เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
[NCTfanfiction] All I want to tell you through the month.teddy.soo
My therapy
  • #fictober


    Day 6 — My Therapy

    JOHNNY x TAEYONG







    ความเงียบสงบไม่เคยมีอยู่จริงในหอพักแห่งนี้ ซอยองโฮผู้รักเสียงเพลงคลาสสิคและบรรยากาศแสนผ่อนคลายที่เกิดจากความเงียบจึงไม่เคยอยู่ที่ห้องได้นานครึ่งวัน



    เขาเข้าใจดีว่าพวกเพื่อนๆ รวมไปถึงรุ่นน้องภายในวงที่อยู่ด้วยกันมานานต่างก็มีงานอดิเรกและกิจกรรมยามว่างส่วนตัวที่แตกต่างกัน แต่การที่เขาเข้าห้องมาแล้วได้เห็นเด็กสามคนพร้อมใจกันยกโน้ตบุ๊คของตัวเองมาตั้งเรียงรายกันตรงหน้าเตียงนอนของเขากับรูมเมทแบบนี้มันดูจะเกินไปหน่อย



    “ไปเล่นข้างนอก พี่จะนอน” คนแรกที่โดนยองโฮเอ่ยปากไล่คือรุ่นน้องคนสนิทอย่างแจฮยอน เจ้าเด็กตัวขาวมองหน้าเขาด้วยสีหน้าเลิกลักพร้อมส่งยิ้มเจื่อนมาให้ ก่อนจะพยักหน้ารับคำแล้วรีบสะกิดบอกวินวินกับแฮชานที่กำลังจะเสียบปลั๊กเข้ากับเต้าเสียบให้หยุดการกระทำนั้นลงและรีบเก็บของลุกออกจากห้องไป


    แน่ล่ะว่าอดีตรูมเมทอย่างเจ้าเด็กนั่นรู้จักนิสัยเขาดีพอๆ กับคิมดงยองที่ปัจจุบันเป็นรูมเมทกับเจ้าตัว



    “มาละ- อ้าว เจ้าพวกนั้นหายไปไหนอะยองโฮ”



    แต่ก็ยังมีคนซื่อบื้ออย่างอีแทยงเหลืออยู่ในห้องนี้อีกคน



    “ถ้าจะใช้เสียงเชิญข้างนอก ฉันจะงีบ”


    “ยองโฮใจร้ายตลอดแบบนี้แล้วใครจะกล้าเข้ามาในห้องของเราล่ะ”



    พูดเองกับปากว่าห้องของเราแล้วยังจะต้องมีคนอื่นในห้องอีกอย่างเหรอ? อีแทยงคนซื่อบื้อไม่เคยเปลี่ยนแถมดูท่าแล้วคงไม่มีวันเปลี่ยนด้วย



    “ก็เล่นข้างนอกกันไปสิ ฉันไม่ชอบเสียงโวยวายของพวกนาย”


    “ไปก็ได้! คนน่าเบื่อ!”



    แถมยังเอาแต่ใจเก่งพอๆ กับคิมดงยองจนน่าตีเสียให้เข็ด — แต่คิมดงยองดูจะอยู่ในขั้นสุดของการงอแงเอาแต่ใจจนทำให้แจฮยอนต้องมาถามวิธีรับมือกับเขาบ่อยๆ



    แปลกแต่จริงที่ถึงแม้พวกเขาจะอายุเท่ากันแต่รูมเมทของเขากลับมีนิสัยที่เด็กกว่าเขาค่อนข้างมาก และทุกคนในวงรู้จักนิสัยของอีแทยงที่เป็นน้องเล็กของแก๊งปี95 กันดี จึงทำให้การแชร์ห้องครั้งนี้ เขาต้องตกเป็นพี่เลี้ยงเด็กไปโดยปริยาย



    “ยองโฮดูสิๆ น้องเต่าน่ารักเนอะ~”


    “ไม่ให้เลี้ยง”


    “ทำไม? !”



