หลายๆ คนที่โดนผมลากมาอ่านบทความนี้ของผมบางคนคงจะคิดนั่นแหละ

          อันดับแรก โดยจริตส่วนตัว ผมโคตรเบื่อเพลงเพื่อชีวิต เบื่อสามช่า เพราะมันชวนผมง่วงมากๆ และเพลงเพื่อชีวิตมันไม่ได้เพื่อชีวิตอีกต่อไป และวงใหม่ๆ ก็ร้องเลียนแบบคาราบาวไปหมด ทั้งลีลาการเล่น ทั้งเสียงร้อง กลายเป็นแม่งมีแต่วงก๊อปปี้ไปหมด (ผมจะยกเว้นน้าหมู พรเทพ กระโดนชำนาญ ไว้คนนึง ผมพอฟังได้...)
          ในขณะที่เพลงอินดัสเตรียล หรือ industrial music มันมี sub-genre หรือแนวเพลงย่อยๆ แตกลงไปอีก แต่ละวงมีแนวความคิดบางอย่างคล้ายกันก็จริง แต่การนำเสนอ เป็นอะไรที่แล้วแต่วง แล้วแต่ตัวศิลปินไป
          เอาจริงๆ industrial music สำหรับคนที่ฟังเพลงมาหลายๆแนว มันไม่ใช่แนวเพลงที่ใหม่ และไอ้พวกวงที่เราฟังๆ หรือที่จะแนะนำให้ท่านได้รู้จักนี่ก็เป็นวงในยุค post-industrial ด้วยซ้ำไป
          มาว่ากันที่นิยาม เอาจริงๆ นิยามของ industrial music ก็ค่อนข้างจะคลุมเครือ (ตอนแรกจะอ้างอิงงานวิจัยชิ้นนึงเกี่ยวกับดนตรี industrial แต่รื้อไปรื้อมายิ่งมาจะใช้อ้างอิงยุ่บยั่บ เอาเนื้อๆ ละกัน**) ทว่าสิ่งที่ industrial music พยายามนำเสนอมากๆ ก็คงเป็นความสิ้นหวังของมนุษย์ อนาคตท่ามกลางหมอกควัน ไปยันความสัมพันธ์แบบซาโด-มาโซคิสต์ ยันการเป็นภาพสะท้อนของโลกแบบเผด็จการ
แบบดิสโทเปียนไปเลย ด้วยความที่ดนตรี industrial ใช้เสียงสังเคราะห์เยอะ และมีความล้ำๆ อวองท์-การ์ดเยอะ จะบอกว่าเป็น electronic music สายมืด หรือสายมาร ก็น่าจะยังพอให้อภัยกันได้
          อีกเรื่องนึงคือ เห็นนักดนตรีเพื่อชีวิต/ศิลปินบางท่านสนับสนุนเผด็จการ คสช. เต็มที่แล้วผมขยะแขยงว่ะ 

          เอาเป็นว่าเก็บเทปเพลงเพื่อชีวิตยืดๆ ไปแช่ตู้เย็นก่อนแล้วค่อยมาไล่เรียงกันว่ามันมีอะไรบ้าง

____________________________________________________________

* Help Me I Am In Hell เป็นชื่อเพลงหนึ่งของวงที่ผมอวย Nine Inch Nails (อีกแล้ว) นั่นเอง ตัวชื่อเพลงยังอ้างถึงฉากนึงในหนังเรื่อง Hellraiser 2 (ที่มีพี่หัวตะปูจากนรก) ด้วย

** นั่นๆ ซนๆ อยากอ่านอีก ไปอ่านงานวิทยานิพนธ์ "Industrial Music for Industrial People:The History and Development of an Underground Genre" ปี 2007 ของ Bret D. Woods ดูละกัน

          แฟนเพลงส่วนใหญ่มักจะแนะนำเพลง closer [เออ ไอ้เพลง "I want to fuck you like animal." นั่นแหละ] ให้คนที่ฟังวง Nine Inch Nails ใหม่ๆ ให้ลองฟัง ประมาณว่าถ้าฟัง closer ผ่าน คุณก็ไปฟังเพลงอื่นของวงนี้ได้ [ผายมือ] แต่ความโหดของจริงน่าจะอยู่ที่เพลงนี้ เพราะเนื้อหามันมีความ sado-masochist แบบเต็มเหนี่ยวไปเลยพี่-เต็มที่ไปเลยน้อง
          เพลงนี้เริ่มแบบไม่เสียเวลา มาพร้อมบีตกลองหนักๆ ที่ผ่านเอ็ฟเฟ็คต์จนแทบจะเป็นเสียงของเครื่องจักร และเฮีย Trent Reznor ที่แหกปากว่า "SLAVE SCREAMS!!!" สุดเสียง
          MV เพลงนี้ก็โหดสุดๆ เรียกว่าเป็นหนึ่งใน MV โหดในตำนานจนฉายบน MTV ไม่ได้ เพลงนี้ชวนให้ผมนึกถึงคำขวัญของรัฐ Oceania ใน 1984 ของ George Orwell ด้วย

FREEDOM IS SLAVERY.

IGNORANCE IS BLISS.

