วันนี้นั่งรถกระป๋องศิริราช-คลองสาน กลับบ้านตามปกติ

ภายในรถประกอบด้วยผู้โดยสารจำนวน 8 คน เรานั่งมุมซ้ายหลังสุด  ด้านซ้ายมือถูกปิดด้วยแผ่นไวนิลประกาศอะไรซักอย่างขนาด 1 เมตร

จนมาถึงสี่แยกบ้านแขก รถกระป๋องของเราจอดติดไฟแดงเป็นคันแรก เราก้มหน้ากดมือถือ และเงยหน้าขึ้นมองทางเป็นระยะ

ขณะนั้น รู้สึกมีอะไรหยิกที่หลังคอ เลยเอามือจับและหันไปมอง ปรากฏว่าเป็นชายร่างใหญ่ ใส่หมวกกันน็อคเต็มใบสีดำลายขาว ใช้มือที่น่าจะชำนาญในการหยิบฉวย ดึงสร้อยทองพร้อมจี้ทองของเราไป

แน่นอน ว่ามันไม่อยู่บนคอของเราอีกต่อไปแล้ว

วินาทีนั้น เราตกใจ แต่ก็ชะโงกหน้าพ้นไวนิลเพื่อมองป้ายทะเบียน

แน่นอน มันไม่ปรากฏตัวเลขแม้แต่ตัวเดียว

ชายคนนั้น บิดเร่งอย่างเร็วเลี้ยวไปทางสะพานพุทธ

ใบหน้าของเราสิ้นหวัง  ไม่มีใครทำอะไรได้ คนอีก 7 คนบนรถเป็นพยานถึงความรวดเร็ว และความชำนาญ

ใครต่างก็บอกว่าเราไม่ควรใส่ทองล่อโจร 

เราต้องระวังตัวเองให้มากขึ้น

และไม่มีใครสามารถจับโจรให้เราได้

เราเคยเสียสมาร์ทโฟนจากการล้วงกระเป๋าไปหนึ่งครั้ง และทำไมเราถึงต้องเสียสร้อยไปอีกหนึ่งเส้น

เราเกลียดสังคมอุดมโจรแบบนี้