"มินฮยอก! จูฮอน!" ไอจังตะโกนเรียกเพื่อนทั้งสองก่อนจะเดินเข้าไปหาและกอดทั้งสองคนละที

"ไอจัง! คิดถึงจังเลย ไม่ได้เจอกันนานมากเลยอะ" มินฮยอกดึงแก้มเพื่อนที่ไม่ได้เจอกันนานหลังจากไอจังย้ายมาเรียนที่ญี่ปุ่นช่วงมอปลาย ช่วงนี้ปิดเทอมมินฮยอกกับจูฮอนก็อยากไปเที่ยวด้วยกันอยู่แล้ว พอนึกได้ว่าไอจังเรียนที่นี่ ก็ไม่ลืมที่จะติดต่อกัน

"คิดถึงมินเหมือนกัน อ้วนขึ้นมั้ยนะ"

"ไอจัง!" มินฮยอกขึ้นเสียงที่ดูยังไงก็ไม่น่ากลัว

มินฮยอกเปรียบเสมือนของหวานราคาแพง ต่างจากไอจังที่คงจะหวานเพียงแค่ชื่อ บางทียังขมเหมือนไวน์อีกต่างหาก

จูฮอนคงชอบหวานๆมากกว่าอะไรขมๆสินะ

"แล้วคนนี้ก็.. คิดถึงมากๆเลย" ไอจังหันไปมองจูฮอนที่ยืนทำหน้าไม่สบอารมณ์อยู่ แต่ก็ยอมให้คนตัวเล็กกว่ายื่นมือมาดึงแก้มเขาเล่น

มินฮยอกมองภาพทั้งคู่เล่นกัน ก่อนจะนึกกับตัวเองว่าตอนนี้เขากับจูฮอนเป็นแฟนกัน จูฮอนกับไอจังเป็นแค่แฟนเก่า..

ไม่มีอะไรหรอก จูฮอนกับไอจังก็เล่นกันแบบนี้อยู่แล้ว

ไอจังขับรถจากสนามบินออกมานอกเมือง ขับเข้าถนนบ้านพักตากนอกเมืองที่พ่อซื้อไว้ให้เผื่อวันไหนไอจังเบื่ออากาศภายในเมือง

"อีกไม่กี่ปีก็จะเรียนจบแล้วเนอะ" ไอจังเอ่ยขึ้น มินฮยอกที่นั่งเบาะข้างๆหันมาพยักหน้ายิ้ม ส่วนจูฮอนนั่งเบาะหลังตรงกับคนขับ

"วางแผนจะแต่งกันเมื่อไหร่หรอ" จูฮอนตวัดสายตาขึ้นไปสบกับสายตาของไอจังที่มองเขาอยู่แล้วผ่านกระจก

ไอจังคุ้นเคยสายตานี้ดี สายตาของจูฮอนเนี่ย อ่านง่ายกว่าบทเรียนไหนๆที่เขาเคยเรียนมาเสียอีก

ครั้งนี้ไอจังก็อ่านออกอีกแล้ว

จูฮอนยังรักไอจังอยู่

"ถามอะไรแบบนั้น.. เรากับจูฮอนยัง.. ยังไม่.." มินฮยอกพูดและเว้นไป เท่านั้นไอจังก็รู้แล้วว่าจูฮอนยังลืมตนไม่ได้จริงๆ จูฮอนติดการสัมผัส ไม่ได้ติดเซ็กส์ แต่พอได้สัมผัสไอจังทีไร มันก็จะเลยเถิดไปถึงขั้นนั้นทุกที แล้วทำไมตอนนี้มินฮยอกยังรอดมาได้..?

"ได้ไงอะมิน~ คบมาตั้งนานแล้วนะ" ไอจังมองมินฮยอกที่ตอนนี้นั่งหน้าแดงแจ๋

"หรือว่าจูฮอนไม่เก่งเรื่องบนเตียงน้า~" 

"ไอจัง.." จูฮอนกดเสียงต่ำ ไอจังยังนิสัยเหมือนเดิมเลย ขี้เล่นยังไงก็ยังขี้เล่นอย่างนั้น

"คิก.. ล้อเล่นหน่า แล้วอย่างนี้ก็ต้องแยกห้องมั้ย เรามีสามห้องพอดีเลย"

"เอาสิ" มินฮยอกตอบ สายตาพร่าเพราะเริ่มง่วงนอน ความเหนื่อล้าจากการเดินทางทำให้มินฮยอกเข้าสู่ห้วงนิทราไปในที่สุด

