วันนี้ทั้งวันผมว่าง พอออกมาจากร้านแล้วก็ยังไม่อยากกลับบ้าน ผมจึงเดินเล่นเรื่อยเปื่อยอย่างไม่มีจุดหมาย

         บางทีไปดูหนังก็น่าจะดี ผมมีเรื่องที่อยากจะดูช่วงนี้อยู่ นอกจากนั้นจะถือว่าไปหาเรฟก็ได้ พอตัดสินใจเสร็จผมก็มุ่งหน้าไปโรงหนังใกล้ ๆ

         ระหว่างทางผมก็เจอกับร้านซีดีเพลงเก่า ๆ ร้านนึง เพราะไม่ได้เห็นมานาน (ก็ไม่ค่อยได้ไปแหล่งมันอะนะ) ผมก็เลยเกิดสนใจ และถูกดึงดูดให้เดินเข้าไปดู

         มีแผ่นเพลงหลายแนว ส่วนมากเป็นเพลงเก่า ๆ มีทั้งเพลงไทยและเทศ พอเดินในมุมด้านในร้าน ก็พบว่ามีหูฟังและเครื่องเล่นสำหรับทดลองฟังอยู่สามเครื่อง สมัยนี้ผมเคยเห็นแต่หูฟังในร้านขายหูฟังหรือมือถือ ไม่เคยเจอในร้านขายซีดีมาก่อน บางทีมันคงไม่ได้แปลก แต่ผมก็ไม่คุ้นเคย จึงลองยกหูฟังขึ้นมาใส่หูดูด้วยความสนใจ

         เพลงที่เปิดเป็นเพลงฝรั่งสไตล์คันทรี่ ผมฟังไปเพลิน ๆ สักพักก็มองไปที่ซีดีที่กำลังถูกเล่นอยู่...

         ...เอ๋ ซีดีเพลงร็อค!?...

         ไม่ใช่ว่าเป็นเพลงคันทรี่เหรอ ขณะที่กำลังสับสน ก็มีคนจับหูฟังที่ผมสวมอยู่ออกจากทางด้านหลัง เสียงโทนกลางที่ฟังดูใสมากเมื่อเทียบกับผู้ชายทั่วไปดังบอกผม

         "หูฟังมันวางสลับกันน่ะ" คนข้างหลังชี้ไปที่ซีดีอันข้าง ๆ ผมมองตามก็พบว่าเป็นซีดีเพลงคันทรี่ มันสลับกับจริง ๆ อย่างที่เขาว่า

         "จริงด้วย เอ่อ...ขอบคุณ" ผมหันไปหาเขา

         "ไม่เป็นไร..." ผู้ชายคนนั้นตอบกลับมา ผมเอาหูฟังสลับคืนให้ถูกต้อง ขณะที่กำลังคิดว่าจะฟังต่อ ผมก็รู้สึกได้ว่ากำลังถูกจ้องอยู่ ผู้ชายคนเมื่อครู่ยังไม่ละสายตาไปจากผมเลย ผมนึกถึงคำพูดของไอ้วัตเมื่อเช้าก่อนจะปฏิเสธตัวเองในใจ แล้วกลั้นใจถามอีกฝ่ายไปแทน

         "มีอะไรเหรอ?"

         ไม่ใช่ว่าถูกใจผมเข้าแล้วอะไรแบบนั้นหรอกใช่มั๊ย นั่นก็ดูจะบังเอิญเกินไป

         "นายหน้าตาคุ้น ๆ น่ะ..." อีกฝ่ายว่างั้น ผมเลยตั้งใจพิจารณาหน้าเขาดี ๆ อีกที ก็พบว่าเป็นคนรู้จักจริง ๆ ด้วย

         เขาคือคนที่ไอ้วัตน่าจะเรียกว่าเจมส์ (?) ผมจำได้เพราะเป็นคนที่สีหัวแรงที่สุดในกลุ่มมันแล้วมั้ง เขาย้อมผมแดงทั้งศีรษะ แล้วก็มีสีหน้าดูเหวี่ยง ๆ ตลอดเวลา (สำหรับผมอะนะ)

         ไอ้วัตเคยบอกว่าหมอนี่มันเป็นคนเฮฮา แต่ไม่ว่าผมจะเห็นเขาทีไร ก็ไม่เห็นว่าจะทำหน้าเฮฮาสักครั้ง นอกจากใบหน้านิ่ง ๆ แล้วก็คงมีแค่ยิ้มเย็น ๆ ที่เคยเห็นอยู่หนหนึ่งเท่านั้น ทว่าก็คงจะไปเถียงไม่ได้ ในเมื่อผมเคยเจอหมอนี่แทบนับครั้งได้ แถมเมื่อครู่ยังไม่ทันเอะใจด้วยซ้ำว่ารู้จักกัน

         นอกจากสีผมที่โคตรจะเด่นและเสียงที่โคตรจะดีชนิดหญิงเคลิ้ม หมอนี่ยังหน้าใสเวอร์ ๆ หน้าตาก็ดีกว่าไอวัตโข นึกว่าดาราเกาหลีมาเอง ผมไม่ยักกะเข้าใจว่าทำไมมันถึงโดนไอวัตแย่งตำแหน่งเดือนคณะไปได้ (ในภายหลังไอ้วัตบอกว่าเป็นเพราะความจัญไรอันเหลือเชื่อจนสาว ๆ ยกป้ายหล่อเสียของให้มัน...)

         แม้ผมจะครุ่นคิดอะไรมากมาย แต่อันที่จริงเวลาก็ผ่านไปเพียงครู่เดียว ถึงอย่างนั้น ดูเหมือนทางนั้นจะยังคงนึกไม่ออกว่าผมเป็นใคร จึงยังเพ่งสายตามองผมอย่างครุ่นคิด

         "ฉันตะวันเพื่อนสมัยเด็กไอวัตไง" ผมเฉลย อีกฝ่ายเหมือนจะนึกออกแต่ก็ยังไม่แน่ใจเท่าไหร่ ผมจึงเสริมเข้าไปอีก "วิศวะปี 3 พี่รหัสน้องพีทที่เป็นแฟนไอวัต..."

         อืม...ความสัมพันธ์ช่างซับซ้อน แต่ก็ทำให้เจมส์ดูจะนึกออกจนได้

         "อ้อ คนที่ไอวัตเรียกว่าสุดท---" ชื่อจริงของผมยังไม่ทันหลุดออกมาจากปาก ผมก็จัดการปิดปากคนพูดแล้วบังคับจับกลืนมันลงท้องไป แม้ว่าจะเป็นคนไม่ค่อยรู้จักก็ไม่เว้น เรื่องนี้ให้อภัยไม่ได้

         "ช่วยกรุณาอย่าพูดชื่อจริงของผมด้วยครับ เรียกผมว่าตะวันก็พอ" ผมยิ้มให้อีกฝ่ายด้วยแรงกดดันทั้งหมดที่มี

         "ก็ได้ ๆ เฮ้อ ยุ่งยากจังนะ" คนหัวแดงยกมือยอมแพ้ ผมจึงยอมปล่อยเขา