จำได้ว่าครั้งสุดท้ายที่เราเป็นเฮดกิจกรรมคือตอนปีหนึ่งที่มหาลัยเก่า ส่วนนี้เราอยู่ปี 4 อีกมหาลัยหนึ่งแล้ว

ตอนนั้นมีปัญหาค่อนข้างมากในการทำงาน เรามีปัญหากับเพื่อนที่ร่วมงานด้วย

เราโกรธมากจนถึงขั้นที่เราพูดว่า ถ้าวันหนึ่งคนๆนั้นเป็นคนสุดท้ายที่จะสามารถช่วยเหลือเราได้ เราจะไม่มีทางไปขอความช่วยเหลือเด็ดขาด

แม้วันนี้ผ่านไปเกือบ 4 ปี เหตุการณ์วันนั้นยังตามเราเป็นเงาคอยบอกกับเราให้ถอยห่างจากการเข้าร่วมกิจกรรม ถอยห่างจากการเป็นจุดเด่นเพราะลึก ๆ แล้วเราก็คิดว่าตัวเองมีดีและถ้าเราเเสดงความสามารถนั้นออกไปหรือเป็นตัวเองที่ยั้งตัวเองไม่อยู่แล้วได้แสดงท่าทีอะไรออกไปแล้วเราจะได้ทำกิจกรรมนั้นจริง ๆ (อันนี้เราคิดว่ามีความเป็นไปได้ว่าเรามีความมั่นใจในตัวเองต่ำด้วยมาประกอบกัน)

แต่สุดท้ายก็นั้นแหละ เราก็ยังคงเป็นเราแค่เปลี่ยนไปเป็นในรูปแบบที่มีความขี้ขลาดมากกว่าเดิมเท่านั้นเอง

ตอนนี้ปี 4 ใกล้หมดเทอมแล้ว อีก 2 อาทิตย์จะสอบไฟนอลเทอม 1

เราเริ่มเรียนรู้ที่อยากจะเป็นตัวเองอีกครั้ง เราตั้งคำถามกับตัวเองว่าเราจะ 'จำศีล' ไปอีกนานแค่ไหน? แล้ววันจำศีลของเราจะมีวันสิ้นสุดมั้ย? เราถามคำถามกับตัวเองไปถึง เราเกิดมาทำไม?

การที่เราลดการมีตัวตนของตัวเองลงถามว่าดีมั้ย เราว่ามันก็ดีนะ แต่มันก็แค่ระยะหนึ่งเท่านั้นแหละ

ตอนแรกเราจะรู้สึกถึงความเงียบสงบ ชีวิตไม่มีความซับซ้อนใด ๆ ไปเรียน ไปเล่น กลับบ้าน นอน

แต่พอนานเข้า ๆ เราสัมผัสได้ถึงช่องว่างระหว่างตัวเองกับสังคม เราไม่รับรู้ถึงการเป็นส่วนหนึ่งของสังคมอีกต่อไป เราไม่เศร้านะ แต่มันว่างเปล่ามากจริง ๆ มากจนเราเกิดคำถามถึงการมีตัวตนของเราบนโลกใบนี้และเราก็ได้คำตอบที่น่าเศร้าว่า "แม้ไม่มีเราโลกมันก็ยังคงหมุนต่อไป"

ในเมื่อทุกสิ่งต้องก้าวไปข้างหน้า ทำไมเราถึงไม่ก้าวไปพร้อมกันมันละ ...

... ง่วงมาก ขอตัดจบเลยนะ

ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตเราในตอนนี้ถึงแม้มันจะใช้เวลาเกือบ 4 ปีที่เราโคจรมาพบกัน เรายังคงไม่เก่งในการมีปฏิสัมพันธ์กับคนแต่เราจะพยายามนะ อย่างเป็นธรรมชาติด้วย เราก็เบื่อความอิหลักอิเหลื่อของตัวเองเหมือนกัน

เราจะพยายามก้าวผ่านช่วงเวลาแห่งความสับสนนี้ไปให้ได้โดยไม่ blame ใคร

โน๊ตเล็กน้อยว่า ให้อภัยตัวเองและให้อภัยผู้อื่น เราไม่จำเป็นต้องอธิบายตัวเองให้ใครฟังทั้งนั้นถ้าจิตใจของเค้าไม่เปิดรับเรา ทำงานของตัวเองให้ดีที่สุดให้รู้ว่าจุดสิ้นสุดของตัวเองอยู่ตรงไหนและเราจะพยายามไปถึงจุดนั้นได้ยังไง คนอื่นไม่ได้ร่วมเดินทางไปกับเรา ดังนั้นจงเลือกฟังแต่เสียงที่มีประโยชน์กับตัวเองก็เพียงพอแล้ว และปล่อยให้ความไร้ประโยชน์สะท้อนกลับไปยังที่ที่มันจากมา