ป๊ากับม่าม๊ามีเรื่องให้ทะเลาะกันเป็นปกติ เถียงกันบ้าง เงียบใส่กันบ้างแต่สุดท้ายก็จะเห็นมานอนกองรวมกันหน้าทีวี แล้วก็จบลงด้วยการดูละครสักเรื่องหรือหนังสักเรื่องแล้วอยู่ดีๆ ก็พูดกันเฉยเลย

ฉันเคยถามป๊าว่า ทำไมชอบทะเลาะกัน

ป๊าเคยตอบว่า คนเราไม่มีใครชอบทะเลาะหรอกลูก

ฉันก็เคยเถียงว่า ถ้าไม่ชอบทะเลาะ แล้วทำไมยังทะเลาะกันบ่อยๆ

ป๊าก็เคยตอบกลับมาอีกว่า เรื่องนี้มันอยู่ที่การยอมรับในโลกนี้ไม่มีใครถูกใครผิด มีแต่รับได้กับรับไม่ได้เท่านั้น ในตอนแรกเราอาจจะโกรธกัน เพราะเรารับไม่ได้ในสิ่งที่อีกฝ่ายทำ แต่พอเวลาผ่านไป เราเข้าใจได้ เรายอมรับได้กับสิ่งที่เกิดขึ้น เราก็หายโกรธ ถ้าเรารับได้ เราก็ไม่คิดว่าเขาทำผิดแต่ถ้ารับไม่ได้ ไม่ว่ามองยังไง เขาก็ผิด

ฉันเคยถามม่าม๊าว่า เคยเบื่อป๊าบ้างมั้ย?

ม่าม๊าตอบแบบไม่ลังเลเลยว่า บ่อย (หัวเราะ หมายถึงฉันนะที่หัวเราะ คุณแม่เขาจริงจัง )

ฉันก็เลยถามอีกว่า เบื่อแล้วทำไมยังอยู่ด้วยกัน

ม่าม๊าก็ตอบว่า เพราะเรื่องน่ารักๆ ของเขามีมากกว่าเรื่องที่ทำให้เราเบื่อ เขาทำให้เราเลือกที่จะฝากชีวิตไว้กับเขาแสดงว่าเขาต้องมีบางอย่างผูกใจเราไว้ได้ ถึงจะมีเรื่องอื่นๆ เข้ามาแทรกแต่ความรักของเขาไม่ได้หายไปไหน คนเราจะเลิกกันเพราะความเบื่อ แสดงว่าเราไม่ได้รักกันจริงๆ หรอกนะลูก

ป๊าก็เคยบอกฉัน ทุกครั้งที่มีคนถามว่า ทำไมป๊าไม่เคยกิ๊กกั๊กกับสาวๆ แบบที่คนในวัยเดียวกันทำ (ในสังคมนอกเมืองที่ฉันโตมา การมีกิ๊ก หรือการเลิกราแล้วไปแต่งงานใหม่มีให้เห็นบ่อยๆ แต่ก็ไม่ได้มีใครมองว่าดีหรอกนะ ) ป๊าก็ตอบนะ

' เวลาป๊าคิดว่าจะไปมีคนอื่น ป๊าจะถามตัวเองว่าม่าม๊าผิดอะไร ทำไมเราต้องทิ้งเขา แค่นี้แหละลูก เขาไม่ได้ทำอะไรผิด ไอ้เรื่องอื่นๆ ที่จะเอามาอ้างว่าทำอะไรไม่ได้ดังใจ หรือเถียงบ้าง ไม่เข้าใจบ้างมันเป็นความเห็นแก่ตัวที่ใครๆ ก็มี แต่จะเอามาอ้างไม่ได้ ม่าม๊ายังเป็นแม่ที่ดีของพวกหนู เป็นภรรยาที่ถึงจะเถียงกันไปบ้างแต่ก็รักป๊าคนเดียว แล้วป๊าจะต้องมีใครเข้ามาทำให้ทุกอย่างมันหายไปด้วยล่ะ '    

ก็จริงนะ ฉันแอบคิด ไม่ให้ป๊ารู้หรอกว่าเห็นด้วย

ลงท้ายก็เลยโดนแซวหน่อยๆ วามีใครเข้ามาหรือยังไงถึงได้ถาม อันนี้ก็ได้แต่ตอบไปเรื่อยเปื่อย ไม่ได้มีอะไร ๕๕๕

แต่สิ่งหนึ่งที่ชอบ เวลาพูดคุยเรื่องแบบนี้กับป๊าหรือม่าม๊า คือความคิดเราเหมือนจะได้ตกผลึกและมองเห็นมุมที่ไม่ใช่เราคิดไปเอง เพราะคนที่สอนหรือบอกเล่าให้เรารู้ เค้าผ่านจุดนั้นมาแล้ว ผ่านประสบการณ์จริงที่ถ้าไม่เจอกับตัวเราคงคิดไม่ออก วันหนึ่งข้างหน้าที่ฉันจะต้องเริ่มต้นเดินไปกับใครสักคน คิดจริงจังแล้ว ก็อยากได้คนแบบป๊าคนที่ไม่หวาน ไม่โรแมนติก พูดบอกรักไม่เป็น เอาใจไม่เป็นแต่เวลาทำอะไรสักอย่างเพื่อม่าม๊าหรือว่าครอบครัวเรารู้สึกได้เลยว่าเขาทำสุดหัวใจจริงๆ