วันนี้เราได้บังเอิญคุยกับน้องคนหนึ่ง

เรานั่งข้าง ๆ กันในคอนเสิร์ต

น้องถามว่า พี่เรียนอะไรคะ

เราตอบน้องเค้า พร้อมลงท้ายประโยคว่า มันเป็นเวรกรรมอ่ะ

.

.

.

เราไม่รู้ว่าตัวเองพูดออกไปแบบนั้นได้ยังไง

ทั้ง ๆ ที่เราไม่เคยคิดแบบนั้นมาก่อน

คำพูดร้ายกาจอย่างนั้นเราไม่เคยแม้แต่จะคิดถึงมันเลยสักนิด

เราขอยอมแพ้ต่อตัวเองเลยจริง ๆ

หรือมันเป็นเพียงการตอบสนองต่อความรู้สึกของผู้ฟังที่ทำให้เราพูดออกไปแบบนั้นกันนะ...

ตอนที่เราตอบว่าเราเรียนอะไรอยู่ น้องดูตกใจมาก

จิตเราคงแบบ ฉัน-ต้อง-ทำ-ตัว-เอง-เป็น-ปกติ

ซึ่งก็ทำด้วยการแสดงออกโดยการใช้คำพูดที่ 'คิดไปเอง' ว่าจะทำให้บรรยากาศผ่อนคลายขึ้น

ประหลาดคนว่ะ กูเนี้ย!

ทำไมเราต้องแคร์ความรู้สึกคนอื่นขนาดนั้นอ่ะ

เราผิดอะไรหรอที่เราเรียนคณะนี้

ทำไมเราต้อง compromise ความรู้สึกคนอื่นด้วย

เราไม่เข้าใจตัวเองเลยจริง ๆ

เราใช้ชีวิตอย่างยากลำบากกว่าจะเดินทางมาถึงจุด ๆ นี้

แต่สุดท้ายเรากลับเหยียบย่ำความตั้งใจของตัวเอง

ใครจะคิดยังไงก็ช่างโว้ย

เราภูมิใจในตัวเองมากที่ได้ 'พา' ตัวเองมาเรียนคณะนี้ ที่นี้ ได้สำเร็จ

และต่อแต่นี้ไป เราจะใช้ทุก ๆ วินาทีเพื่อตอบแทนความตั้งใจของเราในวันนั้นและใช้ชีวิตให้ดีที่สุด

รักนะมนคนเก่า

จากมนคนใหม่.