1
บางครั้งความเงียบก็เป็นเสียงที่ดังที่สุดยิ่งยามที่เขากำลังนั่งมองตนเองอยู่หน้ากระจกผู้ชายฉกรรจ์รูปหน้าคมคายที่ดูทรุดโทรม ขอบตาคล้ำเพราะอดหลับอดนอนใบหน้าดูเหมือนโลกทั้งใบมันโคตรบัดซบและมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ ความจริงเขาควรสูงกว่านี้ด้วยซ้ำแต่เพราะความเครียดหรือฮอร์โมนอะไรซักอย่างที่ทำให้เขาหยุดสูงไป
อัลบั้มเพลงของ
เพลงเมื่อปี
ผู้ชายขวางโลก
และมันก็เป็นอักวันที่เขายังคงมีชีวิตอยู่ๆ
...
เกวินมาที่สถานีในตอนเช้า นั่งรอคดีและสะสางงานเมื่อเดือนก่อนเขาได้รับมอบหมายงานให้ทำงานคู่กับ RK900
เฮ้อ เอวัง
“พ่อหนุ่มเนื้อหอม มีของมาส่งจ๊ะ”เอมิลี่ ตำรวจสาวคนสวยประจำสถานีเดือนหอบของขวัญกล่องยาวขนาดสองฟุตและความกว้างครึ่งฟุตสีฟ้าอ่อนพร้อมผูกโบว์บวกการ์ดใส่ซองแนบมา
เกวินรับมาอย่างงงๆมือสากวางกล่องลงบนโต๊ะ เขาเลือกที่จะดึงโบว์ออกลงถังขยะก่อนจะเปิดฝากล่องออกแต่พอดวงตาสีเทาเห็นของที่อยู่ในกล่อง ฝาก็ถูกปิดลงไปในทันทีเนื้อตัวสั่นระริกตามอัตราการเต้นของหัวใจที่เพิ่มขึ้น เหงื่อผุดไหลตามหน้าผากขมับ แก้มจนไหลมารวมที่ปลายคาง
ไม่จริง
ไม่จริง
การ์ดถูกเปิดออกอย่างเชื่องช้าแล้วแผ่วเบาเชื่อว่าหากมีลมพัดมาคงปลิวร่วงลงไปที่พื้นเป็นแน่
Miss me?
ทั้งซองจดหมายและการ์ดร่วงลงกับพื้นทันทีที่อ่านจบความรู้สึกที่เก็บมานานเหมือนระเบิดออกมาอย่างเงียบงัน
มันอยู่ที่นี้ ที่ดีทอร์ย
มันกลับมาตามหาเขา
มันกลับมา ไอ้สารเลวนั้น
“นักสืบรี้ดครับ คุณทำของร่วง”ริชาร์ด หรือ RK900 บอกพลางก้มลงเก็บให้ก่อนที่ดวงตาจะได้สำรวจข้อความบนการ์ด มือสากก็รวบคืนมาอย่างรวดเร็ว
“ขอบใจ”เสียงที่แทบหายไปกับอากาศถูกเปร่งออกมา เกวินรวบกล่องและซองจดหมายมาไว้ในอ้อมแขนก่อนจะลุกขึ้นเดินออกไป
เกวินขึ้นลิฟท์ไปชั้นห้าชั้นสำหรับตรวจสอบหลักฐานและชันสูตรศพ แองจี้สาวเอเชียประจำแผนกเป็นเพื่อนเขาสมัยเข้าย้ายมาประจำการที่นี้ใหม่ๆ เขากับเธอค่อนข้างสนิทกันในระดับหนึ่งแต่ด้วยหน้าที่และงานคนละชั้นทำให้ไม่ค่อยได้เจอกันนอกจากนี้วันๆเธอยังเอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในห้องแล็ปไม่โดนแสงตะวัน
ก๊อก ก๊อก
“แองจี้ ช่วยตรวจสอบนี่หน่อย”เกวินเคาะเรียกความสนใจก่อนจะวางกล่องไว้บนโต๊ะพลางเปิดออกโดยไม่สนใจเสียงทักท้วงของอีกฝ่ายเลยคราแรกเธอก็งุนงงแต่พอเห็นสิ่งที่อยู่ในกล่องบรรยากาศรอบด้านก็พลันเย็นเฉียบขึ้นมาทันที
