เหมือนตอนรถไฟเหาะดิ่งตัวลงราง

การดีดตัวที่เร็ว แรง จนร่างโหวงไปหมด

นิ้วของแบร์กำลังลูบคลำเส้นผมของผม

รอบตัวผมมีแต่ความมืด ปล่อยใจจดจ่ออยู่กับรสปากคนในอ้อมแขน






“พี่นายเอาพีนัทบัตเตอร์ใช่เปล่า” แบร์ถาม

เรานัดเจอกันที่ไดเนอร์ตรงข้ามหอแบร์​ในเย็นวันศุกร์​ ใกล้ฤดูสอบมิดเทอม จึงไม่ได้ออกไปไหนไกล

กับแค่มิลค์เชคก่อนกลับไปลุยอ่านหนังสือต่อ ผมก็ตามใจตัวเองมากแล้ว

ยิ่งมองหน้าคนฝั่งตรงข้ามในบูธก็แทบเบาหวานกิน

อะไรจะจ้องผมตาเยิ้มขนาดนั้น




“อื้อ” ผมพยักหน้า ยื่นเมนูคืนให้พนักงานเสริฟ์

“ของแบร์ก็--“  คิดทบทวนในหัวนิดนึง คำตอบออกมาไม่ยากนัก 

(ทีคำนวณการ route โมเด็มยังใช้เวลานานกว่านี้-- นายเอ้ย)

เจ้าตัวนั่งเท้าคาง เอียงคอ มองผมด้วยตาฟ้าใส




ถ้านี่ไม่ใช่โลกแห่งความจริง เดาว่าสักพักคงจะมีหางกระดุกกระดิกงอกออกมา


(โถ เจ้าลูกหมาน้อย....)

“—มิ้นท์ช็อคโกแลต”



เด็กหนุ่มยิ้มหวาน ทำเส้นประสาทในหัวผมชอตโดยไร้สาเหตุ



นี่ผมแพ้เสน่ห์คนๆนึงได้มากขนาดนี้เชียว




ใจเย็นสินาย.

ทุกอย่างเพิ่งเริ่มต้น




แรกคุยเหมือนเริ่มหวาน

คือรสน้ำเชื่อมเคล้าไอศครีมที่ปะทะลิ้นเข้าเต็มๆเมื่อดูดชิมเชค

คือเสียงกระตุกในหัวใจตอบมือถือที่สั่นเตือนข้อความตอนเที่ยงคืนครึ่ง

คือสายตาคนตรงข้ามที่หยุดอยู่ที่เราเพียงคนเดียว





“เก่งอีกแล้ว” แบร์ชม พลางดูดเชคตัวเอง

ยื่นแขนมากุมมือผมข้ามโต๊ะเหมือนเรากำลังเข้าฉากหนังรักวัยรุ่นเรื่องใดสักเรื่อง



ผมชินจนแทบเฉยชากับเรื่องพวกนี้ไปแล้ว

แต่ก็อดใจอ่อนกับความตั้งใจของเด็กคนนี้ไม่ได้




เด็กปีสองยังคงไล่นิ้วตามหลังมือของผมเพลิน



“จะให้รางวัลอะไรดีน้า--“





รู้สึกตัวอีกที เราก็อยู่กันที่ตรอกหลังร้าน

พระอาทิตย์เพิ่งลับตาไปไม่ทันไร คงมีแต่แสงไฟจากเสาไฟฟ้าแถวลาดจอดรถให้ความสว่าง

(ไหนบอกจะไปอ่านหนังสือ... -- จิตใต้สำนึกซักผมเบาๆ)


ไหนพี่บอกจะรอเอารางวัล.... ริมฝีปากแบร์ที่ซอกคอผมถาม



ผมหลับตาพิงกำแพง


แขนโอบเอวเด็กหนุ่มเข้าใกล้



เสียงในหัวเหมือนจะเงียบลงเมื่อปากคู่สวยประทับลงบนปากผม



จูบแรกคือความอยาก คือความต้องการลิ้มรสอีกฝ่ายโดยไร้ตัวกลางอย่างของมึนเมา

จูบสองคือคำขอ คือข้อยืนยันว่าครั้งแรกไม่ใช่สัญญาเลือนลาง



จนได้สินะนาย


มาตายคารสจูบของเด็กมันแท้ๆเลย.

//

Happy Birthday ค่าาา น้องแป้ง @pang_ppacx  ^^

เรื่องหวานๆมาลงตรงวันเกิดแบร์ (Oct 18) พอดี5555

หวังว่าคงชอบน้า