เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
My First Storykinda_cool_1
Crown Flower #โฮลิน



  • Crown Flower ? #โฮลิน

    Rate : G

    Couple : เฮีย x หลิน




    I’m giving you all my love



     


    “หลิน  วันเกิดมึงวันนี้เฮียเซอร์ไพรส์อะไรอะ”

    “ถ้ากูรู้แล้วจะเรียกว่าเซอร์ไพรส์มั้ย”

    “ก็เห็นมึงมีตาทิพย์รู้ไปหมดทุกเรื่องนี่หว่า”

    “ไม่ต้องเอาตัวเองมาพูดเหอะเจี๊ยบ”

     

    ควานลินว่าพลางเก็บไอแพดใส่กระเป๋า หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแจ้งเตือนแล้วพบแต่ความว่างเปล่า พลันนึกอารมณ์เสีย  ตอนนี้ก็สี่โมงแล้วทำไมเฮียยังไม่มารับ ปกติก็ชอบส่งไลน์รัวๆตั้งแต่บ่ายสามครึ่งว่าให้ออกก่อนเวลาอาจารย์ปล่อย

     

    อย่าให้ควานลินหงุดหงิด

     

    “แล้วนั่นมึงจะไปไหนเฮียยังไม่มานี่” เจี๊ยบตะโกนตามหลังเมื่อเห็นควานลินรีบก้าวขายาวๆออกจากห้อง ถึงจะรู้ความชิบหายที่จะมาเยือนเฮียคนโปรดของเขาในอีกไม่กี่นาทีข้างหน้าแล้วก็เถอะ

     

    “กลับเองดิไม่อยากรอคนนิสัยไม่ดี”

     

     

    ควานลินกับคำด่าดอกที่หนึ่ง

     

     

    “เฮียอาจจะกำลังเตรียมเซอร์ไพรส์มึงอยู่ก็ได้”

    “จะไปเอาอะไรกับคนไม่ตรงต่อเวลา”

    “เลทแค่สามนาทีเองเนี่ยนะ”

    “ก็เลทปะวะมึงไม่เข้าใจอะ”

    “เออกูไม่เข้าใจมึงจริงๆ หลิน” เจี๊ยบส่ายหน้าหยิบแผ่นเลย์ในถุงเข้าปาก มองเพื่อนรักผ่านแว่นสายตาหนาเตอะ  วันนี้เป็นวันเกิดควานลินและเป็นวันที่ครบรอบสองปีที่ได้คบกับเฮียด้วย เจ้าตัวถึงได้ดูลุกลี้ลุกลนแปลกๆ เพราะกำลังตื่นเต้นแน่นอนร้อยเปอร์เซ็นต์

     

     


    ควานลินกับความเก่งแต่ปาก

     

     

     

    ถึงคนตัวสูงจะบ่นนู้นนี่ตามประสาแต่ก็ดูประหม่าอย่างเห็นได้ชัด ก้มมองโนติฟิเคชั่นบนหน้าจอมือถือทุกๆ สามสิบวินาทีจนแบตพร่องไปครึ่ง

     

    ในมือเรียวถือถุงกล่องของขวัญที่เจี๊ยบให้ซึ่งในนั้นคงไม่พ้นกองขนมที่ไปหิ้วมาจากแมคโครเหมือนทุกปี  คืนนี้เขามีปาร์ตี้วันเกิดเล็กๆที่จัดขึ้นที่คอนโดของเฮีย แล้วเจี๊ยบจะตามไปสมทบทีหลังเพราะมีนัดกินบาบิก้อนกับที่บ้านเพื่อฉลองแก่วิชาเคมเมดที่ผ่านมีนมาหนึ่งจุดห้าคะแนน

     

    ถึงมันจะต่ำกว่ามีนก็ต้องเลี้ยงบาบิก้อนปลอบใจอยู่ดี

     

    “เฮียมึงมานู้นละหลิน”เจี๊ยบบุ้ยปากไปยังผู้มาใหม่ที่ยืนยิ้มแฉ่งอยู่ตรงหน้าตึก

    “กูไม่กลับ”

    “อะไรของมึงเนี่ย  เชี่ยหลิน เฮียย้อมสีผมมาด้วยว่ะ”

     

    ควานลินรีบหันไปมองคนที่ตัวเองกำลังวางมาดอยู่ ทรงผมสีเหลืองโดดเด่นมาแต่ไกลอดทำให้รู้สึกอายไม่ได้ หรือว่านี่จะเป็นเซอร์ไพรสจากเขา ต้องเป็นแบบนั้นแน่ ๆ

     

