ทั้งสองชวนกันวิ่งเล่นอย่างสนุกสนานรอบต้นไม้และดอกไม้ที่เบ่งบานอยู่ท่ามกลางแสงแดดสว่างจ้าแต่หลังจากนั้นความสนุกสนานก็กลายเป็นความตกใจเมื่อแอนดี้แมนดี้รู้สึกว่าร่างกายของพวกเขาเปลี่ยนไปจากที่เป็นชิ้นส่วนแข็งๆ มันนิ่มขึ้น นุ่มขึ้น และเหลวขึ้นราวกับร่างกายกำลังหลอมละลาย ทั้งคู่ตกใจจนทำอะไรไม่ถูกได้แต่พยายามลากร่างกายที่ยืดยาวเป็นสายของตัวเองไปยังใต้ร่มไม้ แต่ร่างกายที่เริ่มกลายเป็นของเหลวนั้นยากที่จะควบคุมได้อย่างใจนึกแอนดี้กับแมนดี้จึงต้องค่อยๆ คลานไปอย่างช้าๆสองก้อนที่เริ่มกลายเป็นของเหลวสีน้ำตาลอ่อนกับสีเหลืองฟ้าเริ่มเคลื่อนที่ไปข้างหน้าทิ้งร่องรอยความเหนียวยืดยาวเป็นสาย ในที่สุดก็สามารถไปถึงใต้ต้นไม้ใหญ่ ความสนุกที่ได้วิ่งเล่นกลางแสงอาทิตย์หายไปจนหมดสิ้นเหลือเพียงแต่ความกลัวทั้งสองไม่รู้เลยว่าชีวิตของตนจะเป็นอย่างไรต่อไป 

ในสภาพที่เป็นกลุ่มของเหลวบนพื้นนั้นแอนดี้กับแมนดี้มองหน้ากัน ต่างเห็นความกลัวในดวงตาของอีกฝ่ายแต่มือยังเกี่ยวกันแน่นไม่ยอมปล่อยสายลมยังคงพัดอย่างแผ่วเบาทั้งสองนอนราบอยู่บนพื้นหญ้ามองอีกฝ่ายและตัวเองพลางคิดว่าเราคงจะเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ชนิดเดียวกันแต่คนละสีเพราะจากที่เห็นลักษณะก็ดูคล้ายกันไม่ผิดเพี้ยนต่างกันแค่สีเท่านั้นระหว่างนั้นลมยังพัดอยู่ไม่แรงมากนัก แต่มากพอที่จะทำให้ทั้งคู่สบายตัวมากขึ้นแอนดี้กับแมนดี้พยายามเปลี่ยนท่าเป็นนอนหงายเพื่อที่จะมองท้องฟ้าแต่ก็ทำไม่ได้ต้องจึงนอนอยู่เฉยๆขยับตาขึ้นไปมองท้องฟ้าข้างบนอย่างเดียวโดยไม่กระดุกกระดิกส่วนอื่นเลย

หลังจากนอนอยู่อย่างนั้นโดยที่ไม่รู้ว่าเวลาผ่านไปเท่าไรสักพักชิ้นส่วนตัวที่เหลวก็เริ่มแข็งตัวแอนดี้กับแมนดี้คิดว่าสายยาวยืดออกจากตัวนี้ทำให้เดินลำบากจึงพยายามปั้นตัวเองให้เป็นก้อนอีกครั้งโดยการกลิ้งลงจากเนินเขาแต่หลังจากกลิ้งลงมาทั้งสองก็รู้สึกว่าวิธีนี้ไม่ใช่วิธีที่ดีนักมันทำให้เนื้อตัวของพวกเธอเต็มไปด้วยดินและหญ้า แถมความชันของเนินเขายังทำให้ทั้งสองเดินกลับขึ้นไปกลิ้งลงมาใหม่ไม่ได้อีกตอนนี้ร่างกายของพวกเธอจึงกลายเป็นก้อนยาวๆ แทน แอนดี้กับแมนดี้พยายามใช้มือที่ว่างอยู่หยิบเศษหญ้าและดินก้อนเล็กออกจากตัวเองและอีกคนจากนั้นจึงตบเนื้อตัวให้เข้าที่ปั้นร่างกายตัวเองที่ละลายเป็นกองให้กลับมาเป็นก้อนเดียวกันอีกครั้งอย่างสุดความสามารถแกะมือที่เกี่ยวกันไว้ออกผึ่งลมให้แข็งตัวมากขึ้น ทั้งสองกลับมาจับมือกันใหม่อีกครั้ง

แสงอาทิตย์สว่างน้อยลงทุกทีพระอาทิตย์คล้อยต่ำลงเรื่อยๆ และความมืดเริ่มคืบคลานเข้ามาอย่างช้าๆทั้งสองไม่รู้ตัวเลยว่าตัวอะไรๆ อื่นๆ ที่เคยเห็นเมื่อตอนมีแสงสว่างหายไปไหนหมด เหลือเพียงความเงียบและเสียงลมหวีดหวิวต้นไม้เอนไหวไปมาส่งเสียงเสียดสีตามลม ไม่มีเสียงอะไรอื่นอีกนอกจากเสียงหัวใจของแอนดี้กับแมนดี้ที่เต้นรัวอยู่ในตอนนี้

แอนดี้แมนดี้ไม่รู้จักความมืด

ก่อนหน้ามีเพียงแสงสว่างที่ทั้งสองเห็น แสงสว่างที่ทำให้รู้สึกถึงชีวิตและความสนุกสนานขณะที่ความมืดให้ความรู้สึกเงียบสงบ แต่ไม่ว่าความมืดนั้นจะดูเป็นอย่างไรก็ไม่ทำให้ทั้งสองรู้สึกกลัวน้อยลงเลยกระทั่งเห็นแสงสว่างเล็กๆ ที่อยู่ไกลออกไป ทั้งสองจูงมือกันเดินไปตามแสงไฟดวงน้อยนั้นจนเจอเข้ากับบ้านหลังหนึ่ง