          วง Cabaret Voltaire ถือว่าเป็นวงแรกๆ ที่บุกเบิกวงการเพลง industrial ด้วยการรวมเข้ากับเพลง funk สนุกๆ กวนๆ ในทีแรกเพลงนี้ก็ดูโจ๊ะๆ กับเนื้อเพลงประหลาดๆ ที่ดูหาสาระไม่ได้ แต่ถ้าทำความเข้าใจบริบทของสังคมในยุคทศวรรษ 1980 ช่วงที่โลกยังตกอยู่ใต้ความหวาดระแวงของสงครามเย็น

          คำว่า sensoria ถ้าแปลตรงตัวก็แปลว่าศูนย์รวมประสาท หรือระดับความรู้สึกตัว แต่คำว่า sensoria ในที่นี้ ทางวงคงจะหมายถึงสภาวะ information overload ในปัจจุบัน จะเรียกว่า Cabaret Voltaire เป็นวงดนตรียุคแรกๆ ที่พูดถึงการเล่นสงครามข้อมูลข่าวสาร การบลัฟไปมาระหว่างสื่อจาก 2 ค่ายการเมืองอย่างเสรีนิยม และสังคมนิยมในสมัยนั้น รวมถึงการบูมของสื่ออย่างโทรทัศน์ ที่ทำให้คนเสพจนแทบอ้วก
          เพลงนี้ผมใช้เวลาทำความเข้าใจความหมายมันอยู่นาน จะให้เทียบคือ เรากินอาหารมากจนท้องเสียอย่างไร การเสพสื่อปริมาณมากก็ชวนทำให้เราคลื่นเหียนอย่างนั้น
          ในบางช่วงของเพลง เรายังได้ยินเสียง sample คนพูดเป็นระยะๆ เหมือนคอยออกคำสั่ง (หรือสะกดจิตเรา?) ว่า "do right, always work, go to church, respect those in authority over you" เป็นคำใบ้ที่ Cabaret Voltaire พยายามสื่อว่าโลกแห่งโฆษณาชวนเชื่อนั้นช่างน่าเบื่อและหดหู่ และการพยายามสอดใส่สารผ่านจิตใต้สำนึก (หรือพวกปฏิบัติการทางจิตวิทยาของรัฐ) เป็นอะไรที่ชวนอ้วกและน่ารำคาญ

          พูดถึงเพลง industrial แล้วจะขาดพี่แมนสันคนซนของเราไปได้ยังไงกัน เพลงนี้ก็ตรงๆ โต้งกับการวิพากษ์อำนาจทั้งหลายอย่างศาสนากับการเมือง จนแทบจะเป็นเพลงชาติของพวก atheist ไปเลยก็ได้ พร้อมกับประโยคคมๆกระแทกใจท่อนหนึ่งในเพลงที่ว่า "การตายของคน 1 คน เป็นโศกนาฏกรรม แต่คนตายของคนเป็นล้านๆ เป็นแค่สถิติ" ประโยคนี้ว่ากันว่าเป็นประโยคที่โจเซฟ สตาลิน พูด แต่แท้จริงแล้วเป็นประโยคที่นักประวัติศาสตร์พูดถึงความโหดร้ายของสตาลินอีกที

          Laibach นี่ก็จัดว่าเป็นอีก 1 วง industrial ในตำนานในแง่ของการนำเสนอ วงนี้เป็นวงจาก
สโลวีเนีย วงนี้จุดเด่นคงเป็นเรื่องของเสื้อผ้าหน้าผม และแนวเพลง ในด้านคอสตูมนั้น วงมักจะแต่งตัวในเครื่องแบบทหารคล้ายๆ ยุคที่นาซี หรือเผด็จการทหารเรืองอำนาจ ซึ่งใครที่ PC มากๆ (อะแฮ่ม นึกถึงใครบางคนใน facebook พิกล) และไม่รู้ถึงบริบทเพลง หรือวง ก็จะโดนดัก (ควาย) ได้ง่ายๆ เพราะเขาแต่งตัวมาเพื่อ "ล้อ" เผด็จการต่างหาก และที่สำคัญคือไม่ได้ล้อแบบตลกคาเฟ่บ้านเรา แต่ล้อแบบ "ซีเรียส" กันเลยทีเดียว และแนวเพลงแบบ martial industrial ที่ฟังแล้วตอนแรกจะนึกว่าเป็นเพลงของค่ายทหารที่ไหนซักที่
          วงนี้เคยตกเป็นข่าว ซักเมื่อ 2-3 ปีก่อน ที่เป็นวงที่ได้ไปเล่นที่เกาหลีเหนือ ซึ่งทางเปียงยางก็ยังไม่รู้ตัวจนถึงทุกวันนี้ว่า มึงโดนวงนี้มันแซะทางอ้อมเรียบร้อยแล้ว (เจ้าหน้าที่พี่คิมอ้วนมันไม่ได้ทำรีเสิชเลยรึไง???)
          อย่างน้อยๆ เพลงนี้ก็ไม่ได้พูดถึง "นักเป่านกหวีด" แบบที่เอามาใช้กันผิดความหมายในประเทศแถวนี้