Tears Of Joy #โฮลิน #ควานลิน

Stop the moment

couple : dongho x guanlin

* เปิดเพลง thanksful for you เพื่ออรรถรสในการอ่าน

ตื่นเต้นจะแย่แล้ว

ผมคว้าขวดน้ำที่แปะชื่อ ‘ไลควานลิน’ ยกขึ้นดื่ม หวังจะดับความร้อนรุ่มในใจให้เย็นลงบ้างแต่ดูเหมือนว่าจะเปล่าประโยชน์ ได้แต่มองเพื่อนร่วมวงที่กำลังถ่ายเซลฟี่กันตาปริบ ๆ

ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าตัวเองจะตื่นเต้นทำไม ทั้งที่ตัวผมก็ไม่ได้ตื่นเวทีเหมือนก่อนแล้ว

หรืออาจจะตื่นเต้นเพราะกำลังจะได้เจอใครบางคน

ใครบางคนที่อยู่ในความสัมพันธ์ที่ไม่มีชื่อเรียก

“เฮ้ ควานลิน ไปเร็ว”

เสียงเรียกของพี่มินฮยอนทำให้ผมหลุดจากภวังค์ พยักหน้าตอบรับก่อนจะลุกขึ้นตามไปติด ๆ ฉายาฝ่าบาทที่ขึ้นชื่อว่ามีใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตรสำหรับใครหลายคนก็ดูเหมือนจะตื่นเต้นไม่แพ้กัน

พี่มินฮยอนกำลังตื่นเต้นกับการได้เจอเพื่อนสนิท

ส่วนผม กำลังตื่นเต้นเพราะจะได้เจอ...

พี่ชายมั้ง

ย้อนกลับไปเมื่อสี่เดือนที่แล้วเป็นช่วงที่ชีวิตผมกำลังจะก้าวขึ้นบันไดขั้นใหม่ ชีวิตใหม่ ๆ ที่โคตรจะมีความสุข เวทีแข่งขันที่มีแต่คนมากสามารถ เพื่อนใหม่ ๆ ที่แทบจะเรียกได้ว่าเป็นครอบครัว มันเป็นช่วงเวลาที่ดีมากที่สุดในชีวิต

ดีจนไม่รู้จะอธิบายยังไง

ดนตรีเป็นเรื่องของจิตวิญญาณ

ใครบางคนเคยบอกไว้

ผมเลยมีความสุขมากเมื่อได้อยู่ท่ามกลางเสียงเพลง

“พร้อมนะทุกคน” เสียงของพี่จีซองตะโกนแทรกความโหวกเหวกระหว่างทางไปบนสเตจหลัก ทุกคนส่งเสียงตอบรับกันอย่างขันแข็ง มีแต่ผมที่ได้แต่ค้านในใจคนเดียว

ไม่พร้อมโว้ย
แต่ก็นั่นแหละ

สุดท้ายขาทั้งสองข้างก็หยุดอยู่ตรงเบื้องหน้าแสงสีจากแท่งไฟดวงเล็ก ๆ หลาย ๆ ดวงที่รวมกันเป็นโอเชี่ยนที่สวยงาม

ผมกำลังยืนอยู่ข้างหลังพี่ซองอู มือที่เปียกชื้นเพราะเหงื่อประสานเข้าด้วยกัน ผมเจอเขาแล้ว คนที่ตัวเองเฝ้าคิดถึงอยู่ตลอดสี่เดือนตั้งแต่จบรายการมา เขาห่างจากผมแค่เอื้อมมือเท่านั้น

เสียงพิธีกรและผู้คนดังเจี๊ยวจ๊าว ผมได้แต่ปรบมือพร้อมส่งรอยยิ้มไปเรื่อย ๆ ทั้งที่ในใจจะบ้าตายอยู่แล้ว ให้ตายสิ พี่คนนั้น เขาจะคิดถึงเหมือนที่ผมเป็นบ้างมั้ยนะ

หรือว่ามีแต่ผมที่คิดถึงจนแทบบ้าอยู่ฝ่ายเดียว

ผมเหลือบมองใบหน้าด้านข้างของเขาเป็นระยะ แก้มที่ดูเหมือนจะขยายใหญ่กว่าเมื่อก่อนถูกยกขึ้นเมื่อระบายยิ้มออกมา

จะบ้าตายอยู่แล้ว
ทำไมถึงได้คิดถึงขนาดนี้นะ
รอยยิ้มนั่น ที่เคยยิ้มให้ผม

ริมฝีปากที่กำลังขยับพูด มันทำให้ผมนึกถึงช่วงเวลาเก่า ๆ ผู้ชายที่ดูซังนัมจาคนนั้น คนที่คอยปกป้องและให้กำลังใจผมมาเสมอ

