ความทรงจำ.

คือดอกไม้งามในสนามความนึกคิด บางพันธุ์มีพิษ และบ้างก็มีหนาม

คือคมมีดเฉือนเชือดไม่ปราณี แต่แปลกดี..เลือดไม่มีกลับเป็นน้ำตา

คือภาวะ สถานะ และเวลา ที่ไม่เลื่อนไหลไปข้างหน้า แต่ว่า..ก็หวนกลับไปไม่ได้เช่นกัน

คือแผลเป็นที่ไม่มีใครเห็น สัมผัสไม่ถึง รักษาไม่ได้ แต่เมื่อถึงบางเวลาอาจหายไปได้อย่างไม่รู้ตัว

คือด้ายเส้นบางสอดพันคล้องเกี่ยว ยึดเหนี่ยวเราไว้ ถึงกันและกัน แม้ว่าบางทีอยากจะตัดทิ้งเสียเหลือเกิน

คือคำขอบคุณ ที่ไม่อาจกล่าว เพราะบางคราวก็ไร้ความหมาย

คือความคิดถึง

คือบุคคลที่สร้างความคิดถึง

คือความจริง

คือคำขอบคุณ..ที่ยังต้องกล่าว