เขาเดินอยู่ลำพังในความมืด

ด้วยความเหน็ดเหนื่อยจากหน้าที่การงานและผู้คนทีพบเจอ

เขาไม่รู้จะเดินไปทางไหน เมื่อเส้นทางที่ก้าวเดินนั้นดูเหมือนจะมืดลงในทุกขณะ

กับหัวใจที่ครอบคลุมไปด้วยความเหงา คลุกเคล้าไปกับความอ้างว้าง

..

 แต่ทันใดนั้น เธอเดินมาจับมือเขาพร้อมกับไฟฉายดวงใหญ่และเพลงฟิกซ์ยูของคณะโคลด์เพลย์

“Lights will guide you home, and ignite your bones, and I will try to fix you.”

..

 เขาและเธอเดินผ่านความมืดในยามค่ำคืนด้วยความสุขและปราศจากความกลัว 

เขาให้สัญญากับเธอว่าจะจับมือและเดินไปด้วยกันไม่ว่าเขาจะพบเจอกับไฟฉายดวงที่ใหญ่กว่าของเธอขนาดไหนก็ตาม

..

 หกโมงเช้า 

เมื่อแสงแรกแตะขอบฟ้า ปรากฎสีชมพูระเรื่อเมื่อกระทบกับก้อนเมฆ ดวงอาทิตย์ขยับตัวขึ้นมาอย่างช้าๆ ส่องแสงแทนที่ไฟฉายดวงใหญ่ของเธอ 

..

 เขาและเธอเดินมาถึงทางแยก

เขาเลือกที่จะปล่อยมือที่เคยจับ มือที่ยื่นเข้ามาโอบกอดเขาในคืนอันมืดมนและไร้ซึ่งความหวัง

และเดินจากไปพร้อมกับแสงอาทิตย์ที่สว่างขึ้นเรื่อยๆ

ทิ้งไว้เพียงเอ็มพีสามที่กำลังเล่นเพลงละอองแสง

..

“จงโอบกอดอย่างที่ไม่เคยต้องการให้จบลง อย่างที่วันนี้ไม่มีจริง”

..

“ช่างไร้เดียงสาเสียเหลือเกิน” เธอคิดในใจ

ดับไฟฉายดวงใหญ่ลง และฝืนยิ้มพร้อมน้ำตาที่อาบแก้ม

..

ลาก่อน...