ได้มาแล้วนะ,

แทฮยองอยากไปทะเลมาตลอด, จองกุกรู้ข้อนี้ดี ตลอดสี่ปีในมหาวิทยาลัยที่แทฮยองบ่นประโยคนี้มาตลอด สุดท้ายก็ได้มาแล้วนะ

อันที่จริงแทฮยองไปทะเลบ่อยจะตาย ที่บอกว่าอยากไปๆน่ะคืออยากพาเขาไปด้วยกันต่างหาก พอรู้ว่าจองกุกยังไม่เคยไปทะเลเลยซักครั้งก็ทำหน้าตาประหลาดออกมา แล้วก็บอกว่าจะพาไปให้ได้ซักวันนึง

จองกุกอดยิ้มบางๆออกมาไม่ได้ เมื่อนึกไปถึงเวลาแทฮยองเล่าว่าตอนไปทะเลจะพาเขาทำอะไรบ้าง กินกุ้งเผาที่ริมทะเล เล่นน้ำจนตัวเปื่อย แทฮยองเล่าว่าเคยโดนพิษแมงกะพรุนด้วย, แต่จองกุกคิดว่าพูดเอาเวอร์เฉยๆเถอะ, และอะไรอีกหลายอย่างที่ช่วยกันลิสต์ไว้พลางๆระหว่างที่ทริปทะเลของพวกเขาสองคนยังมาไม่ถึง

ออกจะเป็นอะไรที่ไร้สาระนิดหน่อย แต่สำหรับจองกุกแล้วทริปทะเลนี้เป็นสิ่งที่ทำให้เขาไม่เฉาตายไปเสียก่อนยามเจอกับเรื่องยากลำบากตลอดหลายปี เป็นสิ่งยึดเหนี่ยวแปลกๆแต่มีความหมายมากสำหรับเขา, ทั้งทริปทะเล แล้วก็แทฮยอง

แต่สุดท้ายจองกุกก็ต้องมาทะเลคนเดียว

ไม่สิ

มาด้วยกัน

แต่จองกุกต้องกลับไปคนเดียว

‘ได้มาทะเลด้วยกันอย่างที่รอมาตลอดแล้วนะ แทฮยอง’

จองกุกขอโทษที่ทริปทะเลครั้งแรกของเรากลับมีแต่น้ำตาของเขา

อาทิตย์ที่ผ่านมาเป็นแค่ภาพเลือนราง เมื่อเช้าถึงจะอยู่ก็รู้สึกเหมือนไม่ได้อยู่ที่นั่น บนเรือที่ส่งแทฮยองไปทะเลอย่างที่เจ้าตัวเฝ้ารอมาตลอด หลังจากกล่าวอำลากับบุพการีของอีกฝ่าย รู้ตัวอีกทีจองกุกก็นั่งทอดสายตาออกไปยังผืนน้ำที่ไหวไปตามแรงลมและกระแสคลื่น พระอาทิตย์ใกล้ลาลับขอบฟ้าเต็มที

ตากลมโตเหม่อมองออกไปในมหาสมุทร ไม่มีอะไรไกลออกไปนอกจากผืนน้ำที่โอบอุ้มแทฮยองของเขาไว้ จำใจต้องฝากฝังให้มหาสมุทรคอยดูแลอีกคนแทนตัวเขาที่ทำไม่ได้แล้ว

นึกถึงเสียงหัวเราะของตัวเองหลังจากได้ยินประโยคนั้น,

คิดถึงรอยยิ้มของแทฮยองในตอนนั้น

ไม่รู้ว่าหลังจากนี้เขาจะมีโอกาสมาทะเลอีกไหม

ไม่รู้ว่าหลังจากนี้ ถ้าได้มา จะยังคิดถึงแทฮยองตลอดเวลาอยู่ไหม

ไม่รู้ว่าหลังจากนี้, แม้ในเวลาที่ไม่ได้ยืนอยู่ริมทะเล, จะสามารถใช้ชีวิตอยู่โดยไม่คิดถึงแทฮยองทุกเสี้ยววินาทีอย่างที่เป็นอยู่ตอนนี้ได้รึเปล่า

กำไลลูกปัดสีน้ำทะเลถักทอด้วยเชือกหนังสีน้ำตาลยังอยู่บนข้อมือข้างซ้าย,

และอีกหนึ่งวงในมือของเขา ถูกกำไว้แน่น และคงจะเปียกปอนด้วยน้ำตาจองกุกในไม่ช้า