เขารู้สึกถึงคาวเลือดจากบริเวณโพรงปาก



คงจากที่โดนด้ามปืนฟาดจนหน้าหันเมื่อครู่นี้



คนลงมือปล่อยโอกาสให้เขาได้มีโอกาสถ่มมันทิ้งบนพื้นปูนโสโครก ก่อนจะจ่อปากกระบอกของปืนไว้ที่หน้าผากเขา







มือทั้งสองข้างถูกมัดไขว้ไปด้านหลังพนักเก้าอี้



คิมดงฮันทำได้แค่จ้องมองอีกฝ่ายอย่างไม่เกรงกลัวใดๆ







“ยิงเลยสิ”







มือข้างนั้นจับกระบอกปืนแน่นจนเส้นเลือดตามข้อมือปูดขึ้นให้มองเห็นได้แล้ว



แต่ทำไมกัน...



ทำไมมือถึงได้สั่นระริกแบบนี้







แล้วนายร้องได้ทำไมกัน คิมดงฮยอน...