หลังจากที่เราตกลงจะรอดูไปอีกซักพัก รถไฟเราก็เคลื่อนขบวนเข้ามาจริงๆค่ะ คุณพระ มันจะเก๋เกินไปแล้ว ฝันไม่นึกว่าโลกของเราจะมาถึงจุดนี้ จุดที่ถนนเป็นเส้นทางให้ยานพานะต่างชนิดกันมาร่วมสัญจรไปด้วยกันได้อย่างลงตัว มีเพียงรางเล็กๆคอยควบคุมเส้นทางของรถไฟเท่านั้น 

เราขึ้นรถไฟกันเพื่อไปต่อยังสถานีมหาวิทยาลัยวอชิงตัน (University of Washington Station) จะว่าไป วันนี้ฝันก็ได้เจออะไรใหม่ๆมามากมายทีเดียว ถือว่าได้เป็นการเปิดหูเปิดตาเด็กที่ไม่เคยไปไหนคนนี้ดีเหมือนกัน ว่าแต่ว่า ตั้งแต่ฝันขึ้นรถไฟมานี่ ไม่เคยมีเจ้าหน้าที่มาเช็คตั๋วเลยนี่นา หรือว่าจะเป็นการสุ่มตรวจ มันก็ไม่ใช่อีก เพราะไม่เคยเห็นใครในโบกี้โดนเรียกเช็คเลยทั้งขามาและขาไป ตอนเดินเข้ามาในสถานีก็ไม่ได้มีประตูพิเศษอะไรให้เดินผ่านแล้วสแกน ตู้ขายตั๋วก็แค่ตั้งเด่อยู่ตรงปากทางเข้าสถานีก็เท่านั้น

หลังจากทบทวนความทรงจำอย่างถี่ถ้วนแล้วว่าเราไม่ได้พลาดขั้นตอนใดไปใช่ไหม ฝันค้นพบว่า ใช่ค่ะ ตั๋วไม่ได้มีความจำเป็นต่อการขึ้นรถไฟเลยแม้แต่น้อย พูดง่ายๆก็คือเดินไปใช่บริการรถไฟได้สบายๆเลยไม่ว่าจะมีตั๋วหรือไม่ก็ตาม แต่เรื่องที่น่าแปลกคือ ทุกครั้งที่ฝันซื้อตั๋วที่ตู้อัตโนมัติ ฝันต้องต่อแถวรอค่ะ เพราะจะมีผู้โดยสารคนอื่นๆยืนซื้อกันอยู่ตั้งแต่เด็กที่มากับผู้ปกครองจนกระทั่งวัยกลางคน ทั้งๆที่รู้ว่าแอบลักไก่ได้ ก็ไม่ทำ ทั้งๆที่รู้ว่าจะประหยัดค่าเดินทางไปได้อีกมาก ก็ไมทำ ทั้งๆที่รู้อยู่เต็มอก แต่ก็ยังจ่ายเงิน คนที่นี่เค้าเลี้ยงดูลูกหลานแบบไหนกัน

สำหรับบางพื้นที่ ประชาชนจะถือโอกาสเอาเปรียบคนอื่นให้ได้มากที่สุดแม้จะมีการประกาศบังคับใช้กฎหมาย ด้วยความคิดที่ว่าถ้าเราไม่เอาเปรียบเขาก่อน เราก็จะเป็นฝ่ายถูกเอาเปรียบ แต่ในขณะเดียวกัน ประชาชนบางที่ก็เลือกที่จะซื่อสัตย์แม้จะไม่มีข้อบังคับที่เป็นรูปธรรม ซึ่งตั๋วในมือฝันนี่เป็นข้อยืนยันได้ดีและชัดเจนมากทีเดียว มันย้ำเตือนเราว่า เราจ่ายเงินครบถ้วนสำหรับเป้าหมายที่ต้องการไปแล้ว นอกเหนือจากนั้น เรายังปฏิบัติตนครบถ้วนต่อการเป็นบุคลากรที่ดีของโลกเช่นกัน