เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
บันทึกประจำวันของเด็กผู้ชายคนหนึ่งที่ผิดหวังจากเด็กผู้ชายอีกคนหนึ่งPeach meet Dinosaur
บันทึกประจำวันพฤหัสบดี : วันนี้ไม่ใช่สีแสดแต่เป็นสีเทา
  •               "เหมือนท้องฟ้าที่เคยสดใส แต่วันนี้โดนแทนด้วยความหม่นหมองของ PM 2.5"

              สวัสดี ไม่เคยคิดว่าชีวิตนี้ต้องมานั่งเขียนเรื่องราวเพื่อเป็นการระบายความรู้สึกที่อัดอั้นอยู่ข้างใน 5555 หวังว่าวันนึงที่กลับมาอ่านเรื่องนี้ จะไม่อ้วกซะก่อนนะ ก็คิดซะว่าให้มันเป็นไดอารี่ในช่วงหนึ่งของชีวิตละกัน

              วันนี้ วันพฤหัส ที่  21 กุมภาพันธ์ 2563 วันที่สุดแสนจะธรรมดา แต่แม่ง โคตรเหงา จริงๆเรื่องมันก็ผ่านมาจะ 2 เดือนแล้วนะ ไม่ได้คุย ไม่ได้เห็น ไม่ได้ยินเสียงกันมาก็นานแล้ว ถึงแม้ว่าในทุกๆวันจะยังมีห้วงที่ทำให้เรายังคิดถึงเค้าอยู่ก็เถอะ เหมือนทุกอย่างมันกำลังจะดีขึ้น เรากำลังจะลุกขึ้นเดิน แล้วก้าวออกจากเรื่องนี้ได้แล้ว แต่พอมาวันนี้มันก็เหมือนเดินได้ช้าลง คงเป็นเพราะความเหงา 

    รู้ตัวอีกทีก็คิดถึงคุณเค้าจังเลย รู้ตัวครั้งที่สอง (อีกที) ก็พบว่าเราพาตัวเองมาเดินในที่เดิมๆที่เคยเดินกับเค้าตอนที่รู้จักกันใหม่ๆ สถานที่ สิ่งของ บรรยากาศ ทุกอย่างแม่งยังเหมือนเดิม โคตรคิดถึงคุณเค้าเลย

              เราได้เรียนรู้หลายสิ่งจากความเศร้าในครั้งนี้ ตลอดระยะเวลา 2 เดือนแห่งการพยายามพยุงตัวเองขึ้นมา พยายามก้าว พยายามเดินออกมาจากความเศร้านี้ เราค้นพบว่าความทุกข์ทรมานที่สุดหลังจากความสัมพันธ์ที่จบลงคือข้อความมากมายและความคิดถึงที่ไม่สามารถส่งไปถึงเค้าได้ แม่ง เจ็บสัส คิดอะไร อยากบอกอะไร แต่ทำไม่ได้นี้มันโคตรทรมานเลย

    จนถึงตอนนี้ก็เที่ยงคืนแล้วก็แม่งยังคิดวนเวียนเเต่เรื่องเค้าจนต้องลุกมานั่งพิมพ์ไดอารี่อยู่เนี่ย! 555555

    คิดว่าคงอีกไม่นาน
    ความรู้สึกนี้คงค่อยๆจางลงเอง จนกว่าจะถึงตอนนั้นก็คงต้องให้กำลังใจตัวเองต่อไป

    เราไม่มีทางลืมใครได้จริงๆหรอก งั้นถ้าลืมไม่ได้ก็จงเลือกจำแต่เรื่องราวดีๆที่เคยเกิดขึ้นละกัน

    ถามว่าตอนนี้มีความสุขมั้ย? 
    มันก็มีนะ เราเชื่อตลอดว่าเราเป็นคนสดใสและอารมณ์ดีมาก แต่ในบางเวลาเราแม่งโคตรเศร้า เหงาจังเลยอะ ถ้ามีคุณเค้าอยู่ด้วยคงจะดีนะ แต่ก็หวังว่าวันนึงเราจะหยุดคิดถึงแต่เค้าเวลาเหงาได้ซักที เราเหงา เราเศร้า เพราะเราอยากให้เค้าเป็นอีกหนึ่งความสุขของเรา แต่ในเมื่อมันเป็นไปไม่ได้ เราก็ต้องยอมรับความจริง 

    บอกตัวเองว่าสู้นะ เก่งมาก เก่งมากเเล้วที่ทำได้ขนาดนี้

    คงไม่มีใครเค้ามาอ่านหรอก แต่เผื่อใครแวะเข้ามาก็ช่วยเป็นกำลังใจให้เราผ่านเรื่องนี้ไปให้ได้เร็วๆด้วยนะ เบื่อจะมูฟออนเป็นวกลม วงรีแล้ว 55555555 จะไปเต้น Feel special ต่อละ เห้อ 5555555

    จะกลับเข้ามาเขียนต่อในวันที่รู้สึกนะ 
    (แต่อย่าให้แวะเข้ามาเขียนบ่อยเลย อยากให้มันผ่านไปได้แล้ว 555555)
    และนี่ก็เป็นเพลงที่ฟังขณะเขียนบันทึกนี้  ถือว่าเป็นดีเจให้เพลงกับคนที่เข้ามาอ่านละกันนะ


เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in