ผมสะดุ้งตื่นเพราะมือถือสั่นที่ข้างหมอน

แค่โพสรูปๆเดียวกับแคปชั่น  ทำเป็นตกใจกันหมด



….แต่ความจริง ผมก็ดีใจกับตัวเองไม่ใช่เล่น



เพราะไม่ใช่ทุกวันที่จะมีนางฟ้าเป็นของตัวเองนี่ฮะ




เรานัดเจอกันที่ร้านเจลาโต้แถวมหาลัย โคเว้นท์​ การ์เด้นไม่เคยเงียบเหงา มักเต็มไปด้วยผู้คนและนักท่องเที่ยวที่เดินขวักไขว่ แม้จะยามบ่ายวันพุธ

บางทีผมเอือมระอาพื้นที่ย่านดังกลางลอนดอน



ผิดกับคนผมหยิกตรงหน้า ที่กำลังและเล็มไอศครีมทิรามิสุของตัวเองอย่างอารมณ์ดี





เขาว่าไม่มียาวิเศษหรือกระสุนเงินที่จะคลี่คลายปัญหารุงรังของเราได้ 

ผมว่ามองตาพี่นายเหมือนการรักษาเยียวยาทุกสิ่ง

ส่วนคุณ(คง)ว่าความรักบิดเบือนมุมมองผมต่อโลกภายนอกสำเร็จแล้ว



จะให้อธิบายอิทธิพลของเสียงเทเนอร์หวานต่อความเครียดของผมยังไงคุณก็อาจไม่เข้าใจ




ความรักไม่ได้เป็นกุญแจอเนกประสงค์ที่ไขประตูออกทุกบานหรอก ผมรู้

เพียงให้มีคนๆหนึ่งให้เราคอยแบ่งปันชีวิตที่กำลังพยายามอยู่ด้วย

มีคนที่ไม่จำเป็นจะต้องเข้าใจเราทุกเรื่อง ไม่ได้ชอบอะไรเหมือนกันหมด ไม่ได้เคยรู้จักอะไรที่เรารู้จัก


แต่เป็นคนที่ยอม


ยอมเหมือนเรายอมเขา


ยอมแบ่งเวลาให้กัน ยอม พยายามเข้าใจ รับฟังเวลาผมไม่ใช่เวอร์ชั่นที่ดีที่สุด

พูดคุย ตักเตือน ทวงให้ผมดูแลตัวเอง


พร้อมจะขยับจัดการตารางชีวิตไปด้วยกัน

สนับสนุนกันในสิ่งที่ต่างคนรักเหมือนเราเป็นละครเวทีเรื่องใหม่ในชีวิต


เรื่องที่ผมขออย่าให้จบลงง่ายๆ




“แบร์ ดูสิ”  พี่นายเรียกผมเบาๆ เรานั่งตรงข้ามกันที่โต๊ะกลมตัวเล็กสีขาวหลังร้าน เจ้าตัวยกช้อนเล็กขึ้นชี้ผม

“ฮะพี่นาย”  ผมเลียสแตร็กคิอาเตลล่าบนช้อน รสวานิลลาหวานติดปลายลิ้นตัดกับช็อกโกแลตขม 



เจลาโต้สกู๊ปเดียวหมดอย่างรวดเร็ว



เร็วจนผมยังรู้สึกว่ากินไปไม่เต็มที่

(ก็มันอร่อยสุดในลอนดอนนี่นา)





พี่นายยิ้มเอ็นดูให้กับสายตาผิดหวังของผม

“เราใส่เสื้อสีเดียวกันเลย”



ผมหัวเราะ  ก้มลงมองเสื้อยืดสีดำของตัวเอง

“บังเอิญ”  ผมว่า วางช้อนลงในถ้วยกระดาษที่ความว่างเปล่าเหมือนจะล้อผมกลับ



เท้าแขนกลางโต๊ะแล้วเอนตัวเข้าใกล้พี่นาย


“แต่จะไม่ให้บังเอิญก็ได้--“


พี่นายเลิกคิ้ว จ้องผมนิ่ง


ผมคว้ามือพี่นายมากุม





“--เป็นแฟนกับผมนะฮะ”





ความสุขคือความรู้สึกที่ยากจะอธิบาย

ความรู้สึกชนิดที่คุณก็คงรู้สึกว่าใช่ก็ต่อเมื่อได้รู้สึกถึงมันนั่นแหละ*



ความรู้สึกวินาทีที่ริมฝีปากคนข้างตัวสัมผัสต้นแขนผม

ลมหายใจใกล้ตัวจนอยากจะรีรันเหตุการณ์บนเตียงเมื่อคืน




“ตื่นก่อนพี่เป็นด้วยหรอเรา”

ผมกลอกตา เอื้อมมือไปวางมือถือไว้ที่โต๊ะข้างเตียง


“มีโนติเตือนน่ะพี่”  หย่อนตัวกลับลงเตียง ขยับไปเบียดที่นอนของคนข้างตัว 

“นาฬิกาปลุกดีๆนี่เอง”


พี่นายจูบไหล่ผม 

“สำคัญรึเปล่า”


ผมยิ้ม

“จะว่าสำคัญก็ได้--“  ผมหลับตา คิดถึงรูปถ้วยเจลาโต้กับช้อนคู่สองคันที่ปักสกู๊ปสแตร็กคิอาเตลล่าอยู่


“รอพี่ดูเอาเองละกัน”