หากจะเอ่ยถึงดาวพลูโตแล้ว คงไม่มีใครไม่รู้ว่าพลูโตไม่ได้เป็นดาวเคราะห์อีกต่อไป 

" ทำไมโลก พระอาทิตย์ และดาวเคราะห์ดวงอื่นๆถึงพากันเดินหนีฉัน "

นี่คงเป็นคำถามในหัวใจของพลูโตมาตลอดหลายปีตั้งแต่ปลายฤดูฝนปี 2549 ..

" จักรวาลแสนกว้างใหญ่ทำไมจึงทิ้งฉันไว้คนเดียว " 

แน่นอนว่าไม่มีใครชอบความรู้สึกนี้ ความรู้สึกของพลูโต

การถูกตัดออกจากชีวิตใครสักคน เป็นความรู้สึกที่ไม่ค่อยดีนัก ครั้งหนึ่งเด็กสาวเคยมีพลูโตเป็นของตัวเอง

เธอตัดมันออกจากวงโคจรของชีวิต กาลเวลายังคงหมุนไปเรื่อยๆอย่างไม่มีทีท่าว่าจะหยุด..

แต่แล้ววันนึงมีบางอย่างหวนกลับเข้ามาในห้วงความคิดยามนิทรา 

" พลูโตดวงนั้นจะเป็นอย่างไรบ้างนะ " คำถามเกิดขึ้นวนไปวนมาในหัวของเธอ 

กลับมานึกทบทวนอีกทีเด็กสาวได้ตัดพลูโตออกไปจากวงโคจรของชีวิตอย่างถาวร 

กว่าจะคิดได้ก็สายไปเสียแล้ว ไม่ว่าจะคิดถึงหรือโหยหาขนาดไหน ก็ไม่สามารถจะเอาพลูโตกลับมาในวงโคจรของเธอได้ใหม่อีกครั้ง  

ตลอดกาล

" บางทีการอยู่ต่ออาจจะไม่น่าจดจำเท่าการจากไป "