    “หลิน  ป่ะ  เพื่อนเฮียไปถึงคอนโดแล้ว” เจ้าของเรือนผมสีเหลืองที่ดูเหมือนเพิ่งทำมาใหม่พยักหน้าเชื้อเชิญแฟนเด็กให้เดินตาม หลังจากเดินนำหน้าไปสองก้าวแล้วยังไม่ได้ยินเสียงตอบรับจากควานลินเลยตัดสินใจหันไปมอง

     

    “เอ้า รีบมาสิเพื่อนเฮียรอแย่แล้ว”

    “ไม่” ควานลินส่ายหน้ารัว ก้าวถอยหลังให้ตัวเองอยู่ห่างจากคนตัวหนามากที่สุดเหมือนกำลังหนีเชื้อโรค

    “หลินงอนที่เฮียมาช้าหรอ” คิ้วเข้มเลิกสูง ความซื่อบื้อปรากฎในดวงตาเล็กคู่นั้น ถ้าใครรู้ว่าคังดงโฮมาดแมนคนนั้นจะเชื่องเป็นแมวเมื่ออยู่หน้าควานลินต้องไม่เชื่อแน่ๆ

     

    “ไม่หรอกเฮียผมว่ามันกลัวเฮียมากกว่า” เจี๊ยบที่เงียบมาตั้งนานพูดเสริม

    “กลัวอะไร”

    “ทรงผม” ควานลินพูดเสียงเรียบ  ปากตุ่ยๆเม้มเข้าหากัน

    “เฮียเพิ่งย้อมเสร็จเมื่อกี้เลย”

    “ช่างเหอะ”  เด็กตัวสูงส่ายหน้าเบาๆ โบกมือลาเพื่อนรักแล้วเดินไปโดยไม่บอกกล่าว

     

    “เฮียทำอะไรผิดวะ” ดงโฮพูดกับเจี๊ยบเสียงเบา

    “ใครแนะนำให้เฮียย้อมผมเหลืองวะเนี่ย” เจี๊ยบเอื้อมมือไปจับเส้นผมของพี่ชายที่ตัวเองเคารพรักแล้วเบะปากคว่ำราวกับรังเกียจ

    “หลินบอกเองว่าชอบคนเท่”

    “ไม่ใช่แบบนี้ป่าวเฮีย”  เป็นเจี๊ยบอีกคนที่ส่ายหน้าแล้วเดินจากไป

     

     

     

    ไลควานลินกับหมวกกันน็อก

     


     

    เด็กตัวสูงถอนหายใจเฮือกใหญ่เมื่อหยุดตรงบิ๊กไบค์ราคาแพงของเฮีย  บอกกี่ครั้งแล้วว่าอย่าขี่เจ้านี่มารับ แต่คนอย่างเฮียเคยฟังเขาซะที่ไหน  จำแต่เรื่องไร้สาระ

     

    “เฮียถูหมวกกันน็อกให้โคตรใหม่เลย ภูมิใจว่ะ”  คนแก่กว่าเดินอ้อมไปอีกฝั่งแล้วเท้าคางบนกระจกรถเล็กๆเพื่อจะได้สังเกตใบหน้าขวัญใจตัวเองพอดี

     

    “ก็เคยบอกแล้วไม่ใช่หรอว่าไม่อยากนั่ง”

    “กินลมชมวิวรอบกรุงเทพก็ดีออก”

    “น่าอายจริงๆ”

     

    เป็นครั้งที่สิบของวันที่ควานลินส่ายหน้าให้กับแฟนหนุ่มของตัวเอง แต่ก็ยอมสวมหมวกกันน็อกแวววับนั่นจนได้ ดงโฮหยิบของตัวเองมาใส่บ้างก่อนจะสตาร์ทรถแล้วเด็กตัวสูงก็กระโดดขึ้นนั่ง  ทันทีที่รถเคลื่อนตัวมือเรียวก็รวบเอวหนาไว้แน่น

     

    เพราะแบบนี้ต่างหากดงโฮถึงได้ชอบขี่มอไซค์คันใหญ่มารับ

    สัมผัสนุ่มนิ่มจากเด็กที่มีรอยยิ้มหวานและเสียงหัวเราะเหมือนปลาโลมา

     

     


    ควานลินกับตุ๊กตาสีขาว

     

     

     

    “อ่ะ ของขวัญชิ้นแรก” ดงโฮเปิดเบาะรถแล้วหยิบตุ๊กตาไซส์กลางที่ไปได้มาจากตู้คีบที่พารากอน เจ้าตัวดูภูมิใจมากเพราะกว่าจะได้ตัวนี้หมดไปเกือบพัน พอๆกับซื้อตัวใหม่ได้เลย

