เราใช้คุ๊กกี้บนเว็บไซต์ของเรา กรุณาอ่านและยอมรับ นโยบายความเป็นส่วนตัว เพื่อใช้บริการเว็บไซต์ ไม่ยอมรับ
พื้นที่ประลองชีวิต เรียก "ที่ทำงาน"Suwat Posayawatanakul
ณ ริมขอบชีวิต...คนทำงาน [1]
  • ลองจินตนาการถึงวันสุดท้ายในพื้นที่ประลองชีวิตที่เรียกว่า ที่ทำงาน

    คุณอยากเห็นตัวคุณเองเป็นอย่างไร


         ประสบความสำเร็จ

         มีความก้าวหน้าในหน้าที่การงาน

         รายได้สูงๆ พร้อมเงินเก็บมากพอสำหรับครอบครัวและเกษียณอย่างเป็นสุข

         มีเพื่อนร่วมงาน หัวหน้าที่ยังคงรัก ศรัทธาในตัวเรารายล้อม ถึงแม้หัวโขนจะถูกถอดออกไปแล้วก็ตาม

         มีผลงานที่จารึกไว้ให้จดจำยกย่อง กล่าวขาน ชมเชย เป็นตัวอย่างที่ดีให้แก่คนรุ่นต่อไป

     

    แท้ที่จริงแล้วความต้องการของมนุษย์ทำงาน ณ ริมขอบชีวิต ก็มีเพียงเท่านี้

    แต่จะมีสักกี่คนที่สามารถไขว่คว้าได้ดังความฝันที่วางไว้

     

    บางคนประสบความสำเร็จจากการคดโกง เอาเปรียบผู้อื่น

    เมื่อหัวโขนหลุดหาย มีเพียงเสียงก่นด่าสาบแช่งตามหลัง

    ใช่สิ่งที่คุณต้องการหรือไม่


    บางคนร่ำลาจากพื้นที่ประลองด้วยงานเดิมๆ ที่ทำมามากกว่า 20ปี

    ไม่มีความก้าวหน้าในเชิงสัญลักษณ์

    แต่ก็เป็นสุขในการได้ใช้ชีวิตอย่างรู้คุณค่า


    ใช่สิ่งที่เราต้องการหรือไม่

     

    ชีวิตคนเราเลือกไม่ได้แล้ว จริงหรือ


    แต่ละคนมีความคิด ความฝัน ความทะเยอทะยานที่แตกต่างกัน

    เราเลือกที่จะทำ ณ วันนี้ เพื่อให้สิ่งที่หวังไว้ ณ ริมขอบชีวิต เป็นจริงดังที่ฝัน

    การตั้งเป้าหมาย  แต่ทำไม่ได้เสียที ก็เหมือนไม่มี

    หากไร้ซึ่งเป้าหมายชีวิตก็เหมือนล่องลอยไปวันๆ ไม่มีทิศทาง


    จากวันเป็นเดือน   จากเดือนเป็นปี จวบจนเกษียณ

    จึงไม่แปลกใจที่หลายคนมาเริ่มตระหนักถึงการใช้ชีวิตที่ปล่อยให้เลื่อนลอย ในเวลาที่สายเกินไป


    ความเป็นหนุ่มสาวร่วงโรย  

    ไฟในตัวเริ่มถดถอยริบหรี่ ค่อยๆดับลง

    แม้มุมมองและประสบการณ์จะมากทวีขึ้นตามวัย

    แต่การกลับมามุมานะบากบั่นเหมือนเดิมคงไม่ใช่เรื่องง่ายอีกต่อไป

เข้าสู่ระบบเพื่อแสดงความคิดเห็น

Log in