แขนซ้ายเรียวยาวตั้งแต่แขนถึงฝ่ามือ
ถึงจะดูซีดปนคล้ำเล็กน้อยแต่ก็ถือว่าเป็นสภาพที่สมบูรณ์นอกจากนี้นิ้วนางยังมีแหวนวงเกลี้ยงทำจากทองคำขาว ดูคุ้นเคยอย่างยิ่งเมื่อมันเหมือนแหวนที่นักสืบรี้ดพกติดตัวอยู่ตลอดเวลา
“เกล ใจเย็นไว้นะ”แองจี้เอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนนักสืบกำหมัดแน่นพร้อมดวงตาแดงก่ำ“ฉันขอตรวจสอบสักหนึ่งวัน นายไม่ได้แตะต้อง...ใช่ไหม?”เกวินส่ายหน้าปฏิเสธถึงใจอยากจะสัมผัสเหลือเกิน
“ดี พรุ่งนี้นายค่อยขึ้นมาฟังผลนะส่วนตอนนี้นายกลับไปก่อนเถอะ” แองจี้ไล่ เธอไม่อยากเห็นเพื่อนเขื่อนแตกตอนนี้เธอยังจำได้ดีตอนที่เกวินร้องห่มร้องไห้ตอนย้ายมาใหม่ๆเพราะเธอดันไปจี้แผลอีกฝ่ายใครเห็นต้องไม่เชื่อแน่ว่าชายอายุสามสิบจะร้องไห้ได้น่าสงสารถึงเพียงนั้น ร้องไห้ปานหัวใจจะขาดหายไปตอนนั้นแองจี้ได้แต่นั่งลูบหลังอีกฝ่ายเงียบๆ
“แหวน...”
“พรุ่งนี้ โอเคไหม?ถ้าไม่เจออะไรฉันจะให้นาย”
“อือ”
...
เกวินไม่มีแม้แต่กะจิตกะใจจะทำงานอะไรทั้งสิ้นเอกสารที่ค้างคาก็ถูกเปิดทิ้งเอาไว้ เหมือนวันคืนเล่านั้นได้ย้อนกลับมาขยี้เขาอีก
ภาพของเธอยังคงวนเวียนแม้จะไม่อยู่ตรงหน้าแล้ว
“ไม่”
มือสากเลื่อนไปคว้าแก้วกาแฟใบโปรดมาไว้ในมือถ้าเป็นปกติเขาคงกวนประสาทแอนดอร์ยนักสืบสองตัวนั้นแต่ตอนนี้แค่จะพูดหรือขยับตัวก็ยังแทบไม่ไหว มันหนักอึ้งไปหมดทำไมการมีชีวิตมันถึงเหนื่อยและหนักหนาขนาดนี้
ที่รัก ถ้าเธอยังอยู่เธอจะปัดเป่าความเศร้านี้ได้ไหม?
เธอจะกอดปลอบประโลมตัวเขาใช่ไหม?
ที่รัก คิดถึงเหลือเกิน
“นักสืบรี้ด คุณเป็นอะไร?”
“เปล่าเอกสาร...พรุ่งนี้จะส่งไปให้”
“ครับ?”
“จะมาถามเรื่องเอกสารไม่ใช่รึไง?”
ความเครียดพุ่งไป
อะไรคือสาเหตุความเครียด?
RK900ได้แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจก่อนจะยอมถอยออกไปให้อีกฝ่ายด้พื้นที่ส่วนตัวมากขึ้นโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้นั้นเกวินกำลังโดยบางความรู้สึกกัดกินรอยแผลเก่าจนมันกลับมาเหวอะหวะและฉกรรจ์อีกครั้งหลังจากผ่านมาแล้วหลายปี
ที่รัก จะตามหาเศษเสี้ยวที่เหลือเธอให้พบ
.....
เรารีบเขียนไปหน่อย ถ้าตรงไหนแปลกหรือ ตรงไหนผิดบอกได้นะ
หลังจากตอนนี้อาจจะหายหัวไป เพราะงานเยอะ
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in