     

    “ไม่เห็นน่ารักตรงไหน” ถึงปากเจ้าเด็กดื้อคนนี้จะบ่นแต่ลักยิ้มที่จมลงไปในแก้มนุ่มก็คือคำตอบที่ทำให้ดงโฮพอใจ  พวกปากไม่ตรงกับใจก็งี้แหละ

     

    “น่ารักเหมือนหลินเลย”

    “เพ้อเจ้อ”

    “แน่ะ เขินอะดิยิ้มด้วย”

    “สงสัยยิ้มเพราะเมาลมมั้ง” ได้ทีควานลินก็แซะเรื่องบิ๊กไบค์ไปอีกดอก ตุ๊กตาสีขาวถูกหนีบด้วยแขนยาวแล้วก็เดินฟึดฟัดขึ้นตึกคอนโดไป

     

     

     

    ควานลินกับก้อนเค้กชิ้นที่18ของชีวิต

     

     


    “เบิร์ดเดย์นะหลินมีความสุขมากๆ” พี่มินฮยอนยื่นกล่องของขวัญชิ้นเล็กให้ 

    “นี่ของพี่  แกะแล้วอย่าให้ไอ้ดงโฮดูละ เดี๋ยวมันจะช็อกเอา”

    “เอามานี่เลยหลินอย่าไปเอาของมัน” ดงโฮแบมือขอทันทีที่อ๋งพูด  ควานลินกับเพื่อนอ๋งหันไปหัวเราะคิกคักด้วยกัน  ตอนนี้บนหัวของดงโฮเริ่มจะมีควันปุดขึ้นมาลอยโขมง

     

    “มาๆเป่าเค้กดีกว่าโว้ย” มินกิตะโกนขึ้นมาหลังจากที่แกะกล่องเค้กเสร็จ ควานลินถูกผลักให้ไปอยู่ตรงกลางของวงที่รายล้อมไปด้วยเพื่อนของเฮียเป็นสิบแต่นั่นไม่ได้สร้างความอึดอัดเลยแม้แต่นิด เพราะเพื่อนดงโฮก็เหมือนเพื่อนของเขาเอง

     

    “Happy birth day to you, ” ดงโฮสวมที่คาดผมมินนี่เม้าส์ที่มีแสงไฟกะพริบเป็นจังหวะ ถือเค้กสีขาวโพลนตรงกลางเขียนประโยคสั้นๆ สไตล์มินิมอลที่ควานลินชื่นชอบ

     

    เสียงเพลงวันเกิดดังก้องไปทั่วห้อง ทุกคนตะโกนให้ควานลินเป่าเค้กเป็นเสียงเดียวกัน มือนุ่มนิ่มประสานเข้าด้วยกันแล้วหลับตาอธิษฐาน หลังอธิษฐานจบก็ส่งสายตาเป็นเชิงขอบคุณแฟนตัวเองแล้วเป่าลมออกมาดับเทียนจนหมด

     

    “อยู่กับเฮียนานๆ นะ”

     

     

     

    ควานลินกับกล้องโพลารอยด์

     


     

    “ไหนเซอร์ไพรสอ่ะเฮีย” ควานลินที่กำลังกรึ่มๆ กับแอลกอฮอล์เอ่ยถามพลางซุกใบหน้าบนไหล่กว้าง  ถ้าไม่ติดที่เพื่อนๆ อยู่เต็มห้องก็คงจะมีบทรักเกิดขึ้นแล้ว

     

    “ทรงผมไงไม่เซอร์ไพรสหรอ” มือหนาเลื่อนไปยีผมนุ่มเล่นจนโดนปัดออก

    “น่าเกลียด”  หลินเบ้ปาก คว้าตุ๊กตาสีขาวขึ้นมาเชยชม

    “บูกิยังบอกว่าเฮียหล่อเลย”

    “โดนหลอกแล้ว”

    “เฮียมีเซอร์ไพรสอีกอย่างนะ”

    “อะไรอ่ะ”  เด็กดื้อดีดตัวขึ้นนั่งทันที  ส่งสายตาเป็นประกายรอความหวังออกมาเต็มที่ ดงโฮหัวเราะเบาๆ แล้วหยิบกระเป๋ากล้องขนาดเล็กออกมา

     

    “โพลารอยด์”

    “ไม่เอาแบบนี้ดิเฮีย” ควานลินเบะปาก อยากจะร้องไห้ออกมาดังๆ ถ้าไม่ติดที่ว่าทุกคนจะต้องโผเข้ามาถามไถ่เขาแน่นอน

