ความรักนั้นสวยงามและหอมหวาน ยิ่งได้มองรอยยิ้มของคนรักเท่าไหร่ก็ยิ่งมีความสุข แต่ในยามร้องไห้ก็พร้อมที่จะเป็นที่พึ่งในยามที่อ่อนแอ ไม่ว่าจะเกิดอะไรเพียงแค่เราเดินไปด้วยกัน จะลำบาก ทุกข์ยากหรือไร้หนทาง พวกเขาก็พร้อมที่จะเดินจับมือไปด้วยกันพร้อมความฝันที่เติมเต็มไปด้วยความรัก

แต่ความฝันนั้นถูกพังทลายลงไปพร้อมกับ 'เธอ' 

เธอที่งดงามและเจิดจรัสเสมอในสายตาของเขา แม้ในยามที่เธอชุ่มโชกไปด้วยโลหิตสีข้น ดวงตาที่เขียวซีดจ้องมองมาราวกับขออภัยทั้งที่ไม่ใช่ความผิดของเธอเลย ส่วนเขาได้แต่ดีดดิ้น กรีดร้องและอ้อนวอน เชื่อเถอะว่าตอนนั้นหัวใจของเขาได้แตกสลายลงไปแล้ว เสียงรอบข้างดับวูบเหมือนไฟถูกตัด

สุดที่รักของเขาเปร่งเสียงที่ไร้ซึ่งเสียงมาทางเขา...

ฉันรักเธอ ฉันรักเธอ

คำว่า 'รัก' จะมีความหมายอะไรถ้าเธอไม่อยู่ใช้มันกับเขา คำนั้นมันจะเหลืออะไรไว้ให้เขานอกจากบาดแผล..

เขาตะเกียกตะกายไสร่างเข้าไปหาแม้จะเนื้อกายจะเสียดสีกับพื้นปูนจนถลอกเขาก็ไม่สนใจ อยากอยู่ใกล้เธอ อยากใกล้ชิดกับเธอในลมหายใจสุดท้ายเท่าที่เป็นไปได้

ที่รัก ใยเธอใจร้ายเช่นนี้ ทำไมทิ้งเขาไว้ในโลกแสนน่ากลัวนี่เพียงลำพัง

ไหนเล่าคำสัญญาที่ว่าเราจะอยู่ไปด้วยกันจนผมสีเป็นสีขาวและฟันนั้นหายไปหมดปาก

ไหนเล่า!!

โลกที่ปราศเธอก็เหมือนกับความมืดที่ไร้เสียงและหนทาง

'เกวินครับ เธอจากไปแล้วครับ'

ไม่

เขาได้ยินเสียงตัวเองกรีดร้อง น้ำตามากมายไหลออกมาจนแทบไม่มีให้ไหล เขาแนบหน้าลงบนแก้มเย็นชืดไร้เลือดของคนรัก ตะโกนเรียกเธอเพื่อหวังว่าจะฟื้นขึ้นมามองเขาอีกครั้ง

หวังว่าริมฝีปากคู่นั้นจะเรียกชื่อเขาอีกครั้ง

หวังเหลือเกิน

แต่สุดท้าย พระเจ้าก็พาเธอไปจากผม

ไม่สิ

ไอ้สารเลวมันพรากเธอไปจากเขา

มันพรากเธอไปจากเขา!

เขาได้แต่ร้องไห้ ร้องไห้ และร้องไห้

ไอ้สวะชั้นเลวมันเดินเข้ามา ลูบผมสีดาร์กชอคโกแลตอย่างปลอบประโลม การกระทำที่ขัดกับสิ่งที่มันทำ เขาเกลียดมัน เขาจะฆ่ามัน!!

มันต้องตาย

มันต้องตาย

มันต้องตาย

มันต้องตาย

ต้องตาย

ต้องตาย

ต้องตาย

....

-- ขอบคุณที่เข้ามาอ่านค่ะ--

อันนี้เป็นบทเกริ่นค่ะ ตอนที่หนึ่งกำลังปั่นอยู่อย่างเมามันส์พร้อมอีกเรื่อง