จะไม่ไหวแล้วนะ
เรากอดครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่กัน

อ้อมกอดอุ่น ๆ ครั้งสุดท้ายใช่วันที่รายการจบหรือเปล่า

ถ้าเป็นไปได้ ผมอยากให้เขามาเดบิวต์ด้วยกัน

ผมอยากสร้างเพลงร่วมกับเขา อยากไปดูหนังสักเรื่องด้วยกัน

ให้ตายสิ ทนไม่ไหวแล้วจริง ๆ

พี่จีซองที่ยืนข้างผมขยับออกไปทำให้ผมได้เลื่อนตัวเข้าใกล้กับผู้ชายหุ่นหมีคนนั้นกว่าเดิม ผมตัดสินใจขยับตัวเองให้ชิดใกล้ จู่ ๆ พี่จีซองก็ยกแขนขึ้นปรบมือ แขนยาว ๆ นั่นโดนหน้าผมเต็ม ๆ

แต่ช่างมันก่อน
จะไม่สนใจอะไรทั้งนั้น

ผมยืดแขนไปสะกิดบ่ากว้าง เจ้าตัวหันมามอง และส่งยิ้มตาหยีให้  แววตาของเขา ถ้าไม่ได้คิดไปเอง พี่ดงโฮกำลังตกใจแน่ ๆ

“สวัสดีครับพี่ ไม่เจอกันนานเลยนะ คนเยอะจัง”

ผมไม่มีสติพอที่จะควบคุมประโยคที่ดูจะแปลก ๆ ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเสียงเพลงและผู้คนจะดังแค่ไหน นิ้วชี้ไปยังผู้คนมากมายทั้งที่ไม่รู้ตัว

เหมือนโลกทั้งใบมีแค่เราสองคน

“อื้อ ใช่ คนเยอะมากจริง ๆ”

เขาตอบผมแค่นั้น ก่อนที่ผมจะอ้าปากพูดอะไรอีก บทสนทนาก็จบลงเพราะต้องหันไปขอบคุณแฟน ๆ ที่มาร่วมชมพวกเราในวันนี้

아무것도 듣지 않아도 돼요
ไม่เป็นไรหากคุณไม่ต้องการได้ยินอะไร
그대에겐 좋은 것만 드릴게요
ผมจะพูดแต่สิ่งดีๆให้คุณฟัง




ดูเหมือนเรื่องโกหก
แต่มันเกิดขึ้นจริง ๆ
หัวของพี่ดงโฮชนเข้ากับไหล่ผมขณะกำลังก้มขอบคุณ
เขาจะเจ็บมั้ยนะ

“อ๊ะ ขอโทษครับ เจ็บไหม”
ผมคว้าแขนเขาไว้
“ไม่เป็นไร”
เราหัวเราะใส่กัน ตอนนี้ปากผมต้องฉีกไปถึงติ่งหูแล้วแน่ ๆ

และผมไม่ได้คิดไปเองคนเดียว พี่ดงโฮก็กำลังยิ้มกว้างออกมาเหมือนกัน

ผมคล้องแขนพี่ดงโฮแน่นโดยไม่รู้ตัว มารู้อีกทีก็ไม่อยากปล่อยแล้ว

เราหันไปขอบคุณแฟน ๆ พร้อมกัน

สุดท้าย ก็ถึงเวลาที่ผมต้องปล่อยแขนเขาจนได้

“คิดถึง” ผมพูดขึ้นมาเบา ๆ ในขณะที่มือของเราชนกัน

ความโลภเริ่มครอบคลุม ผมไม่สามารถหยุดตัวเองได้

ผมยกแขนขึ้นโอบหุ่นหมี ๆ ไว้ในอ้อมกอด

ตัวเขาพอดีกับอ้อมกอดผมเลย

พี่ดงโฮตัวเกร็งจนรู้สึกได้ เขายกมือขึ้นลูบหลังมือผมเบา ๆ

“คิดถึงเหมือนกัน”

ประโยคที่เขาพูดลอย ๆ ขึ้นมาทำให้เหมือนตัวผมลอยขึ้นไปบนฟ้าเหมือนลูกโป่ง

ผมรัดตัวเขาแน่นกว่าเดิม
เอาล่ะ ถึงเวลาที่ต้องปล่อยจริง ๆ แล้ว





내겐 정말 당연하지 않았던
วันคืนมากมายเหล่านั้น
내겐 너무 기적과도 같았던
ที่ไม่ใช่แค่สิ่งธรรมดาสำหรับผม
그 많았던 날들
ที่เป็นเหมือนกับเรื่องมหัศจรรย์สำหรับผม
지금까지 너무나 행복해서
เพราะผมมีความสุขอย่างมากมาจนถึงตอนนี้
슬픔을 감싸 안을 수가 있죠
จึงสามารถโอบอุ้มและยอมรับความเจ็บปวดได้ไหว






“เราจะได้เจอกันอีกมั้ย”
“แน่นอน สักวันนึง”






언제나 그대 옆에서
ไม่ว่าเมื่อไหร่ที่อยู่ข้างๆคุณ
위로받고 또 행복했죠
ผมจึงได้รับการปลอบประโลมและมีความสุข






END

PS. ขอให้มีโมเมนต์อีก!!!!

PS2. โมเมนต์เดียวยาวถึงปีหน้า

PS3. คิดถึงโฮลินมาก แบบมากๆๆๆๆ