วันนี้จะมาเล่าการเปิดประสบการณ์เป็นสาวโรงงานจำเป็นครั้งแรกในชีวิต แต่ก่อนอื่นต้องเกริ่นก่อนว่าที่บริษัทนั้นจะเป็นทั้งออฟฟิศและโกดังอยู่ในตึกเดียวกัน เพราะฉะนั้นสต็อกเสื้อผ้าจะถูกเก็บอยู่ที่นี่ ขบวนการแพ็คของ ยิงออเดอร์ และทุกๆอย่างเกิดขึ้นที่นี่
เราไม่เคยมีโอกาสได้เข้าไปในโกดังเลย (นอกจากตอนที่พี่เขาพาทัวร์) เพราะมันไม่ได้เกี่ยวข้องกับหน้าที่เรา เราไม่รู้ว่าคนในโกดังเขาทำอะไรกัน เขาแพ็คของกันยังไง เขาจัดสต็อคกันยังไง บลาๆ
สิ่งเดียวที่เรารู้คือปกติแล้วบริษัทจะมีออเดอร์เข้ามาประมาณ 400-500 ออเดอร์ต่อวัน
วันนั้นเราเข้าบริษัทสายเล็กน้อย ทันทีที่วิ่งกระหืดกระหอบเข้าไปในออฟฟิศ เราก็พบกับวัตถุแปลกปลอมที่วางอยู่บนโต๊ะ พร้อมกับเพื่อนร่วมโต๊ะอีกสองคนซึ่งกำลังนั่งขะมักเขม้นทำอะไรสักอย่างอยู่
เมื่อมองไปรอบๆก็สังเกตว่าวันนี้ผู้คนบางตาเหลือเกิน ทุกคนหายไปไหนหมดนะ? เพื่อนที่กำลังนั่งร้อยเชือกใส่ป้ายหันมาบอกว่าวันนี้เขาให้เด็กฝึกงานทุกคนลงไปช่วยที่โกดังเพราะเมื่อวานเซลเลยมีออเดอร์เข้ามาเยอะมาก เนี่ย..เขาให้พวกเรานั่งทำป้ายอยู่ข้างบนก่อนแล้วเดี๋ยวสลับกะลงไปแพ็คของข้างล่างตอนบ่าย
สมองเราประมวลผลด้วยความตื่นเต้น...ในที่สุดก็ไม่ต้องทำอะไรที่ต้องใช้สมองแล้ว(?) เรื่องใช้แรงงานข้าถนัดนักแล หึหึ
แต่ยังไม่ทันที่จะหย่อนก้นลงนั่งทำป้ายพร้อมเพื่อนๆ..ก็มีพี่จากแผนก merchandise คนหนึ่งบอกว่าอยากได้คนลงไปช่วยงานที่โกดังหนึ่งคน ด้วยความที่ตื่นเต้นกับงานใหม่ที่ได้รับ เราเลยอาสาลงไปเองทั้งๆที่ลืมไปว่ายังไม่ได้กินข้าวเช้า (ว่าแล้วก็เหลือบไปมองกาแฟและแซนด์วิชที่ซื้อมาวางไว้บนโต๊ะด้วยสายตาอาลัยอาวรณ์)
เราลงมาที่โกดังด้วยความตื่นตาตื่นใจก่อนจะพบว่า...เชี่ย! มันไม่มีแอร์นี่หว่า ;____;
หิวก็หิว ร้อนก็ร้อนแต่เอาวะ...ลองดูซักตั้ง!
และแล้วนังเด๋อเดซี่ก็ถูกส่งไปยิงบาร์โค้ดอยู่ในโกดัง หน้าที่นี้มันไม่ได้ยากเลย..เราก็แค่ต้องหยิบออเดอร์ออกมายิงบาร์โค้ดตรงใบเสร็จก่อนจะกด dispatch เพื่อปริ้นท์สติกเกอร์ออกมาให้คนที่แพ็คของแปะตอนแพ็คเสร็จ
สมัยเด็กๆเราเคยมีความใฝ่ฝันที่จะเป็นแคชเชียร์เพราะเราอยากลองใช้ที่ยิงบาร์โค้ด เชื่อว่าเด็กๆหลายคนคงมีที่ยิงบาร์โค้ดของเล่นเหมือนเรา แล้วแบบนั่งเล่นติ๊ดๆผักผลไม้พลาสติกทั้งวัน (เหรอวะ)
จะบอกว่า...วันนี้ความฝันของหนูเป็นจริงแล้วนะคะแม่!
คือมันสนุกมากเว่อร์ การที่เราจ่อที่ยิงบาร์โค้ดไปที่ใบเสร็จแล้วมันดัง ติ๊ด เป็นอะไรที่ฟินที่สุดในสามโลก เราตั้งใจทำงานอย่างแข็งขัน ทุกครั้งที่ยิงบาร์โค้ดไปไอ้เราก็ฟินไป (ใช่หรอ) กลายเป็นว่าเราทำงานที่ได้รับมอบหมายมาอย่างรวดเร็วเกินคาดจนพี่เขาชม
แต่เพราะความหิวที่ไม่เข้าใครออกใคร..เราเลยต้องขึ้นมาเอากาแฟกับแซนด์วิชลงไปกินโกดังไปด้วยยิงบาร์โค้ดไปด้วย (เป็นคนมีความรับผิดชอบ อิ)
หลังจากนั้นก็ขึ้นมากินข้าวและก็ถึงเวลาเปลี่ยนกะ เราได้กลับขึ้นมานั่งทำป้ายจริงจังเป็นครั้งแรก และพบว่าแม่งน่าเบื่อสัส -_- แต่อย่างน้อยมันก็ไม่ร้อนแถมยังได้เม้ามอยกับเพื่อนฝึกงานคนอื่นซึ่งก็ถือเป็นเรื่องที่ดี
พอนั่งไปได้สองสามชั่วโมงก็ต้องเปลี่ยนกะกลับลงไปที่โกดังอีกครั้งโดยที่ครั้งนี้ได้ทำหน้าที่แพ็คของ เรารู้สึกว่าเราโชคดีที่ได้ลองทำทุกอย่างเลย ในขณะที่คนอื่นไม่มีโอกาสได้ยิงบาร์โค้ดแบบเรา (หึหึ พวกหล่อนพลาดความฟินในวัยเด็กนี้ไป)
และนี่คือผลงานชิ้นโบว์แดงของข้าพเจ้า! ถ้าใครเคยสั่งของกับ Pomelo จะรู้ว่าที่นี่เขาแพ็คของดีแค่ไหน และเบื้องหลังความสวยงามนั้นคือเราซึ่งนั่งเหงื่อตกห่อเสื้อผ้าด้วยความปราณีต จะบอกว่ามันไม่สนุกเท่ายิงบาร์โค้ดเลย เพราะงานฝีมือไม่ใช่อะไรที่เราถนัด...
จะไม่มีอะไรสนุกเท่าการยิงบาร์โค้ดอีกแล้ว
ปล. สรุปแล้ววันนั้นมีออเดอร์เข้ามา 4,000 ออเดอร์...มิน่าล่ะ!
ปล2. อ่ะ เอาบรรยากาศในโกดังมาฝาก
เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น
Log in