สีของท้องฟ้าเริ่มครึ้มลง แสงดาวระยิบระยับเริ่มทำหน้าที่ของมัน

ภายในรถมีเพียงคนสองคนที่ยังคงนั่งมองกันไปมา จูฮอนไม่รู้ตัวเองเลยว่ามองหน้าคนตัวเล็กมานานขนาดไหนแล้ว รู้เพียงแค่คิดถึง ไม่อยากยอมรับเท่าไหร่ว่าที่ไม่มีอะไรกับมินฮยอกสักทีก็เพราะยังลืมไอจังไม่ได้

เหมือนคนโง่ที่วันนั้นปล่อยให้ไอจังเข้าใจผิดเรื่องเขากับมินฮยอก ไอจังบอกเลิกเขาและหลังจากนั้นเขากับมินฮยอกก็คบกัน ไม่นานไอจังก็ย้ายโรงเรียน ไอจังร่าเริงจนใครก็จับสังเกตไม่ได้ว่าไอจังก็เสียใจ คนที่ร่าเริงตอนร้องไห้จะน่าสงสารที่สุด จูฮอนรู้..

"จูฮอนคิดถึงไอจังมั้ย" เสียงนุ่มเอ่ยถามขึ้นเมื่อแน่ใจแล้วว่ามินฮยอกหลับลึกไปแล้ว

ไอจังกำพวงมาลัยแน่น ไม่มองกระจกอย่างตอนแรก จากที่ไม่กลัวคำตอบ ตอนนี้กลับกลัว เท่านี้ก็พอจะรู้แล้วว่าไอจังก็ยังรักจูฮอนอยู่เหมือนกัน

ความเงียบเป็นคำตอบจากจูฮอน ไอจังยิ้มบางๆ ที่บอกว่าจูฮอนอ่านง่าย ตอนนี้คงต้องคิดใหม่แล้วสินะ

"อืม" 

...

"คิดถึงสิ จูฮอนคิดถึงไอจัง.."

ภายในความมืดไอจังยื่นมือไปด้านหลัง จูฮอนใจเต้นแรงขึ้น มือคู่เล็กที่แสนนุ่มและอบอุ่นกำลังรอนิ้วมือเขาเข้าไปประสาน จูฮอนชั่งใจอยู่นาน และในที่สุดนิ้วมือของทั้งสองคนประสานกันบางเบา

นี่พวกเรากำลังทำผิดต่อมินฮยอกอยู่ใช่มั้ย..

"ไอจังทำไงเนี่ย อาหารอร่อยทุกอย่างเลย" มินฮยอกถาม

"ไอจังไปเรียนมา ไอจังทำเองเป็นทุกอย่างแล้วนะ" จูฮอนมองไอจังพูดอวด ไอจังทำเป็นทุกอย่างแล้วหรอ.. ตอนคบกับเขายังทำอะไรไม่เป็นเลยนอกจากงอแงและเอาแต่ใจ ไอจังของเขาโตขึ้นแล้วจริงๆด้วย

ตอนไม่มีจูฮอน ไอจังก็คงมีความสุขดีสินะ

"ดีจัง มินก็จะไปเรียนอยู่เหมือนกัน จูฮอนน่ะ เลือกกินมากๆเลยเนอะ ถ้าไปเรียนต้องอร่อยกว่าเดิมแน่ๆเลยเนอะจูฮอน" ไอจังหน้าเจื่อนลงแต่ยังคงยิ้มอยู่ แสดงว่ามินฮยอกคงทำอาหารให้จูฮอนกินประจำสินะ แต่ในตอนที่ไอจังคบกับจูฮอน มีแค่จูฮอนที่ทำอาหารให้ไอจังกิน พอนึกแบบนี้แล้วมินฮยอกก็เหมาะกับจูฮอนกว่าไอจังจริงๆนั่นแหละ

"อื้อ ลองไปเรียนสิ จูฮอนชอบกินเมนูผัก วันนี้ไอจังก็เลยใส่ผักเยอะๆ ไม่รู้ว่าจะถูกปากมั้ย"

"มินว่ามันเค็มไป.."

"อร่อย เราชอบ" จูฮอนพูดตัดมินฮยอก จูฮอนก็ลองชิมหมดทุกเมนูแล้ว ไม่เห็นมีอะไรเค็มไปอย่างที่มินฮยอกว่าเลย

"...ชอบหรอ" ไอจังยิ้มบางถาม

"อือ" จากนั้นทั้งสามก็นั่งกินข้าวไปเงียบๆ

"จะว่าไป มินว่าเราก็น่าจะคุยเรื่องแต่งงานได้แล้วนะจูฮอน" มินฮยอกพูดโดยที่สายตายังมองอยู่ภายในจานข้าว มินฮยอกไม่อยากเห็นสายตาไอจังกับจูฮอนที่มองกันเลย ตอนแรกคิดว่าทั้งคู่คงจะไม่อะไรกันแล้ว แต่พอมาเจอกันก็เป็นแบบนี้ เป็นแบบที่จูฮอนไม่สนใจมินฮยอกเลย

...