    นอกจากเหนื่อยใจกับเรื่องเสียงเอะอะที่แทยงใช้เวลาเล่นเกมกับน้องๆ เขายังต้องมานั่งรับมือกับความเอาแต่ใจในเรื่องงานอดิเรกอีกอย่างหนึ่งของเจ้าตัวอีก



    แทยงเป็นคนรักสัตว์ และมักจะสรรหารายชื่อสัตว์ที่อยากเลี้ยงมาตื๊อขอเขาเสมอโดยเฉพาะสัตว์เลี้ยงประเภทที่ต้องดูแลเอาใจใส่มากเป็นพิเศษ อย่างครั้งก่อนที่โดนถามความเห็นก็คือน้องกุ้งที่เจ้าตัวชอบนักชอบหนา



    “มันดูแลยาก พวกเรามีตารางงานต่างประเทศตลอดแบบนี้จะเลี้ยงเขาให้ดีได้ยังไง” ดูเหมือนนี่จะเป็นข้ออ้างที่เขาใช้กล่อมแทยง แต่มันคือเรื่องจริงที่เขาคิดว่ารูมเมทแสนดื้อกำลังมองข้ามอยู่


    “ก็ฝากป้าแม่บ้านเลี้ยงก่อนก็ได้นี่นา”


    “เลี้ยงอย่างอื่น อันนี้ให้ไม่ได้”


    “ยองโฮใจร้าย! ทำไมต้องใจร้ายกับเราตลอดเลยก็ไม่รู้!”


    สุดท้ายก็โดนงอนตุ๊บป่องใส่เหมือนเดิม คงจะเดินหนีไปเล่นเกมที่ห้องแฮชานอีกแล้วล่ะมั้งนั่น




    “พี่จอห์น ไปแบกพี่แทยงหน่อย พวกผมจะนอนแล้ว” แล้วเขาก็ไม่ได้ง้อรูมเมทแสนดื้ออีกเหมือนเคยเพราะเจ้าตัวมัวแต่สนุกกับเกมจนเผลอไปหลับที่ห้องของแจฮยอนกับโดยอง



    เขาไม่ได้อยากขัดใจอะไรแทยงขนาดนั้นหรอกแต่รูมเมทคนนี้ชอบด่วนตัดสินใจโดยขาดการไตร่ตรองให้รอบคอบที่สุดก่อนเสมอ เรื่องการเลี้ยงสัตว์ที่รักความสงบตัวนี้เป็นอีกเรื่องที่เขาจะไม่ยอมให้มันเกิดขึ้นเพียงเพราะแทยงต้องการจะเอาใจเขาโดยไม่คำนึงถึงชีวิตของเพื่อนร่วมโลกอีกตัวที่ต้องอยู่เหงาๆ เวลาที่พวกเขาไม่อยู่ที่ห้อง



    เขารู้เจตนาที่แท้จริงของคำขอครั้งนี้ของอีแทยงดี



    “ฉันชอบความสงบก็จริงแต่ไม่ได้แปลว่าฉันยึดติดกับมัน”

    “เสียงบ่นของนายน่ะเพิ่มพลังให้ฉันได้ดีกว่าความสงบเสียอีก เจ้าบื้อ”



    แต่ก็อย่างว่า — อีแทยงก็คืออีแทยง



    “จอห์นซอ~ ฉันซื้อกระบองเพชรมาเลี้ยงล่ะ ฮี่ฮี่”


    “อืม ดูแลดีๆ ก็แล้วกัน ตายขึ้นมาอย่ามาร้องไห้เสียใจใส่ฉันก็พอ”


    “อะไรนะ! นี่นายดูถูกฉันอย่างนั้นเหรอ หน็อยแน่ะ!”



    คนมันจะซื่อบื้อ ต่อให้เขาพูดอะไรไปก็คงไม่มีทางรับรู้หรอก






    please tag #octody or comment below these.

    Thank you for your reading :)

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in