แต่ในเรื่องของชีวิตเราคาดเดาอะไรไม่ได้เลยจีได้แต่ถอนหายใจและมองสายฝนที่เริ่มหยุดตก แสงสว่างก็เริ่มจะลอดเมฆฝนที่ดำครึ่ม แล้วสายรุ้งก็ปรากฏตัวขึ้นมา จีลุกขึ้นจากที่นั่งแล้วออกไปดูสายรุ้งและพูดกับตัวเองเบาๆว่าชีวิตก็งี้ละ ถ้าเราลุกขึ้นต่อไปได้ เราก็จะได้เห็นแสงสว่างต่อไปแต่ถ้าจมไปกับพายุเขาก็หวังว่าจะมีใครสักคนช่วยให้เขาคนนั้นลุกขึ้นมาได้