"...นั่นสิ มินฮยอกอยากเป็นเจ้าสาวแย่แล้วเนี่ยจูฮอน" ไอจังพูดพลางยื่นมือมาบีบแก้มทั้งสองข้างของมินฮยอกไปมา หัวเราะเสียงใส แต่ในใจมันกำลังจะหมดแรง แค่รู้ว่าจูฮอนแต่งงานกับคนอื่นไอจังก็รู้สึกอยากร้องไห้ขึ้นมาดื้อๆ

"ไอจังก็แต่งได้แล้วนะ จะได้มีเบบี๋ตัวเล็กๆซะที"

"โหยยังหรอก อีกนานเลย" ไอจังตอบ

"ทำไมละ อยู่ที่นี่ไม่ได้คบใครบ้างเลยหรอ" มินฮยอกยังคงถามเพื่อที่จะได้ย้ำไอจังว่ายังไงจูฮอนกับมินฮยอกก็ต้องได้แต่งงานกันแน่ๆ

"ไอจังรอคนคนหนึ่งอยู่:)" แต่ประโยคนี้ทำเอามินฮยอกเองที่เป็นฝ่ายเจ็บ ประโยคที่ฟังยังไงก็รู้ว่าคนคนนั้นคือใคร

"มินอิ่มแล้ว เดี๋ยวมินช่วยล้างจานนะ" ทั้งๆที่มาเที่ยวแท้ๆแต่ทำไมมันไม่มีความสุขเลยสักนิด คิดผิดจริงๆที่มาญี่ปุ่น..

"ไม่เป็นไรๆ ไอจังล้างเอง มินกับจูฮอนไปพักผ่อนเถอะ เดินทางมาเหนื่อยๆ" ไอจังยื้อจานในมือมินฮยอกไว้ จนในที่สุดก็ต้องเข้าห้องไป เช่นเดียวกับจูฮอน

ทั้งสามห้องนอนอยู่ติดกัน ห้องมินฮยอกอยู่ซ้าย จูฮอนอยู่กลาง หนูเอมอยู่ขวา

เสียงฟ้าร้องดังลั่นกลางดึก ฝนเม็ดใหญ่สาดลงมาไม่มีท่าทีว่าจะหยุดง่ายๆ

ไอจังกลัวเสียงฟ้าร้องไม่ใช่หรอ.. จูฮอนนึกเป็นห่วงคนตัวเล็กขึ้นมา ไอจังขี้ตกใจเหมือนแมวตัวเล็กๆแล้วก็กลัวเสียงฟ้าร้องยิ่งกว่าอะไร ตอนคบกันก็ชอบมามุดอยู่กับอกเขาเพื่อที่จะคลายความกลัวลงไปบ้าง

เหมือนสมองสั่งการโดยตรงถึงการกระทำ

จูฮอนยืนมองประตูสีขาวห้องไอจัง บิดลูกบิดและผลักประตูเข้าไป เห็นก้อนผ้าห่มอยู่ก้อนหนึ่งบนเตียง เสียงสะอื้นน้อยๆดังลอดออกมา

"ไอจัง ไม่ร้องนะ" เตียงด่านหนึ่งยวบลงไปเมื่อจูฮอนตัดสินใจนั่งลง สองมือค่อยๆดึงผ้าห่มออกก่อนที่จะคนข้างใจหมดอากาศหายใจไป

"จู.. จูฮอนหรอ" 

"อืม หยุดร้องได้แล้ว" คนตัวเล็กมองลอดออกไปและเลิกผ้าห่มขึ้น

"จูฮอนมาทำไม" 

"เรา.. ก็ไอจังกลัวเสียงฟ้าร้องไม่ใช่หรอ" จูฮอนนอนลง คิดว่ารอฝนซาก็จะกลับห้องแล้ว ไอจังร้องไห้แบบนี้จูฮอนปล่อยไว้ไม่ไหว

"จูฮอน.." คนตัวเล็กขยับเข้าไปใกล้กายหนา ซุกอกกว้างหนีเสียงฟ้าร้องน่ากลัว จูฮอนนิ่งไปสักพัก

"จูฮอน กอดไอจัง.. ได้มั้ย" จูฮอนไม่คิดว่านี่คือการทำผิดต่อมินฮยอกแต่อย่างใด ในเมื่อเขาไม่เคยรักมินฮยอกเลย ที่คบกับมินฮยอกก็เพื่อความสบายใจของไอจังทั้งนั้น

"ไอจังก็คิดถึงกอดจูฮอนเหมือนกันเลย อื้อ.." จูฮอนกดจูบลงบนปากบาง ไอจังดูตกใจในตอนแรก แต่ก็รับสัมผัสนั้นมา ความอบอุ่นแผ่ไปทั่วร่างทั้งสอง เสียงจูบแผ่วเบาที่ได้ยินกันแค่สองคน จูบเนิ่นนานเป็นเครื่องบอกได้ว่าความรู้สึกทั้งหมดมันยังคงอยู่

"ไอจังรอใครอยู่หรอ" จูฮอนคงถามถึงเรื่องแต่งงาน

"รอคนที่ทำอาหารให้ไอจังกินคนเดียวไง"

"ไอจัง.. เรากลับมาคบกันดีมั้ย จูฮอนจะเลิกกับมินฮยอก"

"ไอจังก็อยากคบกับจูฮอนเหมือนกัน แต่มินฮยอกชอบจูฮอนมากนะ" เพื่อนคนเดียวของไอจังตอนอยู่เกาหลี มินฮยอกดีกับไอจังจริงๆ ถึงเหตุผลมินฮยอกที่เข้าหาไอจังมันจะดูตลกไปสักนิด

มินฮยอกเข้ามาเป็นเพื่อนคนแรกของไอจังเพราะชอบจูฮอน ไอจังรู้และไม่อยากทะเลาะกับใครทั้งนั้น ภาพวันนั้นก็ยังติดตา วันที่มินฮยอกจูบจูฮอน.. จูฮอนไม่ได้เริ่ม ไอจังคิดว่ามินฮยอกคงดูแลจูฮอนได้ดีกว่าเลยถอยออกมา ซึ่งมันก็แย่ต่อไอจังและจูฮอนเอง

"แล้วจูฮอนไม่ชอบไอจังหรอ แค่นี้ยังใจร้ายไม่พออีกรึไง" ไอจังนิ่งไป จริงด้วย.. ไอจังเลิกกับจูฮอนโดยที่ไม่ได้ถามอะไรจูฮอนเลย อยู่ๆก็บอกเลิกแล้วก็หนีความจริงมาอยู่ที่ญี่ปุ่น

"ขอโทษจูฮอน ไอจัง.. ก็ไม่อยากเสียมินฮยอกไป" 

"เพื่อนที่คบกับไอจังเพราะอยากใกล้กับจูฮอนแบบนั้นอะหรอ" จูฮอนพูดตามความจริง มินฮยอกก็แค่ชอบเขา เพื่อนแท้ที่ไหนจะแย่งคนรักของเพื่อนมาแบบนี้

"จูฮอนรู้"

"รู้สิ รู้หมดแหละว่าไอจังคิดอะไร ไอจังเอาแต่ใจไม่ใช่หรอ"

...

"เอาแต่ใจกับมินฮยอกบ้างสิ ทวงจูฮอนคืนมาได้แล้ว"

"จูฮอน.."

"คิดถึง"

".."

"คิดถึงจะแย่แล้ว" ความอุ่นบริเวณไหล่จากน้ำตาที่จูฮอนไม่เคยให้ไอจังได้เห็น ทำเอาคนตัวเล็กที่นั่งอยู่ในอ้อมกอดรู้สึกผิด รู้สึกผิดที่ทำร้ายจูฮอนขนาดนี้ 

"อืม ไอจังจะเอาแต่ใจเพื่อเอาจูฮอนคืนมา แบบนี้ดีมั้ย" แบบนี้สิ.. ไอจังเหมาะกับความร่าเริงแล้วก็สดใสที่สุดเลย ต่อไปนี้จูฮอนจะได้ความสดใสกลับคืนมาแล้วใช่มั้ย..

"ไม่ได้เข้าครัวนาน สงสัยต้องเริ่มแล้วมั้ง"

"ใช่สิ ไอจังไม่ยอมทำเองหรอก จูฮอนเป็นคนใช้ไอจังไง" ทั้งคู่ยิ้มและหัวเราะด้วยกันเหมือนเมื่อก่อน ไม่คิดเลยว่าการมาหาไอจังครั้งนี้ จะเป็นการได้คนรักกลับคืนมาด้วย

ENDส่งฟีดแบ็ค ติ&ชม ได้ที่ #บันทึกจูเอ็ม ในทวิตค่ะ