มันเป็นวันสุดท้ายของการถ่ายทำ หรืออีกนัยหนึ่งคือครั้งสุดท้ายที่ทั้งคู่จะได้ร่วมงานกัน แน่ล่ะ ใครไหนเลยจะล่วงรู้ถึงอนาคตได้ อาจมีงานใดสักงานที่พวกเขาจะได้พบกันอีก หรืออาจเป็นในงานสังคมสักงาน ไม่ก็การพบเจอกันในวันหยุดอย่างที่ผ่านมา 

แต่ไม่มีอีกแล้ว

ไม่มีอีกแล้วช่วงเวลาที่จะเป็นดั่งเช่นที่ผ่านมา

โรเบิร์ตอยู่ในชุดของรัมเพิลสติลสกิน จะขาดก็แต่เสื้อกั๊กสีทองที่วางพาดอยู่กับเก้าอี้ไม่ไกลนัก แต่เขาไม่ได้มีท่าทีเร่งรีบใด กลับนั่งอย่างสบายๆบนเก้าอี้ทรงสูง และแม้ในแววตาสีน้ำตาลเข้มคู่นั้นจะเหม่อลอยออกไปอย่างใช้ความคิด หล่อนก็ไม่มีความกล้าพอที่จะถามเขาอยู่ดี ว่าภายใต้ท่าทีที่แสดงออกมานั้น มีสิ่งใดซ่อนอยู่

"เรามีเวลาชั่วนิรันดร์"  เขาเคยบอก และเอมิลี่ก็หวังให้มันเป็นเช่นนั้น

ตลอดกาลน่ะนานสักเท่าไร ตราบชั่วอสงไขย หรือเพียงชั่วเสี้ยววินาทีของเข็มนาฬิกาเท่านั้นเอง

Wi-wi-wi-wi-wi-wi-wine"  

เสียงกีตาร์คลอแผ่วเบา พร้อมเสียงทุ้มต่ำที่เริ่มขับขานบทเพลงเนิบช้า ปลุกเอมิลี่ขึ้นมาจากภวังค์ หล่อนจำเพลงนี้ได้ เคยได้ยินมันบ้างเป็นครั้งคราวเมื่ออยู่กับโรเบิร์ต เขาเคยบอกว่าเขาชอบมัน และเอมิลี่มีความกล้าพอที่จะถามเขาว่าเหตุใดเขาจึงไม่เปิดมันบ่อยนัก คำตอบที่ได้กลับมาคือใบหน้าของเขาที่ปรากฏรอยยิ้ม, รอยยิ้มที่เอมิลี่รักนักหนา 

แต่มันคงไม่ถูกนัก หล่อนรักมากกว่ารอยยิ้มของเขา

โรเบิร์ตยังคงนั่งอยู่ที่เดิม บนเก้าอี้ทรงสูงไม่ไกลจากหล่อนมากนัก มีกีตาร์ตัวเก่งอยู่ในอ้อมแขน 

เขาจ้องมองหล่อนอย่างคล้ายจะมีบางสิ่งที่อยากจะเอ่ยออกมา ในแววตาสีเข้มคู่นั้นสั่นไหว กระนั้นบทเพลงและท่วงทำนองที่ขับขานยังไม่มีทีท่าจะหยุดลง

ขอบตาของหล่อนเปียกชื้น นั่นไม่ใช่เรื่องดีนัก เพียงเท่านี้การจากลาก็ยากเกินจะทนแล้ว เอมิลี่หวังว่าจะจากลากับเขาด้วยรอยยิ้มเสียมากกว่า

โรเบิร์ต โรเบิร์ต โรเบิร์ต

ถ้าหากว่า... 

ถ้าหากเพียงแต่ว่า... 

ชั่วนิรันดร์ไม่มีจริง นั่นทำให้เอมิลี่รู้สึกคล้ายกับหัวใจของหล่อนถูกบีบ และมันเจ็บปวดอย่างน่าเหลือเชื่อ เจ็บปวดเสียจนจากเพียงน้ำตาไม่กี่หยดเมื่อครู่ กลายเป็นการสะอื้นไห้  

เสียงกีตาร์หยุดลง ทิ้งให้ทั่วทั้งบริเวณมีเพียงความเงียบงัน คล้ายว่ามนต์สะกดที่ปกคลุมพื้นที่ได้จางหายไปแล้ว พร้อมการหยุดลงของบทเพลง 

เสียงขยับเก้าอี้ดังขึ้น ซึ่งแม้นัยน์ตาของเอมิลี่จะพร่าเลือนจากม่านน้ำตา แต่หล่อนยังคงเห็นเงาร่างของอีกฝ่ายที่ขยับก้าวเข้ามาหาตนได้อยู่ดี

โรเบิร์ตไม่พูดอะไร มันไม่ใช่วิสัยของเขาที่จะพูดพร่ำเพรื่อ ไม่ว่ากับเรื่องไหนๆ เขาเพียงสวมกอดร่างเล็กของเอมิลี่ไว้ด้วยสองแขน ปลอบประโลมหล่อนด้วยความเงียบงัน และสัมผัสคุ้นเคยอย่างที่เขาทำเป็นประจำ

โรเบิร์ตหวังให้ห้วงเวลาเป็นไปอย่างที่เขาเคยบอกกับหล่อน

แต่ชั่วนิรันดร์ไม่มีจริง และพวกเขาต่างมีชีวิตของตนเองภายนอกโลกใบเล็กใบนี้ของพวกเขาทั้งคู่

ท่อนสุดท้ายของเพลงดังขึ้นมาในหัวของเขา โรเบิร์ตอยู่มานานพอที่จะเรียนรู้ว่าทุกสิ่งไม่มีทางเป็นอย่างที่หวังได้ หรือแม้ว่าเป็นได้ดั่งใจ ก็ไม่มีสิ่งใดยั่งยืน

มีพบ ย่อมต้องมีจาก 

แต่อ้อมกอดของเอมิลี่อุ่น และนั่นก็เพียงพอแล้วสำหรับชั่วเสี้ยววินาทีของชั่วนิรันดร์

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

คือเราไม่ได้เขียนอะไรนานมาก นานแบบมากๆ แต่เรื่องนั้นช่างมัน นี่คืออินสไปเรชั่นของเรา

ถ้าถามว่าใคร ก็คู่นี้  

ส่วนนี่เพลง Tomorrow Never Came  

ขอบคุณค่า