ทุกครั้งจะมีเสียงเรียกหา...ร้องไห้โยเย

ทุกครั้งจะมีน้ำตา...คอยออดอ้อน

ทุกครั้งจะมีความรัก รายล้อมจนบาดแผลใดๆก็จางหายไป

.

.

ครั้งนี้เมื่อเติบโต เผลอสะดุดล้มลง

แรกๆ ล้มเล็กๆ ก็ไม่เป็นไร ไม่ต้องการมือคู่ไหนคอยประคอง

.

.

เด็กสาวยังคงทระนงตน มั่นใจในเส้นทางที่เดิน

ไม่ทันคิดว่า ไม่มีเส้นทางลัดในชีวิต ไม่มีบทเรียนไหนที่ราคาถูก

ไม่มีชีวิตใดประสบความสำเร็จโดยไม่เคยล้มเหลว

.

.

สุดท้ายเด็กสาวมั่นใจในทางที่เดิน จนหลงทาง

.

เพียงแต่ฉัน...ใช่ว่าจะหลงทางอย่างเดียว

เด็กสาวกลับหกล้มตกลงไปในเหวลึก

เหวลึกที่เด็กสาวเผลอ ขุดมันเอาไว้ด้วยความทระนงตน

บาดแผลทางกายไม่มากมาย เท่าทางจิตใจ

ภาวนาเพียงให้ผ่านไป เก็บงำน้ำตาเพราะไม่อาจเสียไปได้

พยายามลุกขึ้นใช้เล็บตระกุย ดึงร่างขึ้นมาจนบาดเจ็บช้ำแล้วช้ำเล่า

.

. 

หุบเหวก็ยังคงลึกลงไปอยู่ดี วันนี้เด็กสาวรู้แล้วว่ากลับขึ้นไปเองไม่ได้ 

เด็กสาวล้มลงมาในเหวลึก แต่ไม่กล้าพอที่จะตะโกนร้องขอให้ใครมาช่วย

.

.

ยังมีความโชคดีที่มีหญิงสาวใจดีเดินผ่านมา เธอเข้ามารับฟังว่าเด็กสาวบาดเจ็บตรงไหนบ้าง 

แผลเป็นอย่างไร บาดลึกเท่าไหร่ แผลในจิตใจอ่อนล้ามากแค่ไหน 

เด็กสาวรู้สึกดีใจที่หญิงสาวคนนั้นเดินผ่านมา แล้วนั่งลงสังเกตมาจากปากเหว 

หลังจากนั้นเธอก็เดินจากไป

ไม่นานนัก เธอเดินกลับมาพร้อมชายหนุ่มผู้หนึ่ง 

ทั้งคู่หาทางลงมาในเหวลึก ค่อยๆโอบประคองให้เด็กสาวลุกขึ้น 

ค่อยๆพาฉันขึ้นสูงขึ้นมาเรื่อยๆ จากเหวลึก 

ทั้งคู่ส่งรอยยิ้มให้ฉันและโอบกอดฉัน

เมื่อเราทั้งสามขึ้นมาจากเหวลึกนั้นได้ 

ทั้งคู่ใช้มือของทั้งคู่ค่อยๆ ประคองฉันให้ลุกขึ้นยืน 

.

.

แต่ฉันกลับล้มลงไปอีกครั้ง ฉันบอกออกไปได้แค่ว่า 

ฉันขอเวลาอีกหน่อย ฉันยังไม่มีแรง 

คนทั้งคู่ไม่ไปไหน นั่งลงข้างกายฉัน 

.

.

ชายหนุ่มบอกกับฉันว่าเธอมีพรสวรรค์หลายอย่างฉันพบเห็นมันจากในตัวเธอ 

เรื่องเธอล้มลงเธอต้องลุกให้ได้ เธอทำได้ดี 

เธอไม่เคยทำให้ฉันรู้สึกไม่ภูมิใจ เธอเป็นคนที่ฉันไม่อาจหาได้จากที่ไหนอีกแล้ว

.

.

ฝ่ายหญิงสาวนั่งลงข้างกายฉันเช่นเดียวกัน เธอกล่าวกับฉันว่า

อดีตคือบทเรียน เธอต้องใช้บทเรียนเป็นเครื่องพัฒนาตนไปข้างหน้า

ไม่ใช่นำอดีตมาทำร้ายตัวเธอ เธอจะจมอยู่ตรงนี้หรือออกเดินไปทำแผลแล้วเริ่มเดินใหม่ละ 

เธอยังกล่าวกับฉันอีกว่าบาดแผลไม่นานก็จะหาย 

.

.

ส่วนบาดแผลในใจ เธอและเขาจะช่วยรักษาให้ได้ 

ฉันค่อยๆยิ้ม แล้วบอกกับทั้งสองคนว่า ฉันขอโทษ 

ตอนนี้ฉันอาจยังไม่มีแรงพอ แต่ถ้าทั้งสองคนจะช่วยพยุงเดินไปอีกหน่อยได้ไหม

ทั้งคู่ยิ้มรับอย่างเต็มใจ แล้วค่อยๆพยุงร่างกายที่บอบช้ำทั้งจิตใจและร่างกาย

ค่อยๆออกเดินไปข้างหน้าห่างออกมาจากเหวลึกเรื่อยๆ  ก่อนจะได้พัก 

.

.

ฉันหันกลับไปมองเหวลึกนั้นอีกครั้ง แล้วยังคงนึกถึงคำที่ชายหนุ่มและหญิงสาวพูดเสมอ 

พ่อกับแม่มีลูกคนเดียว พ่อกับแม่รักลูก ต่อให้ลูกล้มเหลว 

ลูกจำไว้วันนี้ยังมีพ่อกับแม่อยู่ อย่าได้กลัว 

ล้มแล้วลูกต้องลุกให้ได้ 

ยิ่งในวันข้างหน้าที่ไม่มีพ่อกับแม่แล้ว ลูกยิ่งต้องเติบโต

ล้มเมื่อใดก็ต้องลุกน้ำตาที่ไหลอย่าให้ใครได้เห็น 

ลูกต้องเติบโตให้ได้ พ่อกับแม่จะส่งลูกให้ไกลที่สุด 

           ขอบคุณนะคะคุณพ่อ 

           ขอบคุณนะคะคุณแม่ 

หุบเหวในใจที่ฉันสร้าง ยากนักที่จะเยียวยาด้วยตัวฉันเอง 

วันใดที่ได้พบทางขึ้นโดยไม่ต้องพึ่งพาผู้ใด 

วันนั้นคือวันที่ฉันเป็นอิสระ จากความเด็ดเดี่ยวและความทระนงตน 

.

เหวลึกที่สร้างด้วยน้ำมือของเด็กสาวโดยไม่ตั้งใจ เพราะความทระนงตน

.

หญิงสาวที่เดินผ่านมา คือหญิงสาวที่คอยโอบอุ้มเมื่อคราฉันยังเด็ก

ชายหนุ่มที่กลับมาช่วยหญิงสาวเพื่อดึงเด็กสาวออกจากหุบเหว 

คือคนเดียวกับสองมือที่คอยอุ้มชูให้เด็กสาวเติบใหญ่ก้าวไปโดยมั่นคง

มีฐานรองรับที่แม้จะล้มลงอีกกี่ครั้ง มือสองคู่นั้นจะไม่มีวันปล่อยให้เด็กสาวตกลงไปในหุบเหวที่หวาดกลัวอีก

.

.

- พัทธ์ธีรา -