     

    เฮียของเขาโง่ขนาดที่ไม่รู้จักคำว่าเซอร์ไพรส์หรอเนี่ย

    คงเป็นเพราะคาดหวังมากเลยรู้สึกผิดหวัง

     

    “นี่ไง หลินถ่ายให้เฮียหน่อย”ดงโฮเอากล้องออกมาจากกระเป๋า นิ้วเรียวลงน้ำหนักบนปุ่ม ON แล้วยื่นมันให้คนตรงหน้า

     

    “อะไรของเฮียหลินงงไปหมดแล้ว”

    “ก็หลินถ่ายให้เฮียก่อนแล้วเฮียถ่ายหลินสลับกัน”

    “เพื่อ? โอ๊ยมึนหัวไปหมดแล้ว”

    “เก็บรูปของเราทุกๆ วันไง” ดงโฮอธิบาย ยื่นมือไปบีบแก้มนุ่มเล่นจนเจ้าตัวต้องเขยิบหนี

    “ทำไมต้องทุกวัน”

    “เพราะชีวิตที่มีหลินคือวันสำคัญสำหรับเฮีย”

     

    “เลี่ยนชิบหายแล้วโว้ยไอ้แบค”  มินฮยอนตะโกนขึ้นมาเสียงดังสร้างความหัวเราะให้แก่เพื่อนในวงเป็นอย่างมาก  และทุกคำพูดที่เจ้าของรอยสักหน้าเสือถูกอัดวิดีโอไว้หมดแล้ว

     

    คนที่สั่งให้อัดคลิปก็คือไลควานลิน เด็กดื้อของเขาเองแหละ

     

     

    ..

    .

    ควานลินกับคังดงโฮ

     

     

    “ขอบคุณนะเฮีย วันนี้มีความสุขมากเลย”  ร่างบอบบางโผกอดจากด้านหลังซุกใบหน้าบนแผ่นหลังกว้างเหมือนแมวที่กำลังหาความอบอุ่น

     

    “ขอบคุณหลินเหมือนกัน”

    “ขอบคุณทำไม” หลินปล่อยแขนตัวเองแล้วขยับตัวไปยืนขนาบข้างแฟนหนุ่ม  ตอนนี้ทุกคนกลับหมดแล้ว เวลาเที่ยงคืนเลยดูสงบกว่าไม่กี่ชั่วโมงก่อนแสงไฟบนท้องถนนที่ไม่เคยหลับใหลกลับดูสงบลง  ท้องฟ้าที่ไม่เห็นดวงดาวสักดวงแต่ก็ไม่ทำให้เขาสองคนรู้สึกเหงาสักนิด

     

    “ที่อดทนเฮียมาตั้งสองปี”

    “นั่นสิคนดื้อแบบเฮียนี่ไม่น่าไปทนเลยเนอะ”

    “ใครกันแน่ที่ดื้อ” ดงโฮยืดแขนบนระเบียง หันไปมองหน้าหวานด้วยสายตาเจ้าเล่ห์

    “มองอะไร”

    “เกือบลืมเลย” ร่างหนาโพล่งขึ้นมาแล้ววิ่งกลับเข้าห้องก่อนจะออกมาพร้อมกล่องเล็กๆที่มีริบบิ้นสีหวานห่อหุ้มอยู่

     

    “มันคืออะไรอะ” หลินก้มมองดูกล่องนั้นอย่างชั่งใจ

    “ม๊าฝากมา ลองเปิดดู”

     

    ควานลินแกะริบบิ้น  เจ้าตัวรู้สึกตื่นเต้นขึ้นมาอย่างอดไม่ได้  ม๊าของเฮียจะฝากอะไรมานะ  ฝากล่องเล็กถูกเปิดออก  วงแหวนสีเงินถูกปรากฏต่อหน้าคนทั้งสองคน

     

    “โหม๊าซื้อของแพงนะเนี่ย”

    “นั่นดิ  มา เฮียใส่ให้”

     

    ดงโฮหยิบแหวนออกมาทาบบนนิ้วนางข้างขวาของหลิน  เขาบรรจงสวมใส่ให้อย่างเบามือ มันพอดีกับนิ้วเรียวได้ราวกับว่าถูกสั่งทำมาโดยเฉพาะ

     

    “จองแล้วนะครับ”

    “ตัวหลินอ่ะ เฮียจอง”

     

    ทันทีที่ดงโฮพูดจบริมฝีปากทั้งคู่ก็แนบชิดกัน





    And suddenly,

    All the love songs

    Were about you






Views

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in