชายแม่หล่อที่สุดเลยลูก "