“ I don't know you, but I feel like I know you. ”

ภาพถ่ายสีจาง

ม้วนฟิล์มที่ถูกแสงกินไปกว่าครึ่ง

ผืนผ้าใบที่เต็มไปด้วยสี

ทั้งหมดนี่สะท้อนให้เห็นภาพของใครบางคน

ห้องเก่าๆเต็มไปด้วยฝุ่นนี้เคยเป็นของคุณ ฉันเข้ามาวิ่งเล่นบ่อยๆตั้งแต่เด็ก หวังว่าคุณจะไม่ว่ากันนะ

ทั้งกล้องฟิล์มนี่ถึงมันจะใช้ไม่ได้แล้ว เครื่องฉายสีสนิมเก่าๆ งานศิลปะที่ใครบางคนทิ้งเอาไว้ได้เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ตอบไม่ได้เหมือนกัน สงสัยตัวฉันในวัยเด็กจะสนใจสิ่งเล่านี้มากไปหน่อย พอรู้ว่าทั้งหมดนี่เป็นของ ‘คุณ’

คำถามหลายคำถามที่ฉันเริ่มถามตัวเองเพิ่มมากขึ้นในทุกๆวัน

เราจะสามารถรู้สึกรักใครสักคนได้ไหม ใครสักคนที่เราไม่แม้แต่จะได้เจอ หรือพูดคุยกัน ใครบางคนที่ไม่อยู่บนโลกนี้แล้ว…

คนๆหนึ่งจะทำให้เราทั้งเข้มแข็งและอ่อนแอได้ยังไง

แล้วฉันจะได้คำตอบเมื่อไหร่ พอคิดถึงตรงนี้ก็ได้แต่หัวเราะคนเดียว

หวังอะไรอยู่?

คนโง่…

คุณไม่มีทางตอบคำถามฉันหรอก ไม่ว่าจะรอไปอีกนานแค่ไหน

อ่า..ฉันไม่เคยเจอคุณหรอก เพียงแต่ฟังใครต่อใครพูดมาอีกที ผู้ชายอารมณ์ดี ที่มักจะคลุกตัวอยู่กับงานศิลปะและภาพถ่าย ฟังถึงตรงนี้ฉันก็ตกหลุมรักคุณไปเสียแล้ว

นี่คงเป็นคำตอบแรก และคำตอบเดียวที่คนโง่คนหนึ่งหาพบล่ะนะ

ตั้งแต่จำความได้ ทุกเย็นหลังเลิกเรียน เด็กวัยเดียวกันจะมีฮีโร่แสนใจดีมารับ แผ่นหลังกว้าง อ้อมกอดที่ดูปลอดภัยและอบอุ่น ฉันไม่อิจฉาหรอกนะ เพราะฉันเชื่อว่าคุณหล่อและเท่กว่าเป็นไหนๆ ถึงแม้ว่าคุณจะมารับฉันไม่ได้ก็ตาม

น่าแปลกที่ถึงคุณจะไม่อยู่ แต่ก็เหมือนว่าคุณไม่เคยไปไหน

เวลาที่ฉันโดนเด็กตัวโตแกล้ง คุณจะเข้ามาปกป้อง

ตอนที่ฉันหกล้ม คุณจะปลอบฉัน

ในวันสำคัญของฉัน คุณจะนั่งอยู่แถวหน้าสุดแล้วปรบมือยินดี..จะเป็นแบบนั้นใช่ไหม

ภาพของพี่ชายที่วิ่งกระหืดกระหอบมารับฉันที่โรงเรียน จูงมือฉันข้ามถนน และโอบกอดแม่กับฉัน รอยยิ้มเท่ๆของพี่ที่ฉันเคยเห็นมันมาก่อนในภาพถ่าย ถ้าคุณยังอยู่ คงจะทำแบบนี้ใช่ไหม

มันเป็นคำถามที่ฉันไม่เคยได้คำตอบ ทำได้แค่หัวเราะตัวเองที่ยังเอาแต่ถามถึงคุณอยู่

ม่านสีทึบที่เมื่อเปิดออกจะเจอกับฝุ่นที่ลอยคลุ้ง แสงที่สาดเข้ามาในห้องทำให้มองเห็นทุกอย่างได้ชัดเจน ข้าวของที่ยังอยู่ที่เดิมมาตลอดหลายปี ฉันมองม้วนฟิล์มเลอะฝุ่นนั่น มันยังอยู่ในเครื่องฉายอยู่เลย

“สมกับเป็นคุณดี”

มันทำให้ฉันนึกขำตัวเอง ฉันคิดแบบนั้นทั้งๆที่ไม่เคยเจอคุณเลยได้ยังไงกัน

ไม่มีสิทธิ์ที่จะพูดว่าคิดถึงด้วยซ้ำ...

มองไปรอบๆรูปถ่ายมากมายหลายใบที่อยู่กับไม้หนีบแห้งสนิทไปนานแล้ว พลันสายตาของฉันก็หยุดลงที่ล้อม้วนฟิล์มที่ยังม้วนไม่เสร็จดี อ่า...มันโดนแสงกินไปบ้างแล้วนี่สิ คุณจะเป็นแบบนั้นรึเปล่า แสงจะค่อยๆทำให้คุณหายไปไหม

ถ้าฉันปิดม่านดีๆ ไม่ให้แสงลอดเข้ามา

ถ้าฉันระวังตอนใส่ฟิล์มลงในกล้องมากกว่านี้

ถ้าฉันเป็นเด็กดี...

คุณจะอยู่กับฉันนานขึ้นใช่มั้ย

ฉันกำลังตามหาในสิ่งที่เป็นไปไม่ได้ สิ่งที่ไม่ว่าจะหาเท่าไหร่ ก็ไม่มีทางเจอ

“Life is the art of dying”

ถ้าเป็นแบบนั้นจริงๆ

คุณคงเป็นเหมือนกับภาพถ่ายที่น่าจดจำภาพหนึ่งชีวิตของฉัน