อาทิตย์นี้เป็นวันหยุดยาว เดือนหนาวจึงมีเวลาพักหายใจหายคอ
"แต้ก แต้ก แต้ก แต้ก" เสียงเคาะแป้นพิมพ์ดังคลอเสียงเพลงเบาๆ เดือนหนาวกำลังนั่งเล่นเกมในห้องรับแขก
ไม่นานกีต้าร์ก็เดินออกมาจากห้องนอน
"วันนี้ไปทำงานเหรอ" กีต้าร์ทัก
"ไม่อะ"
"แล้วทำไมตื่นเช้าจัง"
"ตื่นเวลานี้จนชินแล้วอะ" เดือนหนาวตอบโดยไม่ละสายตาจากจอโน้ตบุ้ค
กีต้าร์มองไปรอบๆ ห้องแล้วถามต่อ "โดนัทกับข้าวล่ะ"
"โดนัทไปทำงาน ข้าวกลับบ้าน" เมื่อได้ยินคำตอบ ต้าร์ก็พยักหน้าเล็กน้อยแล้วเดินไปอาบน้ำ
ผ่านไปครู่หนึ่งเด็กสาวทั้งสองก็มานั่งบนโต๊ะเดียวกัน เดือนหนาวยังเล่นเกมไม่เลิก ส่วนต้าร์เปิดโปรแกรม photoshop ขึ้นมาวาดรูป
"เห็นวาดมาตั้งหลายวันแล้วยังไม่เสร็จอีกเหรอ"
"ใช่ สงสัยเหมือนกันว่าเมื่อไหร่จะเสร็จสักที แล้วหนาวไม่ต้องทำงานเหรอ"
"วันนี้วันหยุด ไม่ทำอะ ทำงานหมดโฟลเดอร์แล้วด้วย"
เวลาพี่เมเม่ส่งนิยายมาให้เดือนหนาว มักส่งมาเป็นโฟลเดอร์ และเดือนหนาวเพิ่งทำโฟลเดอร์ล่าสุดเสร็จ และส่งกลับไปให้พี่เม่ตรวจเมื่อวันศุกร์ที่ผ่านมา ช่วงวันหยุดยาวนี้เธอจึงไม่มีงานคั่งค้าง
ความจริงพี่เม่จะส่งงานมาให้เธอมากกว่านี้ แต่ครั้งล่าสุดพี่เม่เพิ่งให้เธอทำนิยายแนวอื่นที่ไม่ใช่นิยายรักชายหญิง จึงส่งมาไม่มากนักเพื่อประเมินความสามรถเดือนหนาวก่อน
"จะว่าไปที่พี่ต้าร์บอกว่าต้องเขียน storyboard ส่งเขานี่ ถึงไหนแล้ว"
"ยังเลือกเรื่องที่อยากทำไม่ได้เลย ฮือ" กีต้าร์ตอบพลางส่งเสียงคร่ำครวญ
"อ้าว ตอนนั้นคิดเรื่องได้แล้วไม่ใช่เหรอ"
"ใช่ แต่คิดไปคิดมามันไม่ใช่เรื่องที่อยากทำอะ"
"แล้วทำไมไม่ทำเรื่องที่อยากทำอะ"
"เพราะมันไม่ mass ไง"
"ฮือ" คราวนี้ทั้งสองคร่ำครวญออกมาพร้อมกัน เธอเคยคุยกันว่าพวกเธอพบปัญหาเดียวกัน นั่นคือ 'เรื่องที่เราชอบ เรื่องที่เราคิดว่าดี มันไม่ mass' สุดท้ายเราก็ต้องทำเรื่องที่เราไม่ได้ชอบ ด้วยเหตุผลที่ว่า 'มันขายได้'
หลังจากนั้นความเงียบก็ก่อตัว ต่างคนต่างจมอยู่กับความคิดของตัวเอง เหลือเพียงเสียงเพลงที่ยังคงดังอยู่
"พรึบ" จู่ๆ ลมก็พัดกรรโชกอย่างแรง ผ้าม่านโบกตามแรงลม หน้าต่างที่เคยแง้มไว้กลับกางออกจนสุดพร้อมส่งเสียงน่ากลัว
"หน้าต่างจะไม่ปลิวไปกับลมใช่ไหม" เดือนหนาวบ่นพลางเดินไปปิดหน้าต่างในห้องนอนให้เรียบร้อย แต่เธอพบว่าแรงลมทำให้การปิดหน้าต่างยุ่งยากกว่าที่เคย กว่าจะปิดได้ต้องออกแรงไม่น้อย
"เพล้ง!" เสียงวัตถุบางอย่างตกกระทบพื้นดังมาจากระเบียง
เดือนหนาวเดินออกมาห้องนอนก็เห็นกีต้าร์กำลังมองไปทางระเบียง เธอจึงถามขึ้นว่า "เสียงไรอะ"
"เหมือนอะไรหล่นแตก" แล้วทั้งสองก็เดินออกไปที่ระเบียงพร้อมกัน
ภาพที่ทั้งสองเห็นคือ กระถางเซรามิกที่ใช้ปลูกต้นไม้แตกกระจายอยู่บนพื้น ดินเกลื่อนไปทั่ว กระบองเพชรต้นน้อยกระเด็นไปอยู่อีกมุมหนึ่ง
"แดนดี้ลูกแม่!" กีต้าร์พูดพลางประคองแดนดี้ หรือกระบองเพชรทีี่หน้าตาคล้ายแดนดิไลออนขึ้นมา
เมืื่อเดือนหนาวมองไปรอบๆ เธอก็เห็นกระบองเพชรอีกต้นท่าทางไม่สู้ดีนัก ลำต้นบางส่วนอ่อนยวบทิ้งตัวลงตามแรงโน้มถ่วง
"น้องเสี้ยนลูกแม่!" เดือนหนาวโพล่งขึ้นมา
"โฮ!" นี่เป็นอีกครั้งที่เดือนหนาวและกีต้าร์คร่ำครวญออกมาพร้อมกัน
ตอนนั้นเองเพลง I Would ของ DAY6 ก็ดังออกมาจากห้องเบาๆ
"다시 한번 그때 ~ 단 하루라도 다시 또 그대로 돌아간다면 갈 수 있다면 Oh I ~ know I"
(One more time back to that day. Just one more day, back to that time. If only I could go back. If I could go back. Oh I know, I)
"널 안은 채 ~ 잠깐이라도 내게서 절대로 떨어지지 못하게 너에게 내 전부를 다 줄 텐데
그럴 텐데 ~ "
(I would hold you. So you won't be apart from me. For ever a moment, I would give you my everything.)
เด็กสาวทั้งสองร้องเพลงพลางถือกระบองเพชรไว้คนละต้น
เดือนหนาวและกีต้าร์ช่วยกันย้ายต้นไม้ต้นอื่นๆ ที่อยู่บริเวณระเบียงไปวางไว้บนพื้น เพื่อป้องกันไม่ให้ลมพัดตกลงมาอีก
พวกเธอเก็บกวาดระเบียง ปิดประตู หน้าต่าง และกลับเข้ามาอยู่ในห้อง
"กึง กึง กึง" เสียงลมกระทบประตูกระจกดังไม่หยุดหย่อน และดังอยู่อย่างนั้นแทบทั้งวัน
เดือนหนาวมองประตูกระจก
ด้านนอก สายฝนเม็ดใหญ่กำลังตกกระหน่ำ
แต่นอกจากเสียงลมกระทบประตูแล้ว
เด็กหญิงก็ไม่ได้ยินเสียงอะไรเลย
เรื่องโดย เดือนหนาว
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in