ครั้งที่สองสำหรับการไปเยือนเชียงคาน...ผู้เขียนเดินทางพร้อมกับน้องสาว หลังจากเคยแบกเป้ไปคนเดียวแล้วประทับในความเรียบง่ายของเมืองท่าริมน้ำโขงแห่งนี้ จึงนำเรื่องราวมาเล่าขานให้ผู้น้องฟัง ...เราเข้าพักในโฮมสเตย์หลังเดิมที่ผู้เขียนเคยมาก่อนหน้านี้ อากาศปลายเดือนธันวาคม ไม่หนาวอย่างที่คิดไว้ เสื้อกันหนาวที่เราบรรทุกมาเต็มอัตรา จึงนิ่งดายอยู่ในกระเป๋า ...ในตอนเช้าเราสองคนพี่น้อง ออกมาเดินทอดน่อง ไปตามทางเดินเล็กๆเลียบแม่น้ำโขง กระไอหมอกปกคลุมหนา จนเห็นทุกอย่างเป็นเงามัว ในความรางเลือนของสายหมอก เรามองเห็นเจ้าสี่ขากำลังยืนรอใครสักคนอยู่ ครั้งจะเข้าไปถามไถ่ก็กระไรอยู่ อาจจะติดขัดเรื่องการสื่อสาร ที่ไม่ตรงกันนัก ผู้เขียนได้แต่จับตามอง เฝ้ายืนรอเป็นเพื่อนอยู่ไม่ห่างนัก คาดหวังว่า "คงรอเจ้าของมั้ง" หากเวลาเริ่มผ่านพ้น คนเริ่มเมื่อยจากกับการยืน จึงเดินกลับที่พัก 'หมาที่คิดว่ารอเจ้าของ' กลับเดินมาส่งเราจนถึงชานหน้าบ้าน...นี่กระมั้งที่เขาเรียกกว่า "ถูกชะตา ณ แรก พบ" ผู้บันทึก#เจ้าจันทร์ ผู้หญิงเขียนฝันที่เพ้อเจ้อจนเป็นเรื่องราว #บันทึก